Mijn levensreis van hoop en vertrouwen…

De laatste weken is mijn leven, als getraumatiseerde veteraan, in een rollercoaster van hoop en vertrouwen terecht gekomen. Hoop voor de toekomst en vertrouwen in de toekomst.

Als eerste was er een gesprek ( niet eens een discussie) over is PTSS te genezen. Kan men op een gegeven moment PTSS-vrij door het leven. Ik heb ja-stemmers gehoord en ik heb nee-stemmers gehoord. Ik heb deze vraag ook uitgezet bij een ervaringsdeskundige, zijnde oud-commando, zijnde therapeut, zijnde hulpverlener. Ik ben heel benieuwd wat zijn reactie zal zijn.

Een antwoord ontvangen op 12 mei 2017:

Is PTSS te genezen? Kan je PTSS-vrij door het leven? 

Het eenvoudige korte antwoord en volledig overtuiging van mij is:

- Nee het is niet te genezen, want het is geen ziekte!!

- Het zijn namelijk onverwerkte ervaringen en die zijn wel te verwerken!!

- En ja je kunt PTSS vrij door het leven.

- Men heeft Onverwerkte ervaringen

- Dit zet zich vast in al je cellen en dat noemen wij Shock

- Hierover kom een Overtuiging over jezelf

- En daardoor schiet je in je Overlevingsmechanisme!

Men geeft de problemen een plaatsje, Maar deze problemen zijn er op de achtergrond nog steeds!

De oplossing = Verwerk het probleem d.m.v. regressie & reïncarnatie, ayahuasca.

Natuurlijk zijn er ook andere therapieën maar daar geloof ik zelf niet zo in, mijns inziens is dat teveel gericht op cognitieve gedragstherapie dus bewust worden en angstreductie!

Als je het dus een plaatsje geeft of reduceert dan is het dus niet weg en je leert er mee om te gaan, ik vind dat je er niet mee om moet leren gaan maar het moet gaan verwerken en ontschokken dus je celletjes moet weer vrij zijn van angst, boosheid en verdriet.

( Bovenstaande is een mening, gelijk een ieder zijn of haar eigen mening mag hebben)

Vraag je het direct op de man af aan mij? Nee, ik denk van niet. Althans, mij is het niet gelukt. Ik ben eind 2009 voor de tweede keer genezen verklaard door een psychologe. Ik heb nog steeds momenten dat ik een korte flashback krijg. Een geluid, een geur, hoe iemand kijkt of doet…. Alleen dit zijn hele korte momenten die ik dan ook weer vrij snel achter me kan laten. Sommige zaken duren wat langer dan anderen.

Zo heb ik een ervaring met een ontiegelijke stank in een opvangtehuis voor geestelijke gehandicapten in Bosnië. Ik ben hier in 1993 geweest. De stank die mij daar toen overviel heb ik 23 jaar in mijn neus gehad. Wat ik ook deed ik kreeg het er niet uit. Als er iets stonk of sterk rook, zat ik gelijk weer met in gedachten daar. Naar mate de jaren ( vanaf 2009 ) verstreken kon ik stank beter en beter handelen, maar mijn gedachten gingen altijd naar Bosnië. Tot vorig jaar!

Een collega ging op vakantie naar Sarajevo en ik heb hem gevraagd of hij, als hij de tijd had, het tehuis wilde bezoeken. Gewoon eens kijken of het nog bestond en hoe het er nu was. Na zijn vakantie hebben we een afspraak gemaakt en heeft hij me verteld hoe het er nu was. Inderdaad, het bestaat nog steeds. Als eerste liet hij me weten dat het er niet stonk.

Toen ik dit hoorde, was het net alsof er een knop in mijn neus omgezet werd. Ik heb letterlijk daarna bij stank of een sterke geur geen flashback meer gehad naar het tehuis. Als je dit leest zou je kunnen zeggen: Ja PTSS is te genezen. Ware het niet dat dit voorbeeld maar een heel klein dingetje is binnen alle ervaringen die ik toen daar heb opgedaan.

Ik zit naar het programma “De reünie“ op televisie te kijken. Het gaat over een brand op een jongensinternaat in België, ruim 40 jaar geleden. Veel jonge jongens zijn in die brand omgekomen en de overlevenden hebben na 43 jaar een reünie. Al heel snel rollen er tranen over mijn wangen. Ik voel intense pijn in mijn lijf. Mijn lief kijkt me aan en komt naast me zitten.

Ze vraagt: “ wat is er?” Ik kan bijna niets zeggen en al huilend wijs ik naar de televisie en zeg: “Die pijn.” “Hun pijn is het zelfde als jouw pijn toen?, vraagt mijn lief. Ik kan alleen maar knikken. Ze zegt verder niets en zit zwijgend naast me. Schouder tegen schouder. Na een paar minuten voel ik de rust weer in mijn lijf terug komen en met betraande ogen kijk ik mijn lief aan en zeg: “Dank je wel schat.”

Als je dit leest zou je kunnen zeggen: Nee, PTSS is niet te genezen. Ware het niet dat dit voorbeeld maar een heel klein dingetje is binnen alle ervaringen die ik toen heb opgedaan.

Ondertussen komt de rollercoaster langzaam op gang. Wat me al die jaren niet is gelukt, rust en acceptatie vinden, lukt me ineens wel. Ineens? Nee niet ineens, dat is zo gegroeid door alle inspanningen die ik doe. Voor anderen maar zeker voor mezelf, voor mijn thuisfront. Zo sta je op het bevrijdingsfestival 2017 in Den Bosch en praat je met kinderen van 11 -12-13 jaar tot aan een oudere dame die benieuwd was waar mijn buttons ( medailles ) vandaan komen.

Ik kan me nog een gesprek herinneren met twee dames die werkzaam zijn in een internationale woongemeenschap voor de wat oudere medemensen. Door het internationale karakter krijgen ze veel verhalen over vroeger te horen. De tweede wereldoorlog wordt regelmatig ten sprake gebracht en hoe men die als kind heeft ervaren. Ook de strijd in Indonesië is een vast terugkerend item. Ook wat het juk van de Japanse bezetting heeft veroorzaakt. De twee dames worden wel begeleid en krijgen een vorm van opleiding hoe om te gaan met dit soort verhalen en het daarmee gepaard gaande gedrag. Hoe anders is het dan bij andere organisaties bedenk ik me ineens. Ik ben in ieder geval wel blij dat er bij hen aandacht aan gegeven wordt. In de loop der jaren heb ik steeds vaker gemerkt en geleerd dat het delen van ervaringen, ja ook de negatieve, een positieve uitslag kunnen bewerkstellingen.

Zo kwam ik enige tijd geleden in contact met de vrouw van een veteraan, waar het helemaal niet goed mee ging. Ik heb me altijd vast gehouden aan de opmerking van; ik ben geen hulpverlener en geen therapeut. Ik deel mijn ervaringen en wat mij geholpen heeft, betekent niet automatisch dat het ook een ander helpt. Ik doe dan ook in principe geen één-op-één gesprekken. Om één of andere reden, eigenlijk niet belangrijk waarom iets gebeurt, ben ik het gesprek blijven aan gaan.

Ik merkte dat ze erg op zoek was naar antwoorden. Antwoorden die verklaarden waarom haar man bepaalde gedrag laat zien. Waar komt dat gedrag vandaan? Ze deelde ook haar gedrag wat zij liet zien als reactie op het gedrag van haar man. Voor mij was geen enkele reactie of gedraging waar ze over sprak vreemd. Herkenning ten top. Regelmatig vroeg ik haar dan ook of ze het over mij had of over haar man.

Op een gegeven moment vond ze een aantal dingen die ik deed of juist niet deed zeer positief. Zinnen: Jij durft zaken bij de naam te nomen, jij draait er niet om heen. Dat geeft zoveel duidelijkheid, lekker hoor. Je bemoeit je ook niet met mij. Ik mag mijn ding doen, ik mag zeggen en je houdt het dan heel neutraal wat reacties betreft. Ook zo lekker dat je geen adviezen geeft. Ik weet je mening hier over: Wat voor jou werkt wilt niet zeggen dat dat ook voor mij werkt. Je ziet en hoort hoe sterk ik ben en je bent dus ook niet bang dat ik instort.

Deze terugkoppeling heeft me wel aan het denken gezet. Kan ik dan toch neutraal gesprekken voeren zonder mijn mening te geven, maar gewoon bij de ervaring blijven. Dit alles overdenkend ben ik ook mezelf eens een spiegel gaan voor houden. Ik zag ineens welk gedeelte ik van het mens zijn nog mistte. Ik zit lekker in mijn vel, ik hou van het leven en van heel veel wat ik allemaal op het pad tegenkom. Ik zal altijd naar de inhoud van mijn glas zoeken en niet naar wat er al uit is. Als je dan te horen krijgt dat ze steeds beter beeld krijgt van haar situatie en daardoor volgende stappen kan plannen/ nemen, denk ik: ”Yes, hier doen we het voor. Dit geeft mij energie om door te gaan.”

Als klap op de vuurpijl wordt ik gevraagd of ik samen met anderen een stand wil bemannen op de Veteranendag in Zutphen. Met gelijkgestemden, zoals Freebird69, mogen we onze visie uitdragen. Wat doen we en waarom doen we het op onze manier. Hebben wij de oplossing voor alle problemen die er nog spelen? Echt 1000% niet. Kunnen zaken verbeterd worden? Echt 1000% wel.

Thuis zien ze wat dit alles met me doet, op een positieve manier. Ik krijg ook de ruimte om te doen. Net een nieuwe lezing mogen plannen. Nummer 115 sinds 2011. Het netwerk groeit met de week en dus kunnen we per week ook meer betekenen voor anderen, maar ik kan het niet alleen. Ik heb laatst tegen iemand gezegd wat vooruit gaan is. In mijn beleving is vooruit gaan: Elke week een centimeter vooruit is ook vooruit.

Er is niets mooier dan gids te zijn tijdens mijn levensreis van hoop en vertrouwen….