Mariska
Een laatste stukje van een mail richting de nazorg die helaas bij ons niet perfect verloopt, gelukkig heb ik mijn humor. U zeit gegroet, de heks.
De mail,
Ik weet helaas hoe het werkt, elke kabouter heeft een kabouter boven zich met een nog grotere puntmuts maar ik heb geen baas niet meer als mijn eigen geweten en die hou ik graag schoon.
Ik neem daadwerkelijk niemand wat kwalijk iedereen heeft rekeningen te betalen en voert daarom een functie uit waar een geldelijke beloning aan zit.
Ik ga er ook nog steeds vanuit dat iedereen het doet vanuit goede intenties maar wanneer ik er keer op keer op gewezen word dat ik niks hardop mag roepen omdat dan de boze grote wolf (defensie) boos wordt.
Kan ik alleen nog maar 1 ding denken. Wat wil die grote wolf nog van mij opeten dan?
En om mezelf in dit sprookje te verweven, ik ben op mijn bezem gestapt met een toverstok in mijn hand en kijk wel of dat nut heeft.
Gelukkig hebben sprookjes altijd een mooi einde