Mariska
Dennis heeft uiteindelijk 3 jaar na de uitzending de 1ste aanzet tot hulp gemaakt. Toentertijd via stichting de Basis. Hij kreeg een maatschappelijk werkster toegewezen. De klik tussen Dennis en haar was aanwezig dus dat was goed.
Zover Dennis zijn werk het toeliet kwam ze ongeveer om de 4 weken langs om een babbeltje te maken. Bij Dennis had het geen echte prio, die had zijn focus voornamelijk op zijn werk. Dus een keer overslaan was voor hem geen probleem. Zijn werk was zijn uitlaatklep en verzoop zich er in. Hij was soms maanden voor zijn werk in het buitenland. Vol gas vooruit, blik op oneindig.
In die tijd was ik net begonnen aan een leidinggevende functie. Dennis had mij beloofd om me te ondersteunen door meer thuis te zijn. Dit gebeurde natuurlijk niet, hij had geen rem. Stil zitten bracht hem alleen onrust. Op een dag kwam hij thuis met het bericht " ik kan een functie krijgen in Aruba en jullie kunnen mee. Dan ben ik voortaan echt elke avond thuis......
Dit in overweging nemen wilde ik wel maar was gelijk bang dat deze trein wederom niet te stoppen was. Ik vond mijn werk fantastisch, in elk opzicht. De mensen, het werk en de locatie. Ik had een baan als coördinator voeding in een voormalig klooster en wist dat ik dat op moest geven als we naar Aruba zouden verhuizen.
Keer op keer gaf ik aan dat ik twijfelde. Er werd door Dennis een tripje Aruba geregeld op kosten van de baas maar de twijfel werd groter... De slotsom was dat ik het niet zag zitten.
De stemming thuis was 4 tegen 1. De kinderen zagen een leven in de zon wel zitten natuurlijk en daarbij Dennis zijn blik op oneindig. Volgen of afhaken.
Ik heb geschreeuwd en gehuild dat ik het niet wilde. Het voelde niet goed maar het was tegen dovemansoren. Dennis stond nog steeds op vol gas. Overtuigd dat alles beter zou worden.
Ondertussen liepen de gesprekken met de maatschappelijk werkster op zijn eind. Ging het dan goed met Dennis? Nee, maar zijn nieuwe uitdaging en modus vol gas vooruit en de verhuizing naar Aruba gaf hem een excuus om er mee te stoppen. Het gaat nu toch weer goed?
Mijn conclusie, dan ga ik er daar maar het beste van proberen te maken. Afscheidsfeestje, inpakken, scholen regelen, etcetera. Maar wat voelde het niet goed...
Achteraf is dit het punt geweest waarin ik hem voor de keus had moeten zetten. Blijven verstoppen in zijn werk of zijn gezin en behandeling maar ik kon het niet.
De functie op Aruba bracht veel stress met zich mee en Dennis werdt continue door allerlei factoren getriggerd. Uiteindelijk leverde het een conflict op met zijn werkgever en verloor zijn baan. De Arubaanse "uitdaging" heeft Dennis tot zijn ultimate low gebracht waardoor hij niet anders meer kon als therapie aanvaarden. Zo kon het niet langer. De sneltrein was gecrasht.
Het opruimen kon nu echt beginnen en ik tilde door.