Mariska
Vrijdagavond werden we gebeld door Dennis zijn Bud " he ik wil wat met je bespreken kan dit zaterdag even na de rugby".
Dennis heeft recht op een gevechtsinsigne maar heeft hem nooit ontvangen wegens punten en komma fouten in de aanvraag. Dennis is niet de persoon die loopt te paraderen met glimmend metaal maar deze insigne zat hem tot diep in zijn ziel dwars.
Dit is in veel gesprekken naar voren gekomen. Het wederom niet krijgen van erkenning. Erkenning voor wat hij met zijn club had gedaan. Moet je dit zoeken in een stukje metaal?
Nee natuurlijk niet maar als je het nergens anders in voelt is dit wel een stuk tastbaar bewijs.
Door de jaren heen was dit keer op keer een heet hangijzer voor Dennis. Iets in zijn hoofd wat hem boos maakte, heel boos.
Enige tijd geleden was ik bij een lezing in Doorn en hoorde ik tijdens 1 van de pauzes een man over de gevechtsinsigne praten en moest toen even mijn hart luchten. Het toeval was dat deze man later contact met ons heeft opgenomen vanwege een heel ander onderwerp. Tijdens dit contact gaf Dennis bij de man aan dat hij mij al had ontmoet tijdens een lezing in Doorn. Met een beetje tekst en uitleg ging er bij hem een lampje branden.
Een week later hadden we een afspraak met de man, een nuldelijnshelper en zeer gewaardeerd onderofficier vanuit het regiment. Tijdens het gesprek kwam het insigne ter sprake. De man gaf aan zich in te willen zetten om het insigne alsnog toegekend te krijgen. Dit bracht bij Dennis duidelijk emoties naar boven. De man zag wat dit onderwerp met Dennis deed en nam zich voor om er achteraan te gaan. Ondanks dat Dennis er niet zelf om gevraagd had bleef hij het idee in zijn hoofd houden dat het wel zo voelt.
De man heeft meer zaken rondom ons verhaal opgepakt en heeft al meerdere keren contact gezocht. Waarin de vraag "joh Dennis ik heb alleen wat gegevens nodig van tijdens de uitzending en dan kan ik de aanvraag indienen". Natuurlijk super en gewaardeerd door ons beide. Alleen bij Dennis bleef het gevoel van erkenning opeisen knagen.
Ik gaf Dennis mee dat het misschien nu niet voelt zoals het hoort maar later wel. Dit zelfs afgelopen vrijdag nog, tijdens een visite. Dennis zijn gevoel gaf aan dat hij er echt nog over na moest denken.....
Zaterdag onderweg naar zijn Bud vroegen we ons nog af wat hij nou wilde bespreken. We zouden hem en zijn zoontje ophalen om naar de rugby van onze zoon te gaan kijken.
Na binnenkomst loopt zijn Bud richting de tafel en laat een formulier zien.
"He Ecco ik heb hier een aanvraagformulier en ga die insigne voor je aanvragen want je hebt er gewoon keihard recht op". De ogen van Dennis schoten vol en hij liep snel naar de keuken. Zijn Bud in de woonkamer achterlatend met een blik van wat deed ik verkeerd?
Dennis hield altijd zijn rug recht bij zijn buddy. Ze weten alles van elkaar maar de tranen hielden ze voor zichzelf. Mannen...
Subtiele hint van mij Bud, het is goed ga er maar achteraan. Ik let wel even op de kleine.
Het moment was goud. Een blijk van erkenning die voor Dennis een stuk waarde verloren had werd op dat moment door zijn Bud in meer dan volle glorie hersteld. Niemand anders als hij had dit kunnen doen.