Hier zit ik dan op een van de mooiste plekjes, aan de klaralvenrivier in midden Zweden. Het is 05:30 en over het water hangt een meter mist.
Mijn gedachtes staan niet stil, ook s’nachts niet. Dus ben uit ons campertje gerold en heb me geïnstalleerd met een bak koffie en een mega nutteloos romannetje.
Voor de camper hopende even alles te vergeten, vastbesloten nog steeds optimaal te genieten van de vakantie.
Maar vergeten gaat niet als je even niet meer ziet hoe dik het ijs is?
Blijven we staan of zakken we er door…….
Inmiddels 3 weken verder, de vakantie is voorbij en we staan nog op het ijs maar het kraakt nog steeds en flink ook.
Angstvallig hou ik nog steeds alles in de gaten of eerlijker gezegd hou ik Dennis in de gaten. Welke kant gaat hij op, wat gaat hij doen, wat triggert hem.
Het drama bij de Dorstige Types heeft hem diep geraakt en daarbij springt hij op om hulp te bieden. Hulp bieden doe ik ook maar waar ik een rem heb heeft Dennis hem niet. En die heb je maar al te hard nodig om te blijven staan.
Dus wederom probeer ik zijn rem te zijn en zeg ik stop, eerst wij en dan de rest…
