Anoniem
Gevoel van machteloosheid terwijl opgeven geen optie is!
In 2008 liep alles op en top. Wij zouden op uitzending gaan, samen, naar dezelfde locatie, tegelijkertijd. Hoe ideaal, tot dat het voor mij niet door ging en ik ineens de rol van thuisfront in mijn schoenen geschoven kreeg.
Makkelijk...Nou niet bepaalt. Nooit bedacht dat we dit onze naasten aandoen omdat wij willen doen waar we voor getraind zijn. Op dat moment niet wetende dat het gevoel eenzaamheid pas het begin zou zijn van de hobbelige rollercoaster ride die nog volgen zou.
De vervroegde thuiskomst kwam voor mij totaal onverwacht. Het was erg onwerkelijk in Eindhoven en er heerste een gemaakte blijheid, een gevoel dat nog zeker 2 weken is aangebleven. Toen kwam definitief de mededeling, "ik ga niet terug!" en werd het eerste hulpverleningstraject gestart.
Over een traject van nu totaal 8 jaar, totale machteloosheid! Niet bij gesprekken betrokken vanuit de MGGZ, Ruzie op ruzie op ruzie op ruzie die volgden.
Maar opgeven is geen optie als je van iemand houdt! Dus ik heb mijn harnas aangedaan en ben ten strijde getrokken.
Hoe dan?
Door het schrijven van brieven/appjes, het aangaan van confrontaties. Hard op hard spelen, steeds directer en directiever, steeds gemener en dan bedoel ik ook echt gemeen! Ruzie op ruzie, steeds meer, steeds heftiger en over steeds kleineren dingen. Maar ik kon het niet winnen. Het was een onmogelijk en ongelijk gevecht. Ik was vol in de aanval terwijl hij veilig achter zijn dikke betonnen muur een volledig verdedigingswerk aan het inrichten was.
Ik ben verder gaan proberen omdat opgeven nog steeds geen optie was. Ik heb mijn boekje open gedaan bij mijn schoonouders. Verteld hoe de vork echt in de steel stak, in de hoop dat hun iets konden doen wat wel effect zou hebben. Hierop volgde uiteindelijk weer de gesprekken bij dezelfde MGGZ als de vorige keer.
Yes, weer hulp, maar weer geen oog voor mij en onze daadwerkelijke thuissituatie. Weer niet het gewenste effect. Het tegenover gestelde was een feit. Ik wilde nog harder knokken om mijn oude maatje weer terug te vinden, dus nóg meer ruzie op ruzie en steeds nóg gemener, MAAR met steeds minder tegenreactie! De muur werd hoger, de verdedigingswerken steviger en er werd aan een waanwereld gebouwd, compleet parallel aan die van de werkelijkheid. De gesprekken van de MGGZ hebben dit in eerste instantie juist gevoed. Wat ik ook probeerde, machteloos, ik raakte hem KWIJT! En het ergste, ik heb het zien gebeuren....
Ik ben gaan graven in het verleden, via collega's die mee waren op uitzending. Ik heb alles na gelopen en met mijn gezond boeren verstand beredeneerd. Op zoek naar de oorzaak. Waar ben ik mijn maatje kwijt geraakt? Want daar ga ik hem vinden! Mijn hulppogingen thuis liepen steeds verder uit de hand, met 1 situatie, toen, als kers op de taart. Maatschappelijk werk benaderd, daar kreeg ik het advies te scheiden!
Via zijn ouders, mijn ouders, mijn zus, zijn ex, vorige collega's. Iedereen herkende gedragsverandering maar niemand zag de ernst van de zaak en wist waar ik thuis echt mee te dealen had.
Zwanger van ons eerste kindje samen liep de emmer over. Weer aan de bel getrokken en JAWEL iemand gevonden die hem bereiken kon! Weer van start met een hulpverleningstraject. Nog steeds buiten mij om en met immense wachttijd!
Geboorte van onze dochter zorgde voor escalatie (over machteloosheid gesproken) maar ook voor een einde van de wachtlijst. Sceptisch en kritisch heb ik mij hard gemaakt om bij evaluaties aanwezig te zijn. Het ging niet meer alleen om mij maar ook om de veiligheid van onze dochter! En met succes!
Ik werd minimaal betrokkenheid en er werd een nieuw traject van min 1 jaar en gebruik van medicatie gestart. De rust keerde terug, langzaam maar zeker mijn vertrouwen en zo nu en dan kon ik zelfs van ons gezin gaan genieten. Tot de terugval, maar hier was een vangnet. Eentje die ook oog had voor mij en maar goed ook. Maar goed, het jaar ging voorbij,therapie werd beëindigd en medicatie gestopt. Zo, je hebt nu je rijbewijs, succes, nu mag je het zelf gaan doen.
WAT?! ja echt!
Kwestie van tijd. Dit keer ging hij zelf terug, maar lag de kritische blik en het sceptische gevoel bij hem. Hij kreeg een keus, focussen op jezelf of focussen op je gezin.
Dit is voor ons het kantelpunt geweest. Het einde van de zoektocht. Einde van het 1 op 1 gevecht tegen elkaar. Gaat het nu ineens goed dan? Nee... zeker niet!!
Wat is er dan veranderd...Het perspectief van de situatie.
Een mens maakt dingen mee, dingen die je veranderen maar die maken wie jij bent. Zo werkt dat in onze ogen ook met dit en dus hebben wij de handen ineengeslagen. Mijn maatje is er zeker nog wel, mijn maatje is alleen veranderd. Het is net als een update op je telefoon. De buitenkant is gelijk alleen werkt hij net even anders. Dat vergt oefening, om alle functies weer opnieuw onder de knie te krijgen.
Bij deze oefening krijgen we hulp. Hele goede hulp, jawel bij de MGGZ. Deze man heb ik hoog zitten. Hij weet ons te bereiken zoals we dat bij elkaar (nog) niet kunnen. Hij is zonder twijfel onze nieuwe beste vriend. Een gevecht MET elkaar, in voor en tegenspoed én met nieuwe gebruiksaanwijzing, SAMEN, voor onze toekomst SAMEN.
Boodschap:
Blijf niet te lang hangen in hoe het was, wat er is gebeurd en waar je naar terug zou willen. Accepteer dat ALLE ervaringen ons veranderen en dat de ene meer indruk en effect heeft dan de ander. Dat onze veteranen OK zijn zoals ze zijn. Zij hoeven niet te veranderen, maar moeten enkel leren omgaan met hun nieuwe update. En deze is de zoektocht waard!
Is het dan rozengeur en maneschijn. NEE, maar oefening baard kunst! EN OPGEVEN IS GEEN OPTIE!
Succes en onvoorwaardelijke steun voor onze kanjers en hun thuisfront!
