Een week waar de weegschaal een paar keer op tafel is gezet. Waar staan we, wat doen we, wat is het nut en schaadt het Dennis, en het gezin, niet.
Dinsdag een moment gehad waarop ik zei: “STOP”. Terwijl er op dezelfde dag meerdere momenten waren die mij deden twijfelen.
Dennis had een terugval en geen kleintje ook. Het opgebouwde lontje was weg en ging af. Resultaat een uitbarsting, 1 tuinstoel armer en wat andere dingen die nijdig tegen de grond gingen. Daarna richting zijn bed gevlucht om even te verdwijnen.
We waren met zijn tweetjes en ik zag het gebeuren. Het was niet op mij gericht of op een persoon maar op een gevoel diep van binnen.
SCHULD
Een gevoel dat aan hem vreet, waar hij 90% van de tijd de baas over is, maar het zit er…….. en zodra het gevoed wordt verandert de positieve 90% in 0% en is het monster los.
Een monster dat hij, maar ook ik, voortaan recht aankijkt. Je gaat niet winnen, je bent niet echt. Dennis is niet schuldig. Hij heeft gedaan wat hij kon in de situatie waarin hij zat.
Nu belde ik zijn Bud. “Kan je komen, het gaat niet goed met Dennis.” Een half uur later stond hij er. Het feit dat hij even naar Dennis toe roept, “hè Bud je was er altijd voor ons en nu nog steeds. Stop met jezelf dingen kwalijk te nemen”.
Heeft een onbetaalbare waarde. Daar kan geen therapeut tegen op.
Misschien is het goed. Misschien wordt met elk akkefietje een paar procent van het monster monddood gemaakt. Wie zal het zeggen.
Maar iemand in enkele ogenblikken zo diep zien gaan, doet pijn. Iedere keer weer, maar wetende dat ik/wij niet alleen zijn. Dat is waarom ik zo toch weer die mailtjes voor andere veteranen er uitgooi en doorga met waar we mee bezig zijn….
