Anoniem
Onzichtbaar...
Onzichtbaar moet ik zijn
anders is het huis te klein.
Vernederingen, schelden, negativiteit en altijd commentaar, ben ik voor jou nog wel iets waard?
Zonder liefde, geen arm om me heen....
Ik heb het zo hard nodig,
Waar moet ik heen?!
9,5 jaar moet ik al zo leven.....
Na Afghanistan ben ik voor mijn man een vreemde gebleven.
Wanhopig, verdriet en pijn is wat ik voel...
Als ik nog voelen kan.
Want een muur heb ik opgebouwd...
Om te overleven voor mijn man.
Onzichtbaar beschadigd..
Onzichtbaar verdriet..
Onzichtbaar... Ik wil het niet!
Zichtbaar wil ik zijn; al is het maar voor even...
Maar het liefst zichtbaar voor mijn verdere leven.
8 juli anoniem
'Ik ga naar een ver land, het is maar voor even', zei hij tegen haar, de liefde van haar leven.
'Ik ben daar met een goed doel voor ogen, ik ben er zo weer', zei hij "goedmakend" tegen haar, keer op keer.
'Dit is waar ik voor heb getraind, dit is waar ik het voor doe'. Ze staat volledig achter hem, ook al maakt zoveel alleen doen haar soms zo moe.
'Dit is waar ik van hou, dit is mijn doel, zei hij tegen haar. Ze begrijpt zijn gevoel.
'Met mijn "brothers in arms", sta ik daar met trots', zei hij tegen haar. Hij is haar rots.
'Ik zal je steunen, ondanks dat ik het moeilijk vind', zei zij tegen hem terwijl ze huilde als een kind.
'Ik zal op je wachten, en je met open armen ontvangen', zei zij tegen hem, met al haar verlangen.
'Ik ga naar een ver land, het is maar voor even', zei jij tegen mij, DE LIEFDE VAN MIJN LEVEN.
Met een gevoel van trots, waar mijn man voor staat, heb ik dit gedicht geschreven. Hij is mijn rots in de branding, de man waar ik verliefd op werd, en nog steeds ben! Hij is de vader van mijn kinderen. Hij is, de liefde van mijn leven.
