Anoniem
Van een topdag naar een klote dag. Die gene die het me uit kan leggen mag het roepen. Ik zie de oorzaak van de omslag niet.
Waar gaat het heen en wat mag je van de mensen die dicht bij je staan verwachten? Mensen die alles voor je over hebben en iedere keer de shit te verduren krijgen. Wat levert het ze op? Een goeie periode? Hoelang? Jaren, een maand of is het morgen weer raak? Wat doe ik ze aan. Ik heb niet gekozen voor mijn probleem maar krijg de juiste handvatten niet gevonden. Mag ik het geduld verwachten van mijn naasten dat ze maar begrip blijven tonen? Zou ik zelf die kracht hebben als ik in hun schoenen zou staan? Ik ben er bang voor...
Wat drijft ze om de armen open te houden en iedere keer opnieuw met mij voorwaarts te gaan. Begrip te tonen en zichzelf weg te cijferen. Wordt het inmiddels niet tijd dat ze een streep trekken en kiezen voor zichzelf, geluk en een toekomst zonder gezeik en ellende. Een toekomst zonder iedere keer geconfronteerd te worden met teringzooi waar zij geen debet aan hebben. Zitten wachten op een beterschap die maar niet lijkt te komen.
Het gaat beter, ik begin mijn weg te vinden. Wat een vette bullshit, het is kut met peren. Therapie loopt al een aantal jaar. Ik ben midden 40, moet ik mijn leven lang om de 3 weken praten om te denken dat het vooruit gaat?
Dat gaat het niet.
Ik ben niet negatief, ik zie het aan mijzelf. Nog belangrijker, ik zie het aan degene waar ik van hou. Dat zijn de echte slachtoffers.
Ik wil veel. Ik wil voorwaarts. Ik wil dat ze trots zijn omdat ik op de berg staat en niet omdat ik halverwege blijf steken maar toch een leuke poging heb gewaagd.
Jammer joh maar toch tot de helft, trots op je....
Ik blijf vechten maar ben ook eerlijk. Komt het moment dat ook zij realiseren dat dit het is dan is loslaten ook liefde en kan ik alleen maar begrip opbrengen en ongelofelijk dankbaar zijn.