Deze site per toeval ontdekt.... "mijn" veteraan die me tagde in een van jullie berichten. Een bedankje voor onze prachtige zoon en mij....
Inmiddels een jaar "therapie vrij" een klein gebaar voor wie het niet begrijpt, voor mij??
Alweer een grote stap "voorwaarts". Want schaamte.... maakte plaats voor "trots". Wij flikte het.... hij flikte het....
Vechten voor wat het waard is of ooit was.... Om nu te beseffen dat we sterker dan ooit de strijd achter ons kunnen laten. Dennis die nu nog wel eens mensen wakker rammelt.... o je bent depressief?? Ja zielig..... maar weet je? Ik mag je een schop onder je kont geven, want weet je?? Ik was jaren lang volslagen de weg kwijt, jaren lang....
Tot dat de wereld ECHT zwart kleurde. De dag dat Ramona me nog precies 1 keuze gaf....
Je gaat NU hulp zoeken! (De hulpverlening van Defensie had bij ons helaas al een keer gefaald op alle fronten) Onze psycholoog werd gelukkig een man uit 1000den die alles goed maakte waar voorheen gefaald was. We bewandelden samen nog een lange weg van 2 jaar... vallen, heel hard vallen en weer opstaan.
De dag dat Dennis me volslagen in paniek belde om het simpele feit dat hij voor het eerst de wind in zijn gezicht had gevoeld en zelf geen idee meer had wanneer dat voor het laatst was...
Klinkt voor velen overdreven, maar zal hier vast en zeker begrepen worden....
Shania Twain zong, zoetsappig, maar zo waar, It looks like we made it....
"Looks" want we leerden dat het ook nu hard werken is. Maar, vertaald : zo blij dat we niet geluisterd hebben, naar iedereen die erom wedde dat we het niet zouden redden samen...
Dat deden we wel, net als al die mensen hier. Die de verhalen die er hier gepost worden maar al te goed begrijpen. Gewoon omdat hun eigen verhaal er zoveel op lijkt..... RESPECT!! Voor jullie allemaal.
Trotse partner,
Ramona Doms