Woensdagochtend 14-03-2018, er valt een brief op de mat van het ABP.
Wat gaat het worden speelt al even in ons hoofd, inmiddels is dit de derde (her)beoordeling van de MIP en hopen we stiekem op een eind status. De brief maak ik open en verrast me!!!
Invaliditeit is wederom vast gesteld naar aanleiding van het schrijven van de behandelaar, zo ook de tweede keuring een jaar geleden.
Is dit de eindstatus? Blijft in mijn hoofd rondzingen maar ik weet dat ik onze zorgcoordinator op woensdag niet kan bereiken dus probeer het maar even in de halt te zetten. Donderdag de zorgcoordinator gesproken, helaas nog geen duidelijkheid maar wederom wel mijn hoop uitgesproken voor de eindstatus.
Want niks zo prettig om door te kunnen gaan en het boek te kunnen sluiten maar de ervaring leert als het schriftelijk wordt afgedaan dat wij nog niet op dat punt beland zijn.
Dit is het 3de jaar dat we er mee bezig zijn, 3 jaar dat er een Militair invaliditeits pensioen is toegekend van boven de 10 procent, hier komt nu weer een jaar bij dat maakt 4.
Als we besluiten om na een eindstatus de schade die we opgelopen hebben op de werkgever te willen verhalen dan komt daar zeker nog een jaar bij maar om ons heen ook al trajecten gehoord die meerdere jaren in beslag namen.
Weet je wat het is, ik wil dat mijn man recht word gedaan, dat mijn gezin recht word gedaan. Wij hebben schade maar willen door, vooruit, de berg op. Maar dit traject haalt ons keer op keer uit evenwicht. Het maakt ons ziek is mischien niet de juiste uitdrukking maar hoofdpijn bezorgt het me wel.
Wat als hij gezakt is in percentage of gestegen, welke onderbouwing zit daar bij. Maar in die situatie snap ik de herbeoordeling voor over een jaar nog wel maar wat als het gelijk is gebleven waarom dan geen eindstatus?
De schade is er. Die verdwijnt niet meer, daar hebben we inmiddels goed mee leren leven en staan met vallen en opstaan midden in dat leven.
2008 is mijn leven totaal overhoop geraakt. Nu is het 2018 hoeveel tijd wil defensie nog van mij, mijn kinderen en Dennis hebben. We willen rust!
Dus simpelweg rust omdat we weten waar we staan.
Als je me 1 dezer dagen ziet kan het zijn dat ik wallen onder mijn ogen heb. Slapen gaat wat minder en wachten bij de brievenbus op nog een brief geeft toch wel wat spanning.
