Marloes
6 april 2009. Een bijzondere dag in op Kamp Holland, Afghanistan. Vandaag is mijn verjaardag en word 23 jaar. Net zoals elke dag zijn we druk bezig om de rotaties zo soepel mogelijk te laten verlopen. Grote groepen militairen komen hun PGU bij ons inleveren. Bij de meeste een grijns van oor tot oor. Zij mogen lekker naar huis.
Plunjebalen worden in de pallets gelegd en de datamatrix stickers worden geplaatst op de buitenkant van de pallet. Ik zorg ervoor dat de papieren toestand voor het vliegtuig in orde zijn. De avond breekt aan en we gaan gezellig met zijn allen een hapje eten in de eetzaal. Altijd even weer leuk om alle gezichten te zien die je al een tijdje tegenkomt.
Na het eten gaan we meestal even zitten bij de Echo's met een Mountain Dew of een bakje koffie, even met de collega’s de dag bespreken en een potje kaarten kan natuurlijk niet ontbreken. Maar vandaag is het anders als anders dus geen Echo's maar gewoon naar de Fab. We zijn onder gebracht op het Viper kamp. Afgesloten van de rest van kamp Holland. Even gauw op de computer kijken of er nog leuke berichtjes zijn binnen gekomen voor mijn verjaardag want ja, ik ben vandaag wel jarig.
Jarig in Afghanistan. Vanavond bel ik wel even naar huis, eerst even gezellig zitten met de collega’s om mijn verjaardag te vieren. Een dag van vreugde.
Dat moment van vreugde was in 1 seconden voorbij. Een zware klap en een enorme drukgolf dreunde dwars door onze fab heen. Het gevoel dat iemand mij bij mijn keel greep benauwde mij. Even was het muisstil. Tot de verschillende alarmen galmde over het kamp. Ik ga even gauw om de hoek kijken van onze fabstraat, een grote donkergrijze/zwarte paddenstoel komt boven de fab uit. Toen wist ik zeker, dit is goed mis.
Er komen mensen binnen gerend. Een officier die helemaal de weg kwijt is komt huilend naar binnen gerend. Het is niet goed, het is niet goed. Verschrikt kijk ik op en kan even niet beseffen wat er allemaal op dat moment gebeurd. We zitten hier nog wel even vast. Dus we besluiten de taart aan te snijden. Leuk taart maar die krijg ik niet meer door mijn keel en hij wordt weggegooid in de dichtstbijzijnde prullenbak. Na een tijdje krijgen we weer een alarm. Allclear. Yes! We mogen gaan en dat werd tijd want ik moet toch echt even naar de natte fab…
Mijn buddy en ik lopen richting de eetzaal. Daar recht tegenover is er blijkbaar wat aan de hand. Een grote groep militairen staan er te kijken. Na mate ik dichterbij kom zie ik een stuk hout omhoog steken vanuit de natte fab. De achterkant is volledig weggeslagen en tevens een gedeelte van de zonneweide, waar mensen lekker kunnen ontspannen. Overal zitten enorme gaten in de Hesco’s en je voelt de paniek bij de mensen.
Mensen die rondrennen en kijken of hun mensen er allemaal wel zijn. Op dat moment galmt weer het verschrikkelijke alarm over de base. Dit stukje ben ik helemaal kwijt, ik weet wel dat ik helder wordt op het moment dat ik midden in de eetzaal geduwd wordt. Au, mijn schouder doet wel erg pijn. De deuren sluiten en de eetzaal zit vol met militairen. De gezichten van de mensen kijken verdwaald, als een konijn die in de koplampen van een auto kijkt, niet wetend wat er gebeurt. Shit, ik ben mijn buddy kwijt. Ik schreeuw door de eetzaal en gelukkig zie ik al gauw mijn buddy tussen de mensen doorschieten. De tijd verstrijkt.
De klappen buiten klinken hard en dichtbij..
Ik ga zitten en de gedachten die op dat moment door mijn hoofd spelen "ik ben vandaag jarig maar als ik dat allemaal zo hoor is dit de dag dat ik mijn leven niet meer zeker ben". Nog steeds heb ik het gevoel of mijn keel wordt dicht geknepen. De knallen klinken nog steeds erg dichtbij. Marloes kap! Hou op jezelf gek te maken, het komt allemaal goed. We besluiten om te gaan pokeren... uuh ja leuk maar waarmee want ja alles ligt in de Fab, oh kijk, zakjes zout en peper en het pokeren kan beginnen.
Ik weet niet hoelang ik opgesloten heb gezeten in de eetzaal maar het duurde gigantisch lang. Hoe ik naar mijn fab ben gekomen, geen idee. Aangekomen in de fab wilde ik het liefst even bellen met mijn moeder en de rest van de familie. Even zeggen dat alles goed met mij is. Maar helaas, afgesloten van de buitenwereld. Ik wil gaan slapen maar dat wil niet. Het gevoel dat mijn keel dichtgeknepen wordt is er nog steeds. Wat is dat toch? wat benauwd mij zo…
De volgende dag is een dag net zoals alle andere dagen in Tarin Kowt. Naar de eetzaal om te ontbijten en dan gauw richting de tent om maar weer PGU in orde te maken wat het gebied uit gaat of het gebied in komt. Al gauw stapt de majoor naar mij toe, Marloes bel even naar huis en zeg even dat alles goed is...
Het moment dat je je ouders aan de lijn krijgt is hartverscheurend tot op de dag van vandaag. Het bericht dat tijdens GTST over het beeldscherm tevoorschijn komt heeft mijn familie op dat moment diep geraakt.
Kamp Holland onder vuur. Meerdere gewonden, waarvan 1 vrouw.
Liefs Marloes