Dennis
Na mijn vertrek bij defensie kon ik een baan krijgen bij een bedrijf die onderhoud verzorgde in de petrochemische industrie. Ik zou een leidinggevende functie krijgen bij een afdeling die wereldwijd specialistisch onderhoud pleegde aan reactoren op raffinaderijen. Nadat ik aangenomen was moest ik alsnog een capaciteitsonderzoek ondergaan om te kijken hoever ik zou kunnen groeien binnen deze firma. Ik was net 4 maanden terug uit Afghanistan, nauwelijks geland.
Aangekomen op de locatie waar het onderzoek plaats zou vinden bleek de man waar ik de afspraak mee had nog niet aanwezig. Het kantoor waar wij hadden afgesproken was leeg. We hadden om 09:00 afgesproken en ik wachtte tot 09:05 om vervolgens een peuk te gaan roken. Toen ik 10 minuten later weer terug kwam zat betrokkene achter zijn bureau en gaf aan al 20 minuten op me te wachten. Ik moest alle zeilen bij zetten om me in te houden maar de toon was gezet. De man in kwestie gaf aan wat het onderzoek inhield en hoe de dag zou verlopen. Daarbij gaf de man aan wat het nut en belang was van het geheel. Het onderzoek moest uitwijzen of ik capabel was voor de functie en indien ik dat was, hoever ik door kon groeien binnen het bedrijf. De "onderzoeker" was psycholoog en had een eigen bedrijfje waarbij hij zijn diensten verkocht aan grote bedrijven. Vanaf het moment dat ik aankwam en een leeg kantoor aantrof vond ik deze man al een kansloze l#l dus het beloofde een spannende dag te worden. Het ging dus blijkbaar, volgens deze man, om mijn baan. Gelet op het feit dat ik net in mijn proeftijd zat besloot ik dat deze r#kker mij niet gek ging krijgen...
De eerste helft van de dag verliep over het algemeen redelijk. We begonnen met een kort interview waarbij hij de persoon Dennis wilde leren kennen. Wie was ik en wat was mijn achtergrond. Uiteraard benoemde ik ook mijn uitzendverleden, hij stelde er geen vragen over. Wat volgden waren 4 schriftelijke testen en een stuk mondeling. Waarbij hij korte vragen stelde en ik alleen met ja, nee, goed of fout moest beantwoorden.
Tijdens de lunch was het stil maar uit het niets begon hij zijn mening over de Nederlandse aanwezigheid in Afghanistan naar mij te ventileren. Het was duidelijk dat meneer meer op had met pijp roken en geitenwollen sokken als met Defensie in zijn geheel. Ik merkte dat ik steeds meer moeite kreeg om deze man "te accepteren" in het belang van mijn baan. Ik zei hem dat ik even ging roken, even weg, even 10x tot 10 tellen.
Nadat ik mijn peuk op had moest ik weer terug. Het tellen had niet geholpen maar kon niet weg blijven. Daarbij was het ochtendprogramma ook goed verlopen dus zal wel loslopen. Het middagprogramma bleek te bestaan uit een rollenspel.... Waarbij betrokkene de klant was en ik in mijn rol als uitvoerder op locatie de klant moest informeren over de voortgang van de werkzaamheden. Op het moment dat hij het rollenspel aan mij uitlegde wilde ik alleen maar weg, dit ging niet goed komen.
Ik zat alleen in de ruimte en er werd op de deur geklopt. Nadat ik de deur opende kwam er een man binnen die mij hartelijk aansprak en ik begeleide hem op mijn allervriendelijkst naar de tafel waaraan we beide plaats namen. Ik had wat papieren op tafel leggen waarop ik betrokkene inzicht gaf over de voortgang van het project. Ik voelde de spanning in mijn lichaam met de minuut toenemen. Alles wat betrokkene op dat moment even niet had moeten doen deed hij juist wel.
Hij keek op vanuit de papieren en vertelde me dat hij de indruk had dat ik mijn zaken niet op orde had. Ik gaf betrokkene gelijk aan dat ik een time-out wilde in het rollenspel omdat ik voelde dat de spanning tegen het kookpunt liep. In plaats van uit het rollenspel te stappen deed de onderzoeker er nog een schepje op. Ik zie dat u dit project slecht heeft voorbereid en maak mij ernstig zorgen. Deed u uw werk zo in Afghanistan ook? Ik wilde nogmaals aangeven dat we echt moesten stoppen met het rollenspel en even een time-out moesten nemen maar het was alsof er achter me vandaan 2 armen over de tafel kwamen en de onderzoeker bij zijn colbert grepen. Het licht ging uit.
Ik greep de man met 1 hand bij zijn colbert en met de andere drukte ik zijn hoofd op de tafel. LUISTER P#SVLEK, IK GA WEER EVEN ROKEN EN ALS IK KLAAR BEN BEGINNEN WE OPNIEUW EN STOP JIJ MET ZUIGEN. BEGRIJPEN WIJ ELKAAR??? Ik heb zijn antwoordt niet afgewacht. Voor de zoveelste keer die dag stond ik weer in het rookhok. Zo blij dat ik betrokkene niet door de ruimte heen getimmerd heb. Ik stond te shaken van woede maar moest de dag afmaken.
Toen ik weer in de ruimte terugkwam zat betrokkene nog steeds op zijn stoel. De zelfingenomen blik was verdwenen. Tegenover me zat nu een man die net als ik wilde dat de dag zo snel mogelijk voorbij was. Achteraf gezien, petje af. Ik had mijn spullen gepakt en pleite gegaan. Thuis aangekomen had ik het bedrijf gebeld en gezegd dat ze een debiel aangenomen hadden.
Alsof er niets gebeurd was werd het rollenspel hervat, dit keer zonder enige kritische noot van de klant. Ik voelde me compleet gesloopt, doodmoe.
Aan het einde van het rollenspel was er een dag evaluatie. Betrokkene vroeg of ik altijd zo'n kort lontje had. Ik vroeg hem of hij altijd zo omging met veteranen die net terug waren. Ik was de 1ste veteraan die hij onderzoeken mocht. Ik vroeg hem nog of de uitslag van dit onderzoek door zijn klanten zwaar mee wogen in het bepalen of iemand een toekomst in een bedrijf ging krijgen. Er kwam een heel zuur glimlachje op zijn gezicht, ja die macht heb ik. Ik voelde weer een drang opkomen en besloot weg te gaan.
Eenmaal in de auto met een bloedgang de parkeerplaats af. Na 5 minuten de auto aan de kant gezet. Even roken en naar huis bellen. Schat, misschien heb ik een probleem...
De volgende ochtend stond ik direct bij mijn leidinggevende op kantoor. Gert, ik denk dat ik niet zo goed gescoord heb tijdens het onderzoek. Ach jongen maak je niet druk. Dat assessment is een verplicht nummertje voor onze ISO certificering. Kijken we niet eens naar. Dat was best een opluchting. Na 6 weken kreeg ik een mailtje. We hebben de uitslag ontvangen en willen hem met je doorspreken...
De week erop melde ik me weer bij mijn leidinggevende. Het rapport lag voor hem op tafel. Het rapport had ik zelf inmiddels ook ontvangen dus ik kon de inhoud. Volgens het rapport was ik net niet staatsgevaarlijk. Ik kon mijn chef overtuigen dat het lag aan de korte periode tussen terug van uitzending en onderzoek. Het rapport zou niet..... in mijn dossier gaan en over een tijdje zou ik het opnieuw mogen doen, dan bij een ander assessmentbureau. Tussen de geitenwollensokkenrocker en mij ging het niet meer goed komen.