Vrouwelijke veteraan
En zo is het "ineens", nou ja, niet ineens maar ik kan mij die dag herinneren als de dag van gisteren. Alweer 13 jaar geleden dat ik de kazerne poort van Oirschot kwam binnen lopen!
We waren nog niet bij het kleedpunt geweest en ik had mijn "burger" nog aan zonder naamplaatje maar het eerste wat mijn Luit zei was: "met een leuk bekkie en vriendjespolitiek kom je hier niet ver meisje". Welkom bij de landmacht als dochter zijnde van. Dochter van een infanterist. Één die heel wat uitzendingen op zijn naam heeft staan. Een vader die er meer niet dan wel was. Een vader die iedere keer weer "anders" thuis kwam dan dat hij wegging. Als ik op mijn jeugd terug kijk dan kan ik niet anders dan vreselijk veel respect hebben voor mijn moeder. Zij is immers degene die alles thuis draaiende hield met een bizar groot aanpassingsvermogen.
Ik weet nog dat mijn vader een keer van een uitzending terug kwam en op zaterdagavond zei "voor 22.00 thuis". Hahaha, lachte ik hem dan uit "dat is 5 jaar geleden ouwe, wel bij de les blijven" en weg was ik. Dat aanpassingsvermogen had dus ook mijn vader nodig, alleen was hij er maar een paar dagen. Voor hij het wist kon hij zich weer druk maken om zijn werk.
Dat "werk" van hem heb ik vaak vervloekt. Ik miste hem vreselijk als hij er niet was en ik maakte mij ook erg zorgen of en hoe hij terug zou komen van missies.
Waarom dan hetzelfde gaan doen?
Een vraag die ik daarna veel hoorde. Ik wilde heel graag de andere kant van de medaille meemaken. Ik wilde weten waarom hij verliefd was op zijn werk, want zo voelde het. Ik begreep het niet. Hoe kan je het je familie aandoen om zoveel van huis te zijn? Al die scheidingen die daarop volgden.
Het percentage onder militairen is vele malen groter. Het was gewoon wachten op. Hoe kan je het jezelf aandoen? Na elke missie wederom van de leg. Niet "normaal" kunnen functioneren. In een sociaal isolement zitten. Ik begreep het niet en misschien daarom wel. Ik wilde begrijpen waarom ik ben opgevoed zoals ik ben opgevoed. Waarom het zo zwart/ wit was in zijn ogen.
Dus liep ik precies 13 jaar geleden als meisje de kazerne poort door en liep ik er 8 jaar later als vrouw met zware rugzak weer uit. Een rugzak vol met antwoorden maar ook met nieuwe vragen. Zonder spijt want als de tijd terug gedraaid zou worden zou ik dezelfde keuze maken want ik kan niet anders zeggen dan dat ik trots ben.
Trots op het feit militair te zijn geweest. Trots op het feit dat ik een Veteraan ben. Trots op dochter zijnde van....