Mariska
De grootste valkuil hierin is dat je door blijft gaan waar lichaam en geest op de rem willen trappen. Even pas op de plaats bij het hier en nu.
Dan zit je op de bank en kijk je eens goed om je heen. Waar zijn we en welk pad hebben we al afgelegd. Daarnaast ook gelijk de gedachte, waar willen we heen, moeten we heen.
Als ik heel stiekem over mijn schouder naar achteren kijk zie ik mooie dingen maar ook veel dingen die me pijn hebben gedaan. Van situaties, personen tot organisaties.
Het moeilijke hierin is het evenwicht bewaren. Veel van die personen brengen mooie herinneringen met zich mee net zoals de verschillende organisaties.
Het negatieve moet eraf om stevig vast te kunnen houden aan de mooie zaken. Waarom? Om door te kunnen blijven gaan.
Bijvoorbeeld Defensie. Deze organisatie heeft mij, als partner en dochter van, persoonlijk ook gevormd. Juist door bijvoorbeeld de uitzendingen maar ook het wonen in Zeven (Duitsland). Twee van onze kids heb ik er op de wereld gezet, vrienden gemaakt en de kazerne als tweede thuis ervaren. Ook in mijn jeugd heeft defensie een rol gespeeld, het wonen in België en het wonen in Blomberg (Duitsland). Allemaal ervaringen die je met je mee draagt. Die je maken tot wie je nu bent.
Dus boos zijn op defensie voelt niet oké. In elke vriendschap loopt wel eens wat scheef en daarin hoop je ook dat het zich herstelt. Want de mooie kanten heb je gezien. Alleen bij deze vriendschap heb je geen telefoonnummer waar je naar toe kan bellen en kan zeggen, he joh je stelt me teleur, kunnen we eens praten.......
Als veteraan sta je ineens buiten de organisatie en als vrouw van al helemaal. Defensie is een beetje een vriend die door gaat met zijn leven zonder al te veel achterom te kijken, of het wel echt goed gaat met de personen die hem ondersteunt hebben. Meer nog als dat, een stuk van hun leven hebben gegeven.
We gaan elkaar vast binnenkort nog wel eens tegenkomen en dan hebben we het er nog eens over....
Maar toch bedankt voor de mooie momenten samen.