Zwangere huismuts
In 2003 leerde ik mijn toenmalige vriend kennen. Kort na onze ontmoeting melde hij zich aan bij defensie, na een traject van keuringen werd hij dan eindelijk aangenomen. Zijn AMO was in Seedorf hier door kwam hij meestal alleen in de weekenden thuis en door de weeks sliep hij binnen. De ene oefening werd afgerond en de volgende stond alweer klaar. Na zijn AMO kwam hij bij zijn parate eenheid terecht waar de oefeningen uiteraard gewoon doorgingen, logisch een militair moet getraind blijven.
Ik vond het lastig maar vond mijn draai erin. Toen we gingen samenwonen kregen de oefeningen toch nog wel een andere last want ik was in die periode dan helemaal alleen thuis, geen ramp maar wel vervelend. Elke keer weer aftellen naar het einde van die oefening. Na al die oefeningen kwam het echte werk...een uitzending naar Afghanistan.
Jeetje wat heb ik soms doodsangsten uitgestaan, berichten die je op het nieuws hoorde destijds maakten het er niet beter op.
Wanneer die deurbel ging voelde ik het lood in mijn benen..want je weet maar nooit wie er voor je deur stond...de dag van terugkomst is met geen pen te beschrijven...
Ondanks de spanning, angsten, eenzaamheid en onzekerheden die het leven met een militair met zich mee bracht voelde het wel vertrouwd. Het was een aparte wereld, met aparte mensen. Ik denk dat je dit aan niemand kan uitleggen en dat alleen íemand die hetzelfde heeft meegemaakt het zal begrijpen.
Kort na de uitzending werd mijn relatie verbroken en nam ik als partner dus ook afscheid van het leven met defensie. Ik heb het echt gemist en het heeft even geduurd tot ik dat gemis niet meer voelde.
Altijd heb ik het enorm grote respect voor militairen gehouden, dat zal ook nooit veranderen.
Inmiddels ben ik weer terug in het leven met defensie door mijn relatie met een actief dienend militair. En het voelt alsof ik er nooit uit ben geweest.
.....maar die onzekerheid is soms om gek van te worden. Ik ga op korte termijn op uitzending..( shit, nee meen je niet!) Nee ik ga toch niet....(pfieuw) maar toch hou je in je achterhoofd er rekening mee dat het zo weer kan veranderen. En nu.....is dag 4 aangebroken van een aantal weken durende oefening. Bah bah en bah het went denk ik nooit.. het is maar een oefening, maar toch leef je weer naar het moment toe van thuiskomen. Je leven draait echt wel door, maar die afwezigheid van mijn partner loopt er toch wel als een rode draad doorheen. Dat gemis...
Maar hey, het hoort erbij en hoe dan ook...
Ik sta altijd achter, naast of voor hem, waar ik nodig ben...ook al is het vaak ontzettend stom en kan ik defensie soms wel vervloeken...
Groetjes van een zwangere huismuts