0615860343 info@freebird69.nl

Dennis

Het definitieve vertrek uit Tarin Kowt voelde heel gemengd. Iedereen was natuurlijk blij om weer naar huis te gaan. Ik ook maar anderzijds ontbrak me het gevoel dat er een last van mijn schouders af viel. Slaat misschien nergens op maar alsof ik iets achter liet.

Vanaf Tarin Kowt vlogen we via Kandahar en Minhad(Arabische Emiraten) naar Kreta om een verplicht, 2 daags, adaptatie programma te volgen. Doel van dit programma was, volgens mij, om een stuk te ontstressen, het 1ste terugkeer gesprek te voeren met je eigen club en wennen aan de veilige omgeving.

Dit programma vind plaats in een klein afgesloten resort waarbij het niet toegestaan is het terrein te verlaten. Hier ontging bij mij even het punt "wennen aan een veilige omgeving". We zaten gewoon weer, weliswaar in luxe, op een ander kamp. 
Het ontvangst was uitstekend. We werden opgevangen door de commandant ter plaatse met een praatje en het 1ste biertje in 5,5 maand. Hij smaakte uitstekend!
Aansluitend werden we met de groep in een kamertje gedrukt met een gespreksleider.

We zitten hier met zijn allen als collega's en ik wil graag van jullie horen hoe jullie de uitzending ervaren hebben met elkaar als groep. Alles wat hier verteld wordt blijft binnen deze 4 muren en ik ben een collega dus begrijp wat jullie door gemaakt hebben.... Oke collega, wie de f#ck ben jij dan dat jij ons begrijpt. Wat heb jij op je CV staan was de 1ste opmerking die onze collega te verwerken kreeg. 

Collega was officier en had hoofdzakelijk stoffige bureau functies vervuld. Zijn uitzendervaring bestond uit een administratieve functie op Camp Butmir, Sarajevo, 2003. Laatste wat ik wil is beweren dat een bepaalde functie of type uitzending minder waarde heeft als een ander maar het begrip "ik begrijp wat jullie doorgemaakt hebben" was een hele gevaarlijke opening als je dergelijk gesprek op gang wilt brengen bij een eenheid die 5 maanden van elkaar afhankelijk was en 4 dagen eerder nog opereerde in afgelegen gebied in Uruzgan. Heel droog reageerde 1 van de kerels hierop. Goh, dan heb jij vast wel een TIC meegemaakt... Het antwoord van betrokkene draaide de deur die we na zijn intro dichtgooide op slot. Wat is een TIC? 

Basiskennis voor iedere Afghanistanganger. TIC, Troop In Contact. Oftewel de eenheid heeft vuurcontact met de vijand.

Betrokkene begreep ons toch minder goed als hij dacht. Ongetwijfeld zat de man met de beste intenties in 1 ruimte met ons maar na deze intro was hij compleet kansloos in het opgang brengen van een gesprek. Vragen van zijn zijde om het gesprek nog te redden werden beantwoordt met een ja of nee gevolgd door ongemakkelijke stiltes. Uiteindelijk sloot de man de sessie maar af met de vraag of iemand nog iets kwijt wilde. 

Voor mij totaal onverwacht wilde 1 vent wat gaan vertellen. Ik zag aan zijn gezicht dat hij echt iets kwijt wilde. Voordat de 1ste zin uitgesproken was werd hij onderbroken door een ander. Kappen nou met dit gelul, ik ben er wel klaar mee. De gespreksleider ronde het gesprek snel af en we waren vrij in beweging. Ik keek de vent die wel wat wilde vertellen even aan en realiseerde me dat ik hier een steek liet vallen. 

Ik bleef nog even achter tot de kerels de ruimte verlaten hadden en vroeg ons gedesillusioneerd gespreksleider of er in het programma ruimte was voor individuele gesprekken als daar behoefte toe was. Ja, de volgende dag zou dat eventueel ingepland kunnen worden als de behoeftige dit op tijd aan geeft. Dit individueel gesprek heeft in de dagen op Kreta niet plaats gevonden.

In de avond ging de bar open, kan me weinig meer van de avond herinneren...

Dag 2 werdt gevuld met wakker worden met een onverklaarbare hoofdpijn... en de keuze uit enkele uitstapjes begeleid door, als ik het me goed herinner, marechaussee.
Ik wilde tussen de burgers rondlopen daar waar je de vrijheid het meeste kon voelen. Ik koos voor het strand. Lekker tussen de toeristen hangen, biertje in de hand op een handdoek wennen aan het feit dat je je wapen niet continue naast je hebt. Na een half uurtje rijden kwamen we aan bij een klein strandje waar enkele hoogbejaarde Duitsers ons continue aanstaarde alsof we melaats waren. Laat maar, ik wil weer terug naar het kamp. Helaas, de bus komt pas weer over 3 uur.
Terug op het resort was ik er helemaal klaar mee. Na het avondeten, een prima BBQ, kon ik het niet meer opbrengen om aan te schuiven aan de bar. 

Naar bed, morgen naar huis, naar mijn gezin. 
Dan is alles weer goed...

Terugkijkend was het programma een leuke poging om 1ste stoom af te blazen.
Ik heb er veel over nagedacht hoe dit programma wel vorm kan krijgen. Wat als er wel een collega zat die je begreep, een veteraan uit eigen wapen of dienstvak. Wat als "het uitje" werd vervangen door verplichte individuele gesprekken met diezelfde collega veteraan uit eigen gelederen?