Hier onder het relaas wat ik had willen vertellen, helemaal perfect is het niet uit de verf gekomen.
Maar voor een eerste keer waren de reactie bovenverwachting, ik heb zeker het gevoel dat ze het gehoord hebben. Dat wij als thuisfront een belangrijke rol vervullen, en dat we de moeite zijn om naar te luisteren.
Het was een HDV klas hogere defensie vorming. ik hoop dat ik de volgende klas wederom mag komen vervelen met mijn enigszins nog ongestructureerde verhaal, maar het is verteld vanuit mezelf met gevoel en emotie en die kwamen terug vanuit de zaal.
Dus kan niet anders zeggen ik vond het doodeng, maar naderhand was ik stiekem trots. Nu nog de klimtoren en dan heb ik mijn twee grootste angsten overwonnen.
Oja verder als de afbeelding onderaan ben ik niet gekomen met mijn power point ?? vergeten….
Mijn Verhaal in een vogelvlucht.
Ik ben Mariska, ik ben een Dochter van een veteraan en getrouwd met Dennis ook veteraan
Dennis was onderofficier. Hij is 2x in Bosnië geweest en in 2008 in Afghanistan.
Op het moment dat Dennis naar Afghanistan vertrok begon ook mijn uitzending. Mijn missie was het gezin draaiende houden. Maar een vaak gemaakte uitspraak is de uitzending voor de uitzending ivm met de oefeningen in het opwerktraject in dit traject hadden wij een etentje gepland met alle mannen en hun thuisfront dit is van grote meerwaarde geweest
De periode van de uitzending was pittig, en ik was toch echt wel wat gewend. Nederlandse militairen die omkwamen en aanslagen die plaats vonden, wij kregen het mee op het nieuws. Dat was onze informatiebron, ik kan je vertellen de telegraaf is het snelst van allemaal. Na elk incident even opnieuw in evenwicht komen en doorgaan was het motto, maar ondersteuning of een uitlaatklep ik heb het niet gevoelt vanuit defensie. Wel vanuit het etentje en de contacten die daardoor ontstaan waren.
Wel hadden wij de info dag vooraf waar we uitleg kregen over de stammen in Afghanistan en een kaartje met het nummer van sitcen. Te bellen bij problemen. Ook de thuisfrontdag in het midden heb ik bezocht, leuk zo een live verbinding maar niet voor onze club we hoorde er al niet echt bij maar dit deed er nog een schepje boven op. Onze Mannen waren er niet die waren weer voor onbekende tijd de zandbak in. Dat er vriendinnen van collega’s liepen te huilen omdat ze er even niet meer mee om konden gaan is geen aanwezige MDD of militair daar opgevallen. Gelukkig was 80% wel blij met de live verbinding. Ik heb wat traantje gedroogd bij andere en ik, ik was sterk punt
Het incident wat mij het meeste is bijgebleven is de verjaardag van de middelste, we maakte er een feestje van zoals we het altijd probeerde of papa er nu wel of niet was, maar deze verjaardag was 3 maanden de uitzending in. En dit meisje van 9 was wel erg stil geworden in die tijd, zo kwam haar breekpunt op haar verjaardag, papa belde op en ze brak ze heeft gehuild zo hard dat je hart in stukken brak. Aan de andere kant van de lijn gebeurde het zelfde. Maar ik, ik ging door, mijn missie de missie van het thuisfront we gaan het fixen.
Hij kwam thuis, met heel zijn club en allemaal gezond. Toch?
En daar begon het voor mij pas echt
Na thuiskomst heeft hij zijn uniform niet meer aangetrokken.
Hij heeft direct alle vrije dagen opgenomen en zijn ontslag ingediend. De nazorg na uitzending is aantal keer gevraagd echter nooit geleverd. We hebben braaf de nazorglijsten ingevuld.
Niemand heeft zich ooit afgevraagd waarom een op en top militair, geliefd bij de eenheid en een dikke rugzak aan kennis en ervaring zo maar ineens van het toneel verdwijnt. Ik vond en vind hier nog steeds wat van. Hier had u dus een rol gehad.
Hij was veranderd. Stug, bot, kon totaal niet meer met de kinderen omgaan. De keren dat er nog gestoeid werd liep het uit op huilen omdat papa de grens kwijt was.
Hij sloot zich af, praatte niet. Langzaam aan werd het een hoopje ellende. Uiteindelijk vond ik hem huilend in een hoekje van de zolder. Hij kon niet anders als erkennen dat hij een probleem had. Maar dit zou nog even gaan duren.
De kinderen hadden inmiddels een soort angst voor hun vader. De man waarbij ze altijd op de rug mochten springen of alle buurtkinderen onder vuur nam met een opgevoerde waterkanon. Deze man blafte diezelfde kinderen nu af. Gaf ze geen aandacht meer en op de momenten dat hij het wel wilde wist hij niet meer hoe hij ze te benaderen.
Dennis was fysiek thuis maar hij leefde nog in de dasht van Afghanistan
En ik… ik was ook nog steeds op mijn eigen uitzending. Het gezin, 3 kinderen en Dennis, draaiende houden.
Tijd voor mezelf was er niet. Daar waar de militair zijn skills en drillen had tijdens de uitzending had ik ze thuis.
Bij vuurcontact tussen Dennis en de kinderen of een onschuldige voorbijganger in de C1000 kwamen mijn zelf aangeleerde skills naar boven. Dennis afleiden, kinderen troosten of voorbijganger excuseren om vervolgens Dennis op te zoeken die ik dan weer een hoekje gevonden had.
Op hem inpraten. Alles komt goed, we komen er wel door heen.
Ik had de hulp ingeschakeld van stichting de basis, het kon niet langer zo doorgaan. De hulp die uitbleef vanuit Defensie had bij Dennis losgemaakt dat hij niks meer van de organisatie wilde weten. Via stichting de basis hoopte ik dat ik hem toch zover kreeg hulp te accepteren. Maar helaas
De veteraan moet uiteindelijk wel zelf bellen en om hulp vragen.
Dit heeft uiteindelijk nog 2 jaar geduurd. 2 lange jaren
We kregen een maatschappelijk werkster toegewezen en er was meteen een klik tussen Dennis en de maatschappelijk werkster. De gesprekken kwamen op gang en ik begon de hoop te krijgen dat het goed kwam.
Helaas.
Dennis begon lichamelijke klachten te ontwikkelen. Hyperventilatie aanvallen, waarbij Dennis overtuigd was dat zijn hart er mee zou stoppen, resulteerde in diverse ziekenhuisbezoeken inclusief bij horende ambulanceritjes. De kinderen begrepen er niks van.
Iedere keer probeerde ik de artsen en verpleegkundige uit te leggen wat zijn verleden was maar niemand legde de link. Dit deed ik stiekem want Dennis werd boos als ik de link met zijn uitzending maakte. De aanvallen bleven komen.
In 2012 was Dennis op Aruba voor zijn werk en schoot daar in the middle of nowhere in een herbeleving. Op bepaald moment belde hij mij in paniek op en terwijl ik op hem in aan het praten was probeerde ik aan de andere kant iemand bij hem te krijgen. Let wel, er zat op dat moment 10.000 km tussen ons.
Op dit punt was rock bottom bereikt. Dachten we…
Met de werkgever raakte hij in conflict en uiteindelijk zat hij thuis op de bank.
Mijn uitzending duurde voort. Ik was buiten mijn baan huisvrouw, MDD’er, AMV’er, GV’er en scheidsrechter tussen Dennis en de buitenwereld. Daarnaast deed ik alle mogelijke moeite om de situatie tussen Dennis en de kinderen onder controle te houden. Daarbij had ik ook een baan, en probeerde ik nog iets met sociale contacten.
Mijn omgeving begreep het niet, ga toch bij hem weg. Dat komt niet meer goed.
No way dat ik hem ging laten vallen.
We komen er wel, het komt goed.
Ondertussen liep het met Dennis zijn buddy ook spaak. Hij werdt opgenomen op de psychiatrische afdeling van het CMH. Het hield Dennis bezig. Hij was zijn commandant in Afghanistan en voelde schuld. Schuld voor de problemen van zijn kerels.
Uiteindelijk konden we via het LZV terecht bij het Psycho trauma centrum Den Bosch. Dennis kreeg een intakegesprek, schriftelijke testen en een serie alternatieve oefeningen waardoor Dennis meteen riep, die achterlijke hocus pocus shit doen ze maar bij Jomanda maar hier ga ik nooit meer heen.
Inwendig schreeuwde ik het uit van verdriet. Komt het wel goed?
De jongste van 8 kwam bij me en zei,
Mama ik heb papa nooit echt gekend he?
Hoe bedoel je dat?
Nou mijn zussen kennen papa nog hoe hij was voor Afghanistan maar ik niet….dit maakt nogal wat indruk
Dennis nam de eerste de beste baan die hij kon krijgen, vrachtwagen chauffeur.
Gevolg was dat hij met grote regelmaat in paniek belde dat hij niet meer wist waar hij reed en de navigatie leek alsof het een leeg scherm was waarin hij niks herkende.
Of dat hij belde vanuit de cabine op een parkeerplaats. Het is weer kut schat, ik trek het niet.
Ik kan u hier niet beschrijven hoe ik me op deze momenten voelde.
Los van MDD’er, AMV’er, GV’er werd ik ook nog eens forward aircontroller van een instabiele vrachtwagenchauffeur!
De situatie veranderde niet.
Dennis had geen lontje meer. Ging geen gesprek meer aan met iemand zonder mij erbij. Mijn skills en drills waren uitgebouwd tot meester in de thuiscalamiteitenservice.
Dennis rustig krijgen, kinderen troosten, opvang regelen, Dennis troosten, werken, huishouden en sociale contacten bijhouden.
Aan dat laatste had ik steeds minder werk. De sociale contacten vielen weg. Op een enkele vriendin na stond ik er alleen voor. Men werd Afghanistan moe.
Vanuit het psycho trauma centrum werden we regelmatig gebeld door een Psycholoog. Hij wilde met Dennis de uitslag van de schriftelijke test doorspreken. Dennis wuifde dit weg. Opzouten met die vereniging zei hij dan.
Op zeker moment liep een situatie tussen Dennis en de middelste compleet uit de hand in het bijzijn van het gehele gezin. Dennis explodeerde en stoof met veel kabaal op haar af. In reactie daarop schoot ik tussen de 2 in en onze jongste vluchtte hard huilend de tuin in gevolgd door zijn oudste zus. Ik probeerde op kalme toon de middelste naar haar kamer te praten en richte me op Dennis.
Het is klaar nu. Stop!
Dennis keek naar de tuin waar de jongste nog steeds hard huilend in de armen van zijn zusje stond.
Ja, dit moet stoppen zei hij en liep naar de garage waar hij zich zelf bij elkaar probeerde te rapen.
Daar kwamen mijn skills weer. Oudste en jongste troosten, ga samen maar even spelen boven, middelste water brengen, komt goed meisje. Dennis uit de garage trekken.
Hoe nu verder? Ik hou van je maar het welzijn van de kinderen gaat boven alles.
Het aanzien van zijn eigen zoon op de vlucht voor hem was voor Dennis de druppel.
Dit moet stoppen.
Die zelfde week belde de psycholoog weer.
We gingen er samen heen. Het ijs was gebroken en Dennis kreeg de juiste klik met de psycholoog.
Het komt goed.
Na jaren van strijden voor mijn veteraan ben ik mijn baan kwijt, sociale contacten 0,1 en lichamelijk mankeer ik van alles.
Mijn veteraan is nu gelukkig mentaal weer thuis en de band tussen hem en de kinderen groeit weer. De band tussen Dennis en mij is onbreekbaar.
Ook in mijn missie, leave no men behind maar ik had graag iets meer hulp gehad….
Dit is mijn verhaal en ik ben geen uitzondering.
In oktober 2016 ben ik begonnen met mijn verhaal te delen op Facebook. Vrij snel schreef Dennis ook een stukje over hoe hij de periode ervaren heeft. Momenteel hebben we 2500 volgers en hangt er een website aan die sinds maart jongst leden ruim 7000 keer bezocht is.
Freebird69
Maar deze Facebook pagina is meer. Daar waar ervaringen gedeeld worden komen vragen.
Vragen van veteranen maar ook van partners of familieleden die de zelfde missie draaien als mij. Sinds oktober vorig jaar hebben we al verschillende hulpvragen gekregen. Mijn partner loopt vast, mijn zoon heeft mijn man geslagen, ik dring niet meer door tot mijn man maar het gaat zo niet langer. En als u denkt dat dakloze veteranen alleen in Amerika voorkomt heeft u het mis.
Zelfs bij actief dienende….
Vaak is een doorverwijzing naar het veteranenloket voldoende en in de gevallen waar dit niet het geval is ga ik samen met Dennis voor de veteraan en zijn gezin staan. Nemen we ze aan de hand mee naar de juiste nazorg. Wel via het veteranenloket, dat is de basis.
Moeilijker wordt het als het een actief dienende veteraan betreft. De angst voor fase 3, of reactie van collega’s. De logge beweegsnelheid vanuit Defensie.
De actief dienende veteraan verschuild zich vaak. Resulterend in een gezin waarbij de partner voor alles opdraait en de kinderen beschadigd raken.
En daar komt u in beeld.
U bent in de toekomst in staat om dit te veranderen. Zorg dat er een band ontstaat tussen uw eenheid en het thuisfront, geef ze het gevoel dat ze mogen bellen, zonder weggezet te worden als dat zeikwijf en geloof me ik weet dat het zo is, ik doe namelijk al 41 jaar mee. Zorg voor een actief buddysysteem waarin het thuisfront mee word genomen, maar eigenlijk vraag ik niet meer als LUISTER
Tot die tijd ben ik samen met Dennis op een nieuwe missie. Geen enkele veteraan of thuisfront, actief of post-actief mag buiten de boot vallen. De voorzieningen zijn er. Nu het maatwerk nog. Met ons nog vele initiatieven meer.
Ik reken op u dat onze missie overneemt en de actieve veteraan bij de hand pakt. Ongeacht rang of stand. Maar ook die postactief veteraan die niet de weg weet.
We willen geen tweede generatie Nederlands indie gezinnen of Libanon gezinnen, alert heid is geboden bij de Irak, Afghanistan gezinnen
Wij als thuisfront hebben u nodig, en u ons #samenvoorwaarts
