Stoeien met pa

Dat het door de uitzending kwam voelde we ook wel. Hij kon zich op maar op 1 ding richten niet op van alles tegelijk zoals de meeste vaders dat wel kunnen. Dat was moeilijk voor hem. Als mijn zusje en ik dat door hadden trokken wij ons terug op onze kamer en namen we ons broertje mee om mijn vader even wat ruimte te geven. Want je weet zelf wel als iets tegen zit, ben je sneller geïrriteerd ... Moet je nagaan als je dan ook nog een beetje ziek bent in je hoofd. Dan ontplof je sneller als het niet gaat zoals je wilt, dan heb je gewoon niet zoveel geduld. 

Soms probeerde ik er wel eens met mijn vader over te praten maar dat ging moeizaam. Ik praat er zelf moeilijk over maar dan nog merk je hoe moeilijk je vader het er wel niet mee heeft en gewoon bot of niet reageert. Dan dacht ik altijd laat maar...... Komt toch niks uit. Dan ging ik maar weer vissen bij mama. Door dat mijn moeder er toch even met mijn vader over sprak, ging die er bij mij toch een beetje op in en begon hij langzaam, stukje bij stukje, te praten. Af en toe zag je hem slikken of liep hij even weg maar zo maanden verder kwam ik steeds meer te weten. 

Soms zag ik een traan bij hem maar zelf liet ik die dan ook wel. Het is toch verschrikkelijk als je iemand, waar je veel van houdt, zo ziet. Het blijft je papa. Niet alleen voor de uitzending. Ook er na.

Daarvoor ging ik vaak met hem mee als hij ergens heen moest. Na de uitzending gebeurde dat niet meer. Bij onze pa kan je ook precies zien wanneer hij op ontploffen staat. Voor de uitzending duurde dat even. Dus probeerde we dat wel eens uit (kinderen he). 

Na de uitzending ging dat toch iets sneller. Harde stem, rood hoofd, spleet oogjes en vooral een dikke nek. Dit gebeurde soms ook onverwachts in huis en had je echt geen idee wat je fout gedaan had. Nu deden we waarschijnlijk ook niks maar dat was zijn enige manier om zich te uiten. 

Het gaat beter. Nu zien we dat hij, zonder al te veel woorden, apetrots is op ons. Wij op hem. x