Een harde reality check…..

Kort voordat ik in Januari 2009 op uitzending naar Afghanistan vertrok heeft er bij mij in huis een brand gewoed. Om de gevolgen van de brand enigszins op te lossen en de schade te laten herstellen kreeg ik 2 weken uitstel van vertrek. Mijn groep vertrok en ik bleef nog in NL. 
In die 2 weken heb ik het maximale gedaan om zoveel mogelijk zaken te regelen maar het moment van vertrek was snel daar. Ondanks het feit dat mijn ouders volledige steun gaven aan mijn vrouw bleef de thuis situatie door mijn hoofd spelen. Geen moment was ik bezig met de uitzending. 
Daar stond ik, op Eindhoven airport. Het moment was daar. Alleen, mijn groep zat immers al 2 weken op kamp Holland en vanuit de moedereenheid was niemand gekomen om afscheid te nemen. Als het thuis maar goed gaat... 
Normalerwijs zou bij aankomst in Tarin Kowt een overdrachtsperiode plaatsvinden met mijn voorganger. Echter, door mijn delay had ik mijn voorganger gemist en mocht ik, deels met hulp van mijn eigen groep, mijn eigen overdracht doen. De club draaide al op volle toeren. Het was druk. Een dag eerder waren 2 Australiërs omgekomen bij een vuurgevecht. 
Dit was een harde reality check. Gelijk vol aan de bak en op dag 2 in de houding tijdens het afscheid van 2 omgekomen collega's. 
Op het einde van er 1ste week stonden we opgesteld voor de commando overdracht van de nieuwe commandant ISAF, Generaal Middendorp. Ongeveer 10 minuten in de overdrachtceremonie en er klonk een luide knal. Uit de richting van Tarin Kowt (TK) steeg een zwarte rookwolk op. Uit alle porto's kwamen meldingen binnen en wij, als inlichtingen eenheid moesten ons asap melden op onze werklocatie.
Onderweg naar mijn kantoor werd ik ingehaald door pick-ups van het Afghaanse leger. De laadbakken gevuld met doden en gewonden. Vele lichamen verbrand. Een man hing met zijn benen buiten boord en het leek of de broek de lichaamsdelen op zijn plek hield. Het bleek een zelfmoordaanslag op het politiebureau van TK. 
21 doden en vele gewonden.
In de periode die volgde werd kamp Holland met grote regelmaat bestookt met raketten. In de 7 maanden die ik er gediend heb zijn we 46x beschoten waarvan 16 in het kamp zijn gevallen. De overige vielen in de buiten ring, net naast het kamp.
Na een werkdag op 06-04-2009 was ik met mijn Buddy Andre naar de eetzaal geweest. Het was postdag mijn buddy en ik besloten onze afterdiner peuk niet op onze gebruikelijke plek, op het bankje voor chalet 3, te roken maar om direct naar de post te gaan. We hadden de helikopter die de post kwam brengen zien landen dus konden we gelijk even helpen sorteren.

Post sorterend hoor ik om 18:32 een knal/ gerommel. Ik loop de container uit en zeg nog lachend "weet niet wat er omviel maar iemand moet dit opruimen". Buiten de container kijkt iedereen elkaar aan. Op de Hesco wal (muur om het kamp) staat een knul te wijzen en gilt: INCOMMING!!!!!!

In een draai zoek ik mijn collega's en roep: INCOMMING KAMP!!! Het alarm op het kamp gaat af en iedereen begint te rennen voor een veilig heenkomen. 
Zo snel als ik kan ren ik naar de dichtstbijzijnde gepantserd onderkomen, de Echo's.
Aangekomen bleek de deur al afgesloten en besluit, springend over diverse obstakels, naar de slaapvertrekken te sprinten.

Al rennend zie ik waar de raket is ingeslagen. Doucheruimte chalet 3, enkele meters van waar we normalerwijs onze peuk roken. Ik zie gillende collega's en medics die me toeroepen dat ze de situatie onder controle hebben en ik dekking moet zoeken.

Aangekomen in het slaapvertrek pak ik de telefoon en bel naar mijn werklocatie van een inlichtingeneenheid om mijn collega's door te geven dat ik oke ben. Men vraagt of ik kan bevestigen dat de raket op het kamp is gevallen. Correct, sta er 25mtr vanaf. Mij wordt gevraagd te blijven waar ik ben en alles te melden wat ik waarneem.

Over het kamp klonk het mass scale alarm. Een geluid die je niet wilt horen, helaas de 2de keer voor mij. Het alarm betekend dat iedere medic zich moet melden op de ziekenboeg om assistentie te verlenen. Overal zag je mannen en vrouwen richting de ziekenboeg (role2) rennen. Vanuit de staf kwamen bewapende mannen de plaats van inslag bewaken.

Naast mij stond op dat moment de bedrijfsmaatschappelijk werker. Op zijn porto kwam een bericht binnen. U bent gewenst op de role2 wegens 5x WIA en 1x KIA.
Er kwam een tolk onder het bloed binnen en vroeg of ik iemand had gezien om vervolgens weer naar buiten te rennen.
Na 4 uur aan de telefoon gestaan te hebben werd het all clear gegeven. Ik besloot direct naar mijn werklocatie te gaan maar niet voordat ik een bezoek aan de Dixi had gebracht. Ik stond amper in de Dixi en er volgde weer een harde knal. Al vloekend en tierend ging ik door met afwateren. Ik had er compleet schijt aan en was er helemaal klaar mee. Nadat ik klaar was ben ik naar de werklocatie van de staf gewandeld om daar dekking te zoeken. Ik was af. Doodop en kon niet meer.

Mijn Buddy, Andre, en ik realiseerde ons heel goed dat als wij onze gebruikelijke rookplek hadden gebruikt hadden we tot de slachtoffers behoord.

In de resterende periode heb ik binnen mijn eigen eenheid 2 gewonde collega's te betreuren gehad. Kort voor mijn vertrek kwamen er weer 2 Australiers om. Hoeveel gewonden zij te verduren hebben gehad weet ik niet meer. Ben snel gestopt met tellen. Gelet op het feit dat ik half Australisch ben raakte het me diep.

Na thuiskomst kreeg ik al snel last van flash-backs en bleef de uitzending herbeleven. Ik besloot hulp in te schakelen en melde mij bij de psycholoog om het te bespreken. Enkele weken later melde ik mij weer en bleken mijn gegevens onvindbaar. Opnieuw de procedure in... 

Kort hierop werd mijn psycholoog overgeplaatst en kreeg ik te maken met een opvolger en een bekend klinkend probleem... dossier weer verdwenen.
Het grote gebrek aan nazorg voelt als een schop in de rug.
en hoe het nu met mij gaat? 
Redelijk. We hebben de grote stad ingewisseld voor een klein dorpje onder de rook van Zwolle.
Mijn gezin is nu het belangrijkste voor mij en heb me handen vol aan 3 mooie dochters maar de oude ben ik niet meer. Zal ik denk ik ook niet meer worden...

R.W.J Hagenbeek 
Kpl 1bd
Huzaren Hurzaren van Boreel.