Mariska
Soms ben je zo boos dat de tranen in je ogen staan. Je handen trillen en het hart pijn doet.
Wij vragen niet veel. Eigenlijk hebben we nog nooit iets gevraagd. Alles heb ik zelf gedaan, alles hebben mijn kinderen en ik zelf doorstaan.
Soms denk ik heel stiekem wat als? Wat als ik 5 jaar geleden wel de handdoek in de ring had gegooid...
Had ik dan nu wel een badkamer gehad? Vloerbedekking op mijn vloer? Waren mijn kinderen dan minder beschadigd? Was ik dan nog fysiek gezond? Maar meer als dat hoe zou het met Dennis zijn gegaan? Zou hij meer en intensieve begeleiding hebben gekregen? Zou hij zich dan nu beter gevoeld hebben of was het hem slechter vergaan...
Was ik dan die slappe trut geweest die haar vent in de steek liet of een sterke vrouw die haar kinderen en zichzelf in bescherming nam?
Ben ik soms nu die sterke vrouw die het tot nu heeft gefixt of die slappe trut die niet is gegaan???
Interne dilemma's die vreten. Wat was een juiste weg geweest????? Wanneer was er wel de juiste hulp geweest? Zoals Dennis al eerder heeft aangegeven dit moet geen frustratie pagina naar defensie worden maar even 1 ding heel duidelijk. Ik heb wel geroepen!!!! En hard, en tot op de dag van vandaag maar heb het alleen moeten doen en nog steeds.
Maakt dat me dan te zelfstandig? ....of maakt me dat tot iemand die gewoon niet los durft te laten, bang om alsnog door het ijs te zaken omdat er nog steeds geen hand binnen het veteranennetwerk is geweest die mij het gevoel heeft gegeven ik pak vast en laat niet los!!!!!
Na 8 jaar krakend ijs onder je voeten, twijfel ik zelfs nog als de Elfstedentocht ijsmeester zegt dat het veilig is......
Maar we komen er wel.