Mariska
Inmiddels zaten we een klein half jaar na de uitzending, de spanning in huis was met periodes voelbaar. Dat het niet helemaal goed ging met Dennis was duidelijk maar hoe krijg je een stoere militair richting zorg? Dit probeerde ik uiteindelijk op een subtiele manier. Via het internet was ik achter een instantie gekomen die nazorg bood aan veteranen, De Basis. Na de zoveelste emotionele uitbarsting van Dennis heb ik er een telefoontje aan gewaagd. Hier werd mij vertelt dat de militair zelf contact moest opnemen. Het heeft even geduurd voordat ik dennis kon vertellen dat ik richting een instituut had gebeld. Het was spannend. Zijn reactie's waren niet te voorspellen. Van oh ja schat ik snap het tot wat denk je nou, ik heb gewoon tijd nodig. Laat me met rust.....
In het eerste jaar werd voor mij al duidelijk dat bepaalde plaatsen bij Dennis het stress level aardig verhoogde. Bijvoorbeeld de supermarkt, hier waren veel situatie's die hem compleet uit evenwicht brachten. Dit uitte zich soms in verbale agressie. Dus deed ik dit maar grotendeels alleen. Het verkeer was ook een groot trigger point. Nu weet ik inmiddels dat het de perfecte graad meter is om te weten hoe het met dennis gaat. Raar? ja klopt maar elk handvat is er 1. Een voorbeeld hiervan, we reden met zijn vijven vanaf ons huis binnen door naar Steenbergen waar zich iets voordeed tussen Dennis en een andere weggebruiker. Dit resulteerde in een wilde achtervolging waar 2 meiden op de achterbank het wel kicken vonden en het aanmoedigde (want hoevaak speel je mee in een filmscene) daarin tegen zette ik alle zeilen bij om Dennis tot bedaren te brengen. Dit lukte niet en de achtervolging eindigde bij de meneer zijn huisadres. Hier ging de man snel naar binnen en kalmeerde Dennis. De ritjes in de auto waren op den duur bij beide een bron van spanning.
Ook bij visite was het onzeker wat het met Dennis deed, te veel kinderen was in ieder geval geen optie. Speelafspraakjes van de kinderen vonden alleen plaats als hij niet thuis was en bij kinderfeestjes vroeg ik ondersteuning van vriendinnen. Op den duur koste de organisatie van afspraakjes en feestjes veel energie van mijn kant en ging ik het uit de weg. Dit resulteert in het feit dat de jongste pas 2 kinderfeestjes heeft gehad, hij is 11. Ik probeerde dit te compenseren door op zijn grote mensen verjaardag groot uit te pakken.
De meeste vrienden van de meiden weten dat we net even anders zijn en hebben daar gepast respect voor en komen hier allemaal toch graag. Dit heeft wel zijn tijd nodig gehad. Zo ook volwassenen die over de vloer komen.
De ene keer is Dennis ontspannen de andere keer niet. Dan ben ik het ook niet want ik ben constant allert. Op alle vlakken is inmiddels verbetering zichtbaar en hebben we buiten de sores ook veel lol als gezin en het kleine clubje daaromheen wat nog over is na 8 jaar ellende. Dennis heeft de eerste stap naar hulp in 2010 gezet. Het dal bleek nog niet bereikt maar daarmee heeft hij wederom voor ons als gezin gekozen.