Mariska
Soms vraag je jezelf af of je iets wel of niet kan zeggen. En dit hardop zodat iedereen die de moeite neemt om het te horen het ook kan verstaan. Wij als gezin zijn al behoorlijk lang bezig om te vechten voor wie we zijn en dus te overleven, we houden van mekaar en daar komt niks tussen. Mijn man, mijn liefde is veteraan dit betekent dat hij zich ingezet heeft voor de binnen en buitenlandse veiligheid uit de naam van iedereen die vrijwillig deelneemt aan onze democratie( iedereen mag stemmen ). Dat de gevolgen van een uitzending neer komt op onze schouders is wat we weten en ervaren, mijn man ik en onze kinderen gaan door. Ik en mijn kids zijn trots op onze veteraan en zijn jongens van de uitzending, ik weet dat ze dingen gezien en gedaan hebben die veel mensen zich niet voor kunnen stellen. Maar weet dat ze het gedaan hebben vanuit hun hart in opdracht van de politiek. Dat niet iedereen ongeschonden uit een uitzending komt, dit kan lichamelijk maar ook geestelijk zijn gebeurt. het tweede is aan de buitenkant niet te zien en moeilijk te begrijpen. Voor de veteraan het moeilijkst, deze zou moeten erkennen dat de ruwe bolster af moet om uiteindelijk door te kunnen gaan. Het gezin hoopt en incasseert keer op keer want je weet wie de veteraan als persoon is/was, dat het moeilijk is bijna elke dag weer blijft tot op heden de waarheid. Maar houden van blijft, hij is mijn grote liefde met al zijn eigenaardig heden, maar gun hem zijn leven terug het gevoel dat hij situatie's niet uit de weg hoeft te gaan. Dat sociale contacten die de moeite nemen om hem te leren kennen en niet oordelen voordat ze de binnenkant hebben bereikt. Nee hij maakt geen contact hij vind jullie maar raar. Ohhhh ja dat is vandaag waarschijnlijk morgen niet maar in de avond mischien weer wel. En ja boos of grof gebeurt ook wel eens compleet onverwachts, maar hij springt s'nacht ook voor je uit bed als je help appt. En hele ernstige verhalen doet hij af als Och terwijl het minst geringste emotionele filmpje hem kan doen huilen....... best ingewikkeld ook voor mij en zeker voor de kids. Ik let altijd op hem als een havik, want ja ook ik ga inmiddels situatie's uit de weg en ook ik ben soms boos verdrietig...... nu zijn we bezig beter te worden genezen is een illusie. Hij heeft therapie en ik hobbel daar af en toe mee naar toe, het gaat beter maar de weg is lang........maar we doen het samen. Maar zoals altijd is geweest bij ons, de deur staat open koffie staat klaar ook wij kunnen het niet alleen.