Mariska
Waarom zien we vanuit de veteranenzorg zo vaak de verhalen van veteranen die na een traumatiserende gebeurtenis er weer "bovenop" gekomen zijn? Waarom laten ze ook niet in de media zien dat het succesverhaal niet voor iedereen geldt. Maakt dat het instituut minder? Maakt dat defensie minder of geven ze juist op deze manier het signaal af dat die veteraan minder is? Waarom geven we af op media die dit wel laten zien en blijven we proberen het tegenovergestelde te bewijzen?
Ik weet, ze roepen met alle gemak dat het maar 6 procent is wat problemen na een uitzending ervaart maar daar durf ik wel een kanttekening bij te plaatsen.
Bijvoorbeeld, De veteranen populatie vanaf 2002 is nog niet volledig in kaart gebracht. Van deze onderzoeken, hoe gaat het met de veteraan na uitzending, zijn pas gedeeltes van de uitkomst beschikbaar. De meeting 10 jaar na de uitzending gaat dit jaar pas plaats vinden. De meeting van 5 jaar is nog niet vrijgegeven. Harde cijfers over deze groep zijn er dus nog niet.
Ook de veteranen voor deze periode hebben hard moeten schreeuwen aangezien de nazorg toen nog in zijn kinderschoenen stond. Even voor alle duidelijkheid, ik wil geen negatief verhaal ophangen maar eerlijkheid duurt wel het langst. Want als je zorg wil verlenen en erkening wilt geven moet je niet keer op keer groepen in een hoek drukken en net doen alsof ze maar wat procenten in een grafiek zijn.
De eerder genoemde 6% durf ik overigens hardop in twijfel te trekken. Zeker gezien het feit dat van deze 6% mensen maar enkele procenten blijvende problemen zou ervaren. Dat deze cijfers mogelijk ontstaan doordat een grote groep (nog) niet open staat voor hulp of ontkennen dat begeleiding nodig is is een andere discussie. Men moet er zelf voor open staan EN men moet de weg weten. Bij dat laatste valt mijn inziens veel winst te halen.
Dit zijn mensen met familie's die knokken voor wat ze waard zijn. Het is niet alleen de laag die volledig de vernieling in is gedraaid. De zwarte vlek ligt juist bij hen die op hun tandvlees meedraaien in de samenleving. Die na jaren ineens bij de laag horen die de vernieling in is gedraaid. Die zwarte vlek moet zichtbaar worden. En nee, niet iedereen komt er weer helemaal bovenop maar ook de verhalen van deze mensen mogen gehoord worden en zouden net zo goed met steun door het VI naar buiten gebracht mogen worden. Niet alles is nou eenmaal een succes verhaal. Een medaille heeft twee zijdes en de niet blinkende mag ook gezien worden. Wie weet bereiken we de zwarte vlek.
Ik ben trots op iedere veteraan en thuisfronter. Elk verhaal is er 1 om naar te luisteren. Met elkaar en zonder schaamte halen we misschien niet de eindstreep maar staan we nooit alleen. Daar teken ik voor.