Anoniem
Ruim anderhalf decennium heb ik deel uit mogen maken van de organisatie Defensie. Een gedeelte bij de Landmacht, inclusief uitzending naar Afghanistan en een gedeelte bij de Marechaussee.
Twee volwaardige krijgsmachtdelen onder dezelfde vlag maar een hele andere taakstelling. Daar waar de Landmacht over het algemeen expeditionair is georiënteerd, werkt de Marechaussee vooral binnen de eigen grenzen van het Koninkrijk. Ik zeg met opzet ‘algemeen’ en ‘vooral’ want beide onderdelen leveren hun mensen en materiaal aan buitenlandse missies en opdrachten.
Elke missie en opdracht met hun eigen dynamiek, gevaarzetting en omgeving.
Nu mijn loopbaan binnen Defensie vrijwillig tot een einde komt, komt het moment van afscheid ook dichterbij. En dat afscheid valt onverwacht zwaar, hoewel het ook een kans biedt. Zwaar omdat je afscheid neemt van een organisatie, een ‘way of life’, waar je min of meer mee bent opgevoed, waarin je je netwerk hebt opgebouwd en vrienden hebt gemaakt.
Maar toch een kans, misschien nog wel het meest omdat je aan het einde pas ziet hoe mooi en waardevol het allemaal is geweest en hoe het een mens kan vormen tot de man of vrouw die hij of zij nu is. Dat geldt in ieder geval wel voor mij.
Geen mens neemt mij deze herinneringen af. Met een goed gevulde rugzak ga ik een nieuwe uitdaging aan.
Toch heeft het werken bij Defensie een schaduwzijde. Een zijde die we vaak afdoen als ‘het hoort erbij’ of ‘niet zeuren maar doorgaan’. Zorgen dat je scherp blijft en niet verdwaald in de duisternis is vaak makkelijker gezegd dan gedaan. En toch spreek ik de wens uit dat wij, veteranen, ongeacht Kmar, KL, KLu of KM, elkaar ondersteunen, elkaar dragen daar waar nodig, elkaar opvangen en elkaar recht in de ogen aan kunnen kijken en verhalen kunnen delen. Want praten helpt.
Heb begrip en toon interesse in elkaars achtergrond. Een collega die 7 maanden van huis is geweest maar geen ‘kogels om de oren’ heeft gekregen, heeft zijn of haar uitzending misschien net zo vervelend beleefd als iemand die 4 maanden is weg geweest en meerdere TIC’s te verduren heeft gekregen. Het is allemaal een kwestie van perceptie.
De collega van de KMar die dagelijks te maken krijgt met zware ongevallen, reanimaties, rug aan rug staat met zijn of haar maatje bij een grote vechtpartij, de onderlaag van de samenleving te zien krijgt en elke werkdag met een zwaar vest en lang wapen op een luchthaven rondloopt om die ene terrorist te spotten, verdient in mijn ogen net zoveel respect als de KL’er die overzee zijn uitzendingen heeft gedraaid en helaas zijn portie geweld en dood mee heeft moeten maken. De KM’er die maanden lang op een schip midden op zee de piraterij bestrijdt verdient net zo veel respect als de KLu’er die op missie zorgdraagt voor het inzet gereed houden van F-16’s en Apache’s en daarmee misschien al wel tientallen levens heeft gered van onze eigen collega’s en bondgenoten.
Wij zijn Defensie, wij zorgen voor vrede en veiligheid, overal en altijd. Draag dat uit, ongeacht het uniform. Doe het niet voor de baas maar voor je maatje, je buddy en je vrienden, die zijn het allemaal stuk voor stuk waard.
Alle stations, hier Romeo. Bedankt voor de samenwerking. Het was mij een genoegen. Romeo uit.
