Mariska
Nadat Dennis de burger baan had aangenomen, waarvoor hij regelmatig naar het buitenland ging, begon de chaos pas echt. Op ieder tripje naar het buitenland riep hij ja. 3 maanden Qatar geen probleem, 3 maanden Zuid Amerika, tuurlijk.
Shiften van 12 uur op, 12 uur af en bij voorkeur de nachtshift. Weinig mensen om hem heen, vol gas gaan.
Zolang hij maar bezig was. Dan ging hij op de automatische pilot.
In de tijd dat hij thuis was, in ruststand, begon de ellende. Op gegeven moment kwamen de eerste lichamelijke klachten. Dennis wist zeker dat het een hartaanval was. Het bleken paniekaanvallen, hyperventilatie.
Zoveel bezoekjes aan de huisarts en dokterswacht. Tot aan de ambulance en eerste hulp aan toe. Hartklachten komen voor in zijn familie dus hij was overtuigd. Ik niet, ik wist beter en heb dit bij de verschillende artsen aangegeven. Hey, hij is nog niet zo lang terug van uitzending naar Afghanistan maar nergens ging een belletje rinkelen.
Dennis bleef overtuigd van zijn hartfalen. De paniekaanvallen gingen door voor een periode van 3 jaar. Nadat hij meerdere malen binnenste buiten was gekeerd moest hij wel erkennen dat het probleem elders vandaan kwam.
Voorbeeld van zo'n situatie. Ik heb net de jongste naar school gebracht en wordt gebeld door Dennis. Hij geeft aan dat hij weer druk op de borst heeft en problemen met zijn ademhaling. Ik hoor in zijn stem de paniek. Schat blijf rustig, ik bel de huisarts en bel gelijk terug. Zo gezegd, zo gedaan. Hij mag direct langs komen. Fietsend, richting huisarts, bel ik hem terug. Dennis is al onderweg in de auto. Ik kan niet meer als hem gerust stellen en aan de praat houden.
Eenmaal aangekomen wordt alles weer gecontroleerd. Een enkele keer werdt hij doorgestuurd naar het ziekenhuis. Ondertussen bel ik backup voor de jongste en informeer ik de meiden. Die schrikken na de zoveelste keer dat dit gebeurd ook niet meer. De 1ste paar keer wel!
Dennis werd weer gerustgesteld zover dat kon en dan was het weer huiswaarts. Niet elke aanval eindigde bij de huisarts. Vaak ook slapend met barstende koppijn in bed.
Deze signalen hebben zeker een rol gespeeld in het feit dat Dennis moest erkennen dat het niet goed ging!!! Uiteindelijk werdt hij doorverwezen naar de fysio, die handvatten bood om er mee om te gaan. De bezoekjes richting huisarts etc zijn inmiddels 4 jaar geleden gestopt.
Voor mij was het vooral moeilijk om niet non-stop te roepen, het is niet je hart, want dat werd niet gewaardeerd. Dennis heeft wel eens geroepen als geintje "hou je wel van me, je blijft altijd zo rustig".
Af en toe steekt het de kop nog op maar hij weet nu waar het vandaan komt en hoe hij er mee om kan gaan. Het kost hem dan wel een bak energie.
Ook ben ik boos geweest van binnen. Elke keer de logistiek er om heen regelen en de artsen die mijn woorden negeerde over het feit dat de klachten ergens anders vandaan kwamen.
Nog niet te spreken wat voor impact het had in huis. Wat hebben die meiden veel opgevangen.....
De belasting op het gezin was heel groot.