Mariska
En dan zit je in de auto op weg naar huis, nieuwe verhalen gehoord en emoties gezien. Maar bovenal mannen die het liefst loyaal blijven aan defensie, uit respect maar meer dan dat vanuit hun hart. Deze mannen zijn defensie. Dit zijn de militairen die voor het bedrijf door het vuur zijn gegaan.
Maar nu ik. Hoe dicht ik er ook op sta, ik ben toch buitenstaander. De onvoorwaardelijke loyaliteit ontbreekt. Dat maakt mij kritisch op hoe er word omgegaan met de veteraan. Ook durf ik op te staan voor zijn gezin. Daar begint mijn volste recht van spreken.
In deze groep zitten verschillende cases waarvan je zeker weet, deze hadden ruim gemonitord moeten blijven na de uitzending. Dit is niet gebeurd, gewoon niet....
Ook zijn de hulpvragen vanuit deze groep niet iets van de laatste jaren. Gerichte/praktische hulp bleef uit.
Ik zelf ben heel erg van eerst de hand in eigen boezem steken. Wat had ik anders kunnen doen en wat had ik anders moeten doen?
De gemiddelde militair heeft ook die instelling. Als de hulpvraag niet beantwoordt wordt dan doe ik het zelf wel. Dit werkt niet!
Niet als je verzuipt in een opeenstapeling van problemen.
Maar wat voelde ik gisterenavond onderweg naar huis? Veel respect voor datgene wat uitgesproken is maar het meeste schrok ik van mezelf. Dat de verhalen me niet meer verbazen. Ik hoor ze vaak (te vaak) maar ben niet de persoon die het beter kan maken. Toch stop ik niet om het te proberen. Ondersteunen waar mogelijk is wat we doen en dat is binnen de veteranen populatie een automatische wisselwerking, brother in arms.
Ook gisteren, het zijn geen uitzonderingen.... Het zijn er veel en nee, het zijn geen jongens die elkaars verhalen groter, spannender of indrukwekkender hebben gemaakt en daarmee hun probleem hebben vergroot. Na de uitzending hebben ze elkaar amper nog gesproken. Het zijn militairen die hun werk hebben gedaan en daar achteraf, of op het moment zelf al, problemen door hebben gekregen. Lichamelijk, geestelijk of beide.
Mijn man heeft een mooi stukje geschreven, over dat op den duur de grens voor hem lag bij het feit dat onze kleine uit angst voor papa de tuin in rende.
Defensie luister..... Alstublieft, zie het als noodoproep.
We hebben het hier over een doelgroep van ongeveer 26 t/m 40 jaar. Jonge mannen en vrouwen, gezinnen met jonge kinderen van 0 t/m 16 jaar. Laten we er in godsnaam voor zorgen dat de schade stopt. Dat we straks niet wederom een generatie hebben die beschadigd is door de gevolgen van een oorlog waar de ouder bij betrokken was.
ACTIE, geen woorden maar daden.
Het is 5 over 12.