Anoniem
Er moet mij iets van het hart, iets wat mij al jaren dwars zit.
Ik ben een veteraan maar een luchtmacht veteraan en dan tel je toch niet echt mee.
Schijnbaar heb ik niets mee gemaakt en sliep ik altijd in een hotel, mijn drie uitzendingen naar Iraq stellen niets voor.
Als ik met de "echte" veteranen praat en ik vertel ze dat ik een redelijk aantal kilometers in Iraq heb gereden dan wordt dat een beetje weg gewuifd als "dat zal vast" en praten ze snel over hun eigen missie.
Dit jaar ben ik voor het eerst naar de veteranendag geweest en denk ook gelijk de laatste voor mij, in de trein was het binnen een half uur raak, na de vraag van een onbekende mede veteraan waar ik heb gezeten en ik antwoord luchtmacht komt gelijk het hotel en parade paardjes verhaal naar boven zucht waarom, ik heb jou toch ook met respect behandeld ?
Als het defilé aankomt op het Malie veld doe ik twee passen naar achteren, ik voel me hier vreemd en raak van slag.
Het heeft iets in mij diep geraakt, ik slaap er slecht van en weet even niet of ik nog wel veteraan wil zijn.
Het voelt alsof je de kneus van de groep bent, de laaste persoon die gekozen wordt bij het teams kiezen.
Het erbij horen?? ik heb geen idee hoe dat voelt, als ik ergens bij andere veteranen ben durf ik niet met ze te praten omdat ik toch niet mee tel en geen zin heb in altijd weer hetzelfde grapje.
Ik ken gelukkig veteranen die het niets uitmaken waar je heb gedient en wat je hebt gedaan maar die kan ik helaas op twee handen tellen.
Ik ben niet zielig en wil ook geen extra aandacht door dit verhaal maar ik hoop dat men beseft dat waar je ook gedient hebt en wat je ook gedaan hebt veteraan is veteraan welk onderdeel ook !!
