Ramona
Er werd me nog wel eens naar het hoofd geslingerd dat ik maar moest vertrekken als ik dacht dat “het” ooit nog zou worden als vroeger of dat “hij” zich zelf nog ooit zo terug zou vinden….
Als ik toen beter had geweten, had geweten wat ik nu weet? Dan had ik hem kunnen voorbereiden op precies hetzelfde, nee ik ben niet meer wie ik was en zal dat ook nooit meer worden.
Dat is meteen ook de tip die ik mensen wil meegeven, die nu nog vechten voor wat het waard is en hier misschien wel meelezen op zoek naar een steuntje in de rug. Verwacht je dat het weer word zoals het was? Dan denk ik dat ik er goed aan doe je de tip te geven dit streven los te laten.
In de jaren die achter ons liggen gingen we samen door het stof “mijn veteraan” en ik. Gaandeweg de rit meer mensen tegen dan met ons, de trein raasde door en de mensen die we dachten nodig te hebben stapte af op het moment dat de trein even niet zo hard raasde. Ik neem niemand iets kwalijk, en weet dat ook ik mijn handen niet in onschuld mag wassen, want ik veranderde in rap tempo. Toen zonder het echt te beseffen en als ik nu terugkijk? Weet ik dat het moest, om mezelf, ons gezin en niet op de laatste plaats “mijn veteraan” erdoorheen te slepen, de kar te trekken, blijven functioneren in de waanzin die ons leven soms was.
Als de storm hier was uitgeraasd, de auto weer van het plein geraced was en ik weer opzoek ging naar mezelf, de rust waar ik wel eens over schrijf vond ik mezelf nog wel eens terug in de spiegel van onze badkamer…… de plek waar ik een nat washandje door mijn gezicht haalde omdat het me rustig maakte, even tijd voor mezelf om zo meteen weer paraat te staan voor onze zoon, ons leven, mijn leven…. even slikken en weer doorgaan omdat ik dat van mezelf moest….. sterk zijn!
Soms staarde ik minuten lang naar mijn spiegelbeeld om te ontdekken dat er alweer een stukje van mezelf verdwenen was, nee het leven leek even totaal niet op hoe ik het me had voorgesteld, sterker nog….. soms was het alles dat ik niet wou. Complete waanzin, verdwaald in een explosie van emoties die er soms uit moesten, samen de weg kwijt, want ook ik was de makkelijkste niet. Uit pure wanhoop, frustratie en ook woede, wie denk je verdomme wel niet te zijn om ons leven steeds weer op de kop te zetten?
Gelukkig leerde ik anders kijken, leerde ik het te zien als een revalidatieproces, hij ernstig ziek en ik? De mantelzorger, degene die hier alles op zijn pootjes hield, het even overnam, zonder klagen, want niemand die het begreep en in stilte, bang om veroordeeld te worden…. wij met ons tweetjes tegen de rest van de wereld om er uiteindelijk achter te komen dat we samen niet meer hetzelfde zijn, maar gelukkig wel een weg hebben kunnen vinden om samen verder te gaan.
Op zoek naar een nieuwe weg die we samen kunnen bewandelen, met een verleden waar we veel van geleerd hebben, over onszelf, elkaar en de mensen om ons heen, ja zelfs van de mensen die gaande weg de rit afstapten…. we hadden ze niet nodig, we flikten het samen! En al is het soms nog moeilijk, ik zou niet eens meer willen zijn wie ik was en nee, dat hoeft hij ook niet…. onze basis is ondanks alles sterker dan ooit…. we weten dat we samen heel veel aankunnen en dan ook nog instaat zijn om een nieuw leventje op te bouwen zelfs als er alleen nog brokstukken over lijken te zijn…..
Deze site spoort me aan om op te schrijven wat er al zolang in mijn hoofd zit, voor mezelf, maar zeer zeker ook voor de mensen die hier meelezen of reageren…. het zal vast niet het laatste stukje zijn dat ik schrijf en ik hoop oprecht dat het voor wie dan ook een steuntje in de rug is….
nee het wordt nooit meer hetzelfde, maar geloof me… er komt een dag waarop je trots bent op wat het geworden is……