anoniem
In 1986 loop ik voor de 1ste keer door de poorten van een kazerne. Met een vers gekapt kapsel meldt ik mij enigszins gespannen. benieuwd naar wat de toekomst binnen Defensie mij gaat brengen. Kort nadat ik mij gemeld had kreeg ik te horen dat ik me de volgende dag mocht melden bij de kapper... Ja maar... Mijn poging tot commentaar werd direct afgekapt. Het was duidelijk geen verzoek.
Na 1 jaar buffelen, leren en een examen mocht ik met een mooie eindlijst de wijde wereld in om het geen wat ik geleerd had in de praktijk te brengen. Op dat moment besefte ik natuurlijk nog niet welke beelden ik in mijn loopbaan te zien zou krijgen.
Voordat ik voor de 1ste keer op missie mocht heb ik helaas al mogen aanschouwen hoe wreed en abrupt een leven kan eindigen. Tijdens die missie maakte ik het nogmaals mee. Het jaar er op was ik nog 4 keer aan de beurt. In mijn relatief korte loopbaan had inmiddels al 6 keer ervaren dat het leven over is voordat je er erg in hebt, voordat het je tijd is. In die periode was ik gelukkig in staat om het te handelen. Door dat gene toe te passen wat mij geleerd was kon ik door blijven gaan.
Missie nummer 2 klopte aan. Voor mij niks mooiers als werken in een crisisgebied. Een bijdrage leveren in de hoop dat mijn steentje bijdraagt aan het feit dat mijn naaste kan leven zoals zij dat willen. Daar konden mijn collega's en ik aan bijdragen. Wie wil dat nou niet. Tijdens een missie worden banden gesmeed, brothers from different mothers. Ongeacht krijgsmachtdeel, uiterlijke kenmerken of verschil in geloof.
Na deze 2de missie was het even goed zo. Ik wilde even settelen. Even "normaal" doen. Huisje, boompje, beestje. Zo ongeveer. Het lukte me aardig. Tot dan vond dit allemaal plaats binnen mijn werk. Echter, in de jaren na mijn 2de missie ontvielen mij 8 geliefde in de privé sfeer. Er was weinig ruimte meer in mijn emmer. Mijn werkgever verwachte van mij dat ik het van me af kon schudden. Misschien met een rugzakje emotionele bagage maar wel doorgaan.
3 jaar na mijn 2de missie ging ik van de eerder genoemde 6 naar 40. 40 levens die gestopt waren op een moment dat ze niet hadden mogen stoppen. 40 personen met een identiteit en recht van leven. Hoe hard kan het leven zijn. Hoe wreed en oneerlijk.
Kort na mijn 2de missie werd wel duidelijk dat ik niet meer de zelfde vent was. In mezelf gekeerd. De 1ste woordjes van de kinderen, de 1ste stapjes. Totaal langs me heen gegaan. Ik had mezelf verloren, kwijt. Mijn naaste konden alleen maar lijdzaam toekijken hoe ik hen kwijt raakte. Ik kon er geen klote aan doen om het tij te keren. Geen vezel in mijn lichaam die dit expres veroorzaakte. De emmer was een lopende kraan geworden
.
ik heb met hulp van 3 personen 2 jaar geknokt. Met 2 pogingen om zelf uit het leven te stappen. 2 loodzware jaren van medicatie en therapie. Knokken, vechten. Ik liet het niet winnen. Na 2 jaar ging ik weer met volle overgave aan de bak. Ging op advies een opleiding volgen die mijn carrière kansen zou vergroten. Op bepaald moment moet je bij Defensie van je functie omdat je genoeg gekwalificeerd bent om door te groeien. Top, daar heb ik de studie tenslotte voor gevolgd. Ik kreeg van 2 commandanten te horen dat ik er klaar voor was, ik was capabel.
Het is inmiddels 7 jaar later en ben nog geen steek verder. Iedere keer mag ik opnieuw kennismaken met vriendjespolitiek. Er is 1 belofte aan mezelf die ik nooit zal verbreken. Ik blijf die vent die ik in de spiegel moet aankijken.
Mijn volgende stap op de carrièreladder is de afgelopen weken als sneeuw voor de zon verdwenen. Het excuus, wegens gebrek aan ervaring niet uitgenodigd. Wat moet ik in hemelsnaam dan doen om uitgenodigd te worden? Toch de vriendjespolitiek in? Ik ben er klaar mee. Gefeliciteerd. Ik stop, neem ontslag.
Ik heb mijn prijs betaald. Mijn missies gedraaid, gescheiden, weinig tot geen contact met mijn kinderen, 10 jaar van mijn leven kwijt, mezelf met hulp terug geknokt tot een niveau die men van mij verwachtte en een extra stap. Uiteindelijk afgewezen wegens ervaringsgebrek. Angst voor mijn PTSS is ongegrond. Dat heb ik bewezen. Ik heb handvatten om het onder controle te houden. Ik moet nog geen decennia tot mijn pensioen. Ik kan dat niet op deze manier. Ze zoeken het maar uit.
Pffffff....
Dankzij deze werkgever heb ik vele verschillende landen mogen zien. Al mijn rijbewijzen mogen halen, bijna 31 jaar een vast inkomen. Moet ik dat nu overboord gooien? Gefeliciteerd, u heeft het voor elkaar??? Ik wil juist vol meedraaien, ik kan vol meedraaien! Ik wil mijn bijdrage weer leveren. Als u mij vraagt of ik inmiddels gefrustreerd ben, het gevoel heb dat mijn ervaring niet telt. Dat ik mij ondergewaardeerd voel dan zeg ik volmondig ja! ...Ik blijf. Echter....
Ik heb Freebird69 verzocht mijn identiteit anoniem te houden. Mocht u mij door de inhoudt van dit verhaal toch herkennen verzoek ik u dit voor uw zelf te houden.