Mariska
Onze gouden tijd in Zeven (Duitsland). De plek waar ik Dennis heb leren kennen. Waar we onze eerste uitzending hebben gedraaid.
Waarom wil ik daar wat over schrijven? Omdat er in veel opzichten een groot verschil is met een uitzending draaien als je in Nederland woont.
Het grote verschil is dat daar gelijkgestemde woonde en in Nederland moest je daar naar opzoek wanneer daar de behoefte naar was.
Ook een groot verschil was de benadering naar de kinderen. De school was het gewend. Er was extra aandacht. Bijvoorbeeld bij de verjaardag op school in Duitsland ging het raam wagenwijd open, zodat papa kon horen hoe hard de klas voor de jarige zong.
Ook de huisarts vroeg terloops tijdens een consult of het allemaal wel goed ging, heb je ook wel wat tijd voor jezelf? Het consultatiebureau vroeg even net verder door over de kinderen, missen ze papa/mama?
Zelfs de Duitse gynaecoloog was op de hoogte van de uitzending en hield er op verschillende manieren rekening mee. Bijvoorbeeld het inleiden van een geboorte zodat papa erbij kon zijn en nog twee weken mee kon genieten.
De omgeving wist eigenlijk niet beter dan dat er altijd wel papa's of mama's weg waren. De buurman deed even je tuin of de buurvrouw maakte even je pad sneeuw vrij omdat je zwanger of ziek was.
Ik woonde in een rijtje van drie woningen. We kookte voor mekaar paste op elkaars kinderen. Ook andere contacten uit de wijk draaide hier in mee.
Als er een kind viel en je moest naar E.H.B.O, waren we een goed georganiseerd mierennest. De een gaat met mama en het kind mee naar de E.H.B.O, de ander past op de kinderen ,weer iemand anders laat de hond uit en het eten werd wel geregeld. Je hoefde niks te vragen of je bezwaard te voelen dat je inbreuk maakte op iemands gezinsleven.
Je maakte je geen zorgen, het vangnet was er.
Boven alles maakte we veel lol, de kinderen maakte lol. We bespraken alles en begrepen elkaar. Zelfs de oudere pubers draaide op dit tempo mee.
En ja, het had ook nadelen. Roddelen, huwelijken die spaak liepen etc etc. Dat is nu blijkbaar inherent wanneer je geüniformeerde bij elkaar zet dat dit soort dingen gebeuren.
Maar in Nederland moest ik een vangnet weven en hopen dat het sterk genoeg was als ik het nodig had. Ik moest aangeven wat mijn behoefte waren. En hoe lief ook, en hoe erg iedereen ook zijn best deed het was toch anders als in Zeven. Hierin toch het gevoel te hebben inbreuk te maken op andermans gezinsleven als je weer eens in het weekend met je incomplete gezinnetje op zoek was naar wat aanspraak. Want hele dagen alleen met je kids daar word je kwa conversatie ook niet slimmer van.
Op dit moment draait defensie een pilot met 30 gezinnen met het programma ADAPT om te kijken of daar meer ondersteuning voor de gezinnen uit voort komt. Voor, tijdens en na een uitzending. De behoefte is er nu eenmaal. Meer betrokkenheid en ondersteuning naar het thuisfront.
Maar Zeven(Duitsland) zal het nooit worden, wat hebben we het goed gehad.