Mariska
En dan is hij weg...... Vooraf al tegen de mensen om me heen geroepen laat me de eerste week maar even, iets met in ritme komen dit deed ik ook met oefeningen. Eigenlijk niet meer als mijn gevoel terug in een doosje duwen dekseltje erop rammen en just keep on smiling!
Wat ik ook elke keer heel bewust deed was de teugels aantrekken thuis, want ja je bent in onballans en de kinderen voelen dat, dus even streng.
De eerste nacht duurt lang, hoor ik iets!!! Nee, Zou het allemaal goed gaan, Natuurlijk!! Hoe maak ik het zo dat de kinderen er het minste last van hebben..... Hoe voelt dennis zich..... Ben ik sterk genoeg....... En zo nog honderd gedachtes meer, maar weet uit ervaring dat dit de eerste nachten gebeurd maar dat ook ik na een paar dagen slaap als een os. De laatste gedachte is altijd "we redden ons wel".
Het wachten is nu echt begonnen, nee in ons huis geen pot met snoepje voor elke dag/week 1 ook geen aftelkalender daarvoor zijn 22 weken echt te lang. Gewoon doorgaan is het motto en op naar de helft 11 weken. De kinderen zijn 11-9-2 daar is niet een gepast draaiboek voor, op gevoel en kijken wat ze nodig hebben. En maar hopen dat je het opmerkt als het niet zo goed met ze gaat.............vanuit defensie heb je 1 heel nummer mocht er nood aan de man zijn
Een vaak gestelde vraag van kinderen, hoe lang is dat dan 22 weken? Dan geef ik het antwoord van na de grote schoolvakantie tot aan oud en nieuw, dan hebben ze vaak wel een indruk hiervan.