Anoniem
Hij is weg
Hij is weg, al een poos.
Herinner mij er even aan waarom ik voor hem koos.
"Je wist van tevoren waar je aan begon" of, "je weet dat je hem missen kon".
Klopt, het is niet altijd fijn. Maar als ik nu 1 ding mocht wensen, dan is het om bij hem te zijn.
Het positieve van het missen van hem, is dat ik dat gevoel bij niemand anders herken!
We begonnen met z'n 2-en en zijn nu met 5!
Liefde, boosheid, polonaise aan m'n lijf.
Hij is weg. En ik ben alleen.
Nou ja, met nu 3 meisjes om me heen.
Maar hij, hij is er niet.
Alles alleen moeten doen, met liefde, boosheid, blijheid en verdriet.
S'avonds, als mijn hectische dag eindelijk stopt en mijn rustmoment daar is.
Is hij het, de liefde van mijn leven, die ik weer mis.
Daarom zet ik maar gauw Netflix op.
Even het gemis, het gevaar dat hij loopt, uit m'n kop.
M'n dag eindigt en daar komt de slaap. Morgen eerst de kids klaarmaken voordat ik mezelf én mijn moed weer bij elkaar raap.
Ik ben een doorzetter, ik kan dit. Altijd lachen, een praatje, een knuffel...maar lichamelijk en geestelijk niet "fit".
"Je hebt er zelf voor gekozen" of "nog even en hij is weer thuis".
Aaaaah hou je mond, frustraties...maar wéér Netflix op de buis.
Hij is weg en ja ik heb het af en toe f*cking zwaar.
Maar ik laat het niet zien. Het gaat goed, echt waar!
Zijn missie is daar en mijn missie is hier.
Zorgen voor de kids, het eten koken en tijd voor vertier.
Ik red het prima ook al is het wel zwaar.
Nog heel eventjes ben ik hier en hij daar..
