Mariska
Ik schrijf nog even door over de jongste. Hij was 2 toen papa weg ging en 3 dat hij terugkwam. Heel veel heeft hij van de uitzending niet mee gekregen. Des te meer van de nasleep.
Hij had in zijn jonge leven te maken met een instabiele thuis situatie. Hoeveel wij ook ons best deden om de golven zo laag mogelijk te houden heeft hij menig stress situatie mee gekregen.
Dennis is nooit maar dan ook echt nooit fysiek geweest tegen mij of de kinderen, maar hij kon daar in tegen met zijn houding en verbaal het huis op zijn grondvesten doen trillen. Dit heeft hij altijd proberen te beheersen maar weet ook dat het niet altijd gelukt is. Ook het leven in zijn eigen wereld thuis had een grote impact.
Wat voor wisselwerking heeft dat op een jochie van 6-8-10? Hij was met momenten bang voor zijn papa. Terwijl hij zijn papa zag als zijn grote vriend en papa zou niks liever willen dan dat te zijn. Ook deed die kleine vaak zijn best om zijn aandacht te trekken is het niet positief dan maar negatief.
Papa was niet betrokken bij school of andere dingen rondom de opvoeding, maar heeft uiteindelijk de zwemlessen op zich genomen. Heel bewust, om tijd met het ventje door te brengen. Steeds op zoek naar een vorm van positieve interactie tussen vader en zoon. Steeds meer lukt dit.
Zoals ik eerder geschreven heb heeft Dennie een spreekbeurt gemaakt over de veteraan. Wat een slimme zet was dat!! Eindelijk kon hij, en moest papa met hem over de uitzending praten. Dit deed Dennie groeien. De laatste 2 jaar gaat het beter tussen Dennis en de kinderen en worden de hobbels gladgestreken. Ze hebben gelukkig de tijd.
Er is echter 1 opmerking van een jochie van 10 die ik nooit meer zal vergeten.
“maar mam dan heb ik papa dus nooit echt gekend niet net zo als mijn zussen, die wel” ( papa voor en papa na de uitzending )