Gisteren veteranendag. Een dag voor onze veteranen maar ook een beetje voor ons “Het thuisfront”. Mijn vader is er niet bij op deze dag. Niet in persoon maar des te meer in mijn hart. Op deze dag sta ik altijd bijna 1,5 uur te klappen en laat ik stiekem een traan als het defilé aankomt op het malieveld.
Even een moment waarop ik de mannen en vrouwen eer die zich ingezet hebben voor mijn vrijheid en die van de mensen om mij heen.
Maar ook een moment waarop mijn vader/veteraan in zijn luchtmachttenue voorbij komt, vol trots en hij knikt naar mij. Dit gebeurt alleen in mijn gedachte. Hij heeft het helaas nooit mee mogen maken.
Maar als hij er nog was geweest hadden we apetrots naast elkaar over het Malieveld gelopen. Ik trots op hem, hij trots op mij om wat ik nu probeer te doen. Ook voor zijn mannen en vrouwen.
Mis je nog steeds! X, je trotse dochter.
Volgend jaar sta ik er weer.
