Dennis
Onbegrip is ook door mij een vaak gebruikt woord maar dat is het in veel gevallen niet. Ik geloof dat het voor veel mensen gewoon moeilijk te snappen is. Dat veel mensen zich af vragen hoe er mee om te gaan.
Maar weet je, voor ons zelf is het niet anders. Soms snap ik van heel onze situatie nog steeds niks. Welke afslag heb ik gemist waardoor dingen er nu anders uit hadden kunnen zien? Of hoe ga ik om met Dennis en de kinderen? Doe ik het wel goed!?
Deze vragen stelt Dennis zichzelf ook.....
Dus als je daar zelf de antwoorden niet op weet hoe kan je het dan van je omgeving verwachten?
Wel weet ik dat vragen "hoe gaat het?" altijd een goed begin is.
Of we een open antwoord geven ligt aan allemaal factoren van het moment.
Wij zien nu dat we niet alleen staan. Er zijn zoveel meer militairen, veteranen, kinderen, partners, ouders en de vergeten groep, ex partners die rond lopen met problemen na een uitzending.
Kunnen we hier iets aan doen? Ja, ik geloof het wel. Ten 1ste ben ik gestopt me te schamen.
Ten 2de gooi ik ons verhaal de wereld in. Voor de herkenning van andere en de hoop op het creëren van een stukje begrip. Dat er ook hier mensen rondlopen met een oorlogstrauma. Dat dit niet alleen mensen zijn die vanuit origine uit een oorlogsgebied gevlucht zijn.
Het zijn de buurmannen, vrouwen bij je in de wijk, de papa's en mama's op de ouderavond, collega's maar ook die vent of vrouw die door het lint gaat in de supermarkt om niks. Of misschien die vreemde buurtbewoner die niet meer buiten zijn huis komt.
Dus oordeel niet te snel. Daar zijn we veel te goed in....... De mannen en vrouwen die beschadigd terug komen zijn vaak hun trots en zelfrespect grotendeels kwijt, als het op problemen met de psyche aankomt. Dit hoeft niet benadrukt te worden door de omgeving. Ze zijn namelijk niet GEK.
Kan ik je ergens mee helpen, of wil je dat ik gewoon even luister.........