0615860343 info@freebird69.nl

Gisteren gepraat met een andere thuisfronter, haar partner PTSS en Dennis Moral Injury. Wat zeker veel raak vlakken met elkaar heeft.

Het gesprek ging natuurlijk over wat zijn nou de dingen waar je steeds weer opnieuw rekening mee houdt. Terwijl het misschien niet altijd meer nodig is.

Harde onverwachte geluiden, met stipt op nummer 1 qua triggers.
Dus als partner scan je constant de omgeving en vooral rondom oud en nieuw.

Neem je iets waar, waarschuw je de veteraan. Zo ook deze partner, samen je kind van school halen. Ze ziet dat het nogal druk is en laat haar partner in de auto wachten omdat ze weet dat hij de drukte niet prettig vindt. Ze stapt uit en loopt richting school, ziet om de hoek een groepje jeugd staan waarvan ze vermoed dat ze vuurwerk bij hebben. Meteen de gedachte spreek ik ze aan of bel ik mijn veteraan om hem te waarschuwen dat hij er op bedacht moet zijn dat er wel eens een knal zou kunnen komen. Ze koos voor het laatste.

Helaas is een onverwachts geluid niet altijd te voorkomen, zo ook gisterenochtend terwijl we in gesprek zitten. Een straaljager die door de geluidsbarrière heen gaat en een ongelofelijke klap geeft. Dus twee man aan tafel met een strak gezicht en verhoogde hartslag maar ook herkenning bij ons als partner.

Dit opent gelijk dit onderwerp. Hoe hou je er in je dagelijks leven er rekening mee? Ik wel, zij probeert het wat minder te doen maar merkt toch dat het er gewoon insluipt.

Drukke plekken zijn voor hun vaak een no go, dus ook voor dit gezin is een bezoekje naar een pretpark of dierentuin een onmogelijke opgave. Bij ons iets wat we met beleid langzaam aan proberen te ondernemen.

Boodschappen is en blijft leuk. Zo hoorde ik ook van haar dat hij de beheerder is van het winkelwagentje om een natuurlijke barrière te kunnen creëren naar andere winkelbezoekers. Bij Dennis gaat het winkelen voortaan wel weer oké maar is vooral de kassa zonder lange afloopband een uitdaging. Doorduwen van de boodschappen door de caissière heeft een averechts effect, Dennis duwt ze net zo hard terug. Soms komisch maar vaak echt niet.

Wat veel partners doen is scannen van situaties en continue inschatten hoe onze Veteraan er op zou kunnen reageren. Waar is het punt dat ik ingrijp of zeg, we gaan.

Meestal laat ik dat van Dennis afhangen en soms maak ik die keuze omdat ik zie dat het stress level bij Dennis al aardig hoog is.

Veel veteranen zitten op een hulphond te wachten, de vraag is groter als het aanbod. Dit betekent voor veel partners dat de rol van hulphond hun toebedeeld blijft. Klinkt misschien raar maar veel partners vervullen die rol. Hand op de knie als je ziet dat het minder gaat, even strak aankijken om ze met hun hoofd hier te houden of ze verwijderen uit een situatie als je ziet dat de stress te hoog wordt.

Gezond is het niet maar dit heet onvoorwaardelijke liefde en nogmaals nee, wij trekken dit niet oneindig.

Dus stiekem een vraag? Als je ziet dat iemand om je heen die deze rol vervuld, neem ze eens mee voor een bakkie op het terras of een dagje weg. Zorg daarbij dat ze haar/zijn rol even kan loslaten. Dat ze/hij weet dat het goed komt met haar veteraan en kinderen tijdens haar/zijn afwezigheid. Vraag desnoods wat daar voor nodig is.

Wij zijn de mantelzorger zonder de erkenning. De hulphond zonder dekkleedje.