Wij schrijven hier over ons, ons gezin dus ook deze dag delen we met jullie. Tegen de tijd dat dit geplaatst word, is het moment daar.
Even moe, even niks, even ik, en zo zit ik even bij onze hond. Wetende dat hij er over 2 nachtjes niet meer is. Het hondje wat meer als wat dan ook heeft laten zien wat wij zijn. Vechters, vallen, opstaan en weer doorgaan, dat beessie had het al verloren bij zijn geboorte, doof, mismaakt etc etc maar bij ons kreeg hij toch een plekkie. Net na …de uitzending Afghanistan.
Daarna verschillende hernia’s vanaf zijn 2de levensjaar en moest hij zijn hobby voetballen opgeven. Verschillende epileptische aanvallen en adem nood door zijn te korte neus. En tussendoor nog even naar Aruba, waar hij een ernstige huidontsteking kreeg. Wel heeft het tripje hem de status doen krijgen van de laatste hond die mocht vliegen na het verbod op kort snuiten die mee mochten in een vliegtuig. Onze Henk dus nog net even wel.
Nu is hij 8 en grotendeels verlamd aan de achterzijde, maar zijn karakter en kracht in zijn voorlichaam hebben het tot hier gered. Maar nu ook incontinent en daar is de grens, hij vind zichzelf vies maar kan zich niet meer schoonmaken.
Hij is en blijft de grootste bad ass en daarom mag hij lekker gaan slapen.
Zijn vechtlust zetten wij voort, ook trots op ons kleinste gezinslid.
Ieder moment waarop het bij ons even niet liep was hij er.
Onze Henkert
Slaap zacht lieve Henk en thanks!