Mariska
In onze verhalen komt een hoop sh#t naar voren terwijl wij toch erg positief in het leven staan. Er zijn een aantal dingen waardoor wij het tot op heden redden. Dennis en ik weten 1 ding zeker, we doen het samen en de kinderen zijn altijd de motivatie om vooruit te gaan. Soms staan we op en weten we dat de dag niet gemakkelijk gaat zijn maar dat zijn de momenten dat we er een feestje van proberen te gaan maken. Lekker eten, muziek aan, als twee dolle aan de slag. In ieder geval iets wat ons die dag door trapt. Hard op klagen is niet echt ons ding. Wel zonderen we ons af want uit leggen hoe en wat blijft toch ingewikkeld.
Bijvoorbeeld: ik geef al jaren subtiel aan op de basisschool van de jongste dat dit binnen ons gezin speelt (schaamte voorbij). Onze jongste heeft zelfs op eigen initiatief een spreekbeurt gegeven over de veteraan. Ik heb er bij mogen zijn en dat heeft me aardig wat slik momentjes gekost achter in de klas (wat was ik trots, en wat was de jongste trots op zijn papa).
Waarom vind ik het belangrijk dat ze hier van op de hoogte zijn? Onze kinderen zullen niet de eerste zijn die zelf een probleem ontwikkelen door de situatie thuis en ik zet alles opzij om ze daar voor te beschermen. Dus ja juf....hoe gaat het met hem. Nee zijn scores interesseren me niet zo veel. Gaat het sociaal goed met hem? Dat is wat ik wil weten.....
Hij heeft zware dyslexie en dat is al een groot gevecht op zich maar ook dat leunt op mijn schouders. Dit heb ik aangegeven op school. Ik heb niet nog een ouder thuis zitten die elke dag 20 minuten rust in zijn kont en hoofd heeft om extra werk met Dennie te doen. Dus juf wilt u daar rekening mee houden?
En nee, Dennie is niet een jongen die vooraan staat en opkomt voor zichzelf. Dat leert hij nu pas. Hij heeft namelijk gevoeld dat in zijn veilige omgeving het niet altijd een optie was om dat te doen en als je het thuis niet leert is het moeilijk buiten toe te passen. Dus nee, Dennie is niet haantje de voorste. Hij is wel heel lief en meelevend. Want hij heeft rekening leren houden met....
Ik heb bij verschillende juffen aangegeven om er eens over te beginnen bij Dennie zodat hij kan zeggen waarom hij even niet met zijn hoofd aanwezig is. Dat hij weet dat het ook daar bespreekbaar is.
Gelukkig heeft hij een vriendinnetje in de klas en tot voor kort ook nog een vriendje (die is verhuist) waarvan de ouders net wat meer feeling hebben met het militaire leven, in ieder geval de interesse erin. Bij dat gezin kan Dennie zijn wie hij is en word hij bevestigt in zijn eigen ik. Alles is daar bespreekbaar en ze zijn ook het vangnet voor Dennie op het moment dat ik het even niet gebolwerkt krijg.... wat is zo een plekje kostbaar en wat voel ik me gezegend dat het er is.
.......Kunnen vertellen, ik ben naar veteranendag geweest, en dat er iemand reageert ohhh gaaf....want dat is je papa hé. Gewoon dat dus.