Ergens in July, 2008 verplaatste we in een lange colonne, samen met een infanterie compagnie en een peloton Afghaanse militairen (ANA), terug naar Kamp Holland. Enkele uren daarvoor hadden we een beste TIC te pakken waarbij we alle zeilen bij hebben moeten zetten. Inmiddels waren we al 18 uur onderweg.
De adrenaline van het vuurcontact zat nog tegen het plafond en tijdens het laatste deel van de verplaatsing herhaalde het vuurcontact zich continue door mijn hoofd. Waar lagen de beslissingsmomenten, heb ik de juiste beslissingen gemaakt, hoe hebben mijn kerels zich gehouden en zeker niet onbelangrijk, geen gewonde aan onze zijde. Op alle vraag die ik mezelf stelde kon ik een goed antwoord geven.
We hebben het uitstekend gedaan.
De kerels hebben het fantastisch gedaan en het zelfde geldt voor de mannen en vrouwen van de infanterie compagnie, top samenwerking. De ANA creëerde nog even een momentje door vurend achter een mortiergroep langs te rijden waardoor de mannen ineens van 2 kanten onder vuur lagen. Mijn Bud rende met zijn KPL1 lichaam voorwaarts om de ANA te waarschuwen en de mortiergroep aan te sturen. Het liep als een trein.
De wapensystemen ook…
Nadat de laatste schoten waren gelost klonken de meldingen van mijn voertuigcommandanten over het team net. Alle voertuigen zaten onder de 10% munitie. Van de standaard belading kon een Bataljon bijna een dag op de schietbaan liggen…
…We passeerde de laatste politiepost voor Kamp Holland. De post lag zo’n 300 mtr van de weg en bovenop de post stonden 2 politie agenten ons aan te staren. Ik vraag me af of ze net zo blij waren met de eindstand van de TIC als ons…
Aangekomen bij Kamp Holland werd de weg vrij gehouden zodat we in 1 sliert het kamp op konden rijden via de hoofdingang. Snel ontladen bij de poort, in plaats van op de heavy weapon range, en rustig de base op. Rechts stond een delegatie van het infanterie bataljon, inclusief MDD en GV groep, te wachten op de infanterie compagnie. Onze commandant, waar we geen warme band mee hadden, stond er ook tussen. Mijn kerels passeerde de groep breed lachend, 69 op de base, uit het net.
We verplaatste ons naar ons eigen, afgesloten, kampje binnen Kamp Holland en ik verwachte daar ook een opvang vanuit de MDD of GV. Ik wist zeker dat de behoefte bij sommige kerels aanwezig was. Helaas… voor ons geen ruimte om te ventileren. De enige die ons stond op te wachten was onze Hoofd inwendige dienst Sergeant1 Hans met koude blikjes fris.
Op dat moment was Hans onze god!
We waren 23 uur non stop onderweg geweest en daarvan hebben we 5,5 uur Stratego gespeeld met een berg baarden. Afhangen, douchen en slapen. Het was mooi geweest…
De andere ochtend na het ontbijt liep ik naar een GV’er die zijn thee dronk op een terras. Pater, ik ga zo de TIC van gisteren evalueren met mijn kerels en denk dat het goed is als u er even bij komt zitten want ik zie dat er een aantal ogen te diep in de kassen zitten. Duidelijk verhaal denk ik. De pater dacht er waarschijnlijk anders over, hij is niet op komen dagen.
Gedurende de uitzending zijn er diverse momenten geweest dat een stuk nazorg gewenst was geweest. Voor mij maar zeker ook voor een aantal van mijn kerels.
Een flink aantal jaren na de uitzending heb ik een gesprek gehad met mijn commandant van de uitzending. Er zijn een hoop zaken niet gelopen zoals het had moeten lopen en als gevolg daarvan ondervind ik een hoop mentale problemen. Ik hoopte dat een confrontatie met betrokkene bij zou dragen aan de verwerking van het proces. De commandant stemde er gelukkig mee in en zo zat ik, samen met een voertuigcommandant, 4 maanden geleden op een avond face to face met mijn oude commandant in Doorn. Bijgestaan door een nuldelijnshelper van het regiment, een maatschappelijkwerker.
Een dappere stap van betrokkene. Een stap die ik ontzettend waardeer, zeker om het feit dat hij aangaf toch angst te hebben over hoe ik op hem zou reageren. Het gesprek heeft mij een hoop nieuwe inzichten gegeven die bij hebben gedragen aan het afsluiten van een periode. Daar ben ik de man zeer dankbaar voor.
Eigenlijk bizar dat iemand, die je bij aanvang van het gesprek het liefst over de keien trekt toch een grote bijdrage kan leveren aan een belangrijk stuk afsluiting. Noem het verlate nazorg maar het heeft zeker een grote bijdrage geleverd.
In de zelfde periode als het gesprek kreeg ik uit onverwachte hoek nog meer informatie over waarom wij geen GV ondersteuning hadden in het gebied. De GV groep had de opdracht gekregen om ons niet “lastig te vallen”….. Een iemand (…) had de GV groep de opdracht gegeven het toegangspoortje naar ons kamp niet te passeren.
Ik ben absoluut niet de persoon die nat gaat zitten doen bij een pater maar even ventileren na een incident is wel even lekker! zeker als je niet met een complete eenheid in het gebied bent.
Waarom de MDD groep ons links liet liggen is mij nog steeds een raadsel. Mocht een MDD’er uit de periode Maart – Augustus 2008 meelezen en het antwoord weten… Ik maak er geen prijsvraag van maar uw antwoord via PB wordt zeer gewaardeerd en gerespecteerd.
Nazorg. Zo fucking belangrijk. Ik ben er van overtuigd dat vele totaal niks zagen in een goed gesprek met El padre of 1 van zijn gelovige kameraden in vredestijd maar tijdens een uitzending kan het ongelofelijk welkom zijn. Daar begint de nazorg.
De nazorg na de uitzending is van heel andere aard. Daar zijn de laatste jaren grote stappen gemaakt. Ik heb het vervloekt. Het zou niet functioneren. Er was niks geregeld en het interesseert de organisatie niet hoe het met je gaat.
Inmiddels weet ik beter. Ondanks dat vele nog het tegendeel beweren zie ik dat we de goede kant op gaan. Het is allemaal nog lastig te vinden en het zit hier en daar ingewikkeld in elkaar maar het meeste is er wel. Het juiste pad aanleggen is een stap waar men in Doorn momenteel hard mee aan het werk is en de ontbrekende stukken worden gelijk meegenomen. Het draait steeds meer om maatwerk.
Waar nog gaten in de nazorg zijn staan dijken van stichtingen en verenigingen. Denk aan Veteranen inloophuis Arnhem, De Compound Assen, GOC Kerkrade, Me for you en vele meer. Meeste ontstaan uit het feit dat dat specifieke stuk nazorg ontbrak. Waardering naar allen is groot.
De verstandhouding tussen mij en de geestelijk verzorgers is er de laatste tijd behoorlijk op vooruit gegaan. Aanstaande maandag mag ik Erwin Kamp, Hoofdkrijgsmachtraadsman bij Ministerie van Defensie voor de 2de keer ondersteunen om meer awarenes te creëren voor Moral Injury. Dit keer tijdens workshops over Moral Injury op een dag voor geestelijk verzorgers in de zorg.
Ook dit geeft aan dat niks zo belangrijk is als gezamenlijk voorwaarts blijven gaan voor een goede nazorg. Het werkt stukken beter als roepen vanaf de zijlijn.
Aanstaand weekend is de Nationale veteranendag op het Malieveld in Den Haag. Een evenement waar ik 4 jaar geleden niet aan moest denken. Mijn eigen waardering ophalen, rot op! Dit jaar ben ik er voor de 3de keer bij. Trots op wat we met z’n allen de afgelopen 77 jaar hebben geflikt. Ik loop niet mee met het defile maar kan niet wachten om al die ouwe baasjes weer binnen te zien komen marcheren. Ogen weer vol vuur en de kromme ruggen staan weer even recht gevouwen. Een aantal met natte ooghoeken maar allemaal zo trots als een pauw. Ook dit is nazorg.
Ik hoop dat eenieder dit weekend, of op een lokale veteranendag elders in het land, zijn buddy weer spreekt. verhalen kan ophalen, elkaar in de ogen kijken en lachen of een traan om de herinneringen van toen.
Mocht je je bud niet zien of een kameraad missen, bel hem/ haar zondag eens op. Hij/ zij zal het waarderen,
Hoe gaat het met je?
Samen voorwaarts.
