Dennis
Vandaag deel 2 van de opdracht. Same time, different place. Vandaag verplaatsen we terug naar onze base in Tarin Kowt, Uruzgan vergezeld door 28 tankwagens met brandstof, bestuurd door Afghaanse burgers.
We rollen weer voor het eerste daglicht de poort uit. De tankwagen, allemaal ouwe Mercedessen die 20 jaar geleden in Europa afgeschreven waren en daar aan hun 4de leven bezig zijn, staan gereed in een hold-up area net buiten de poort. Mijn eenheid rijdt de route op en de tankwagens zullen invoegen tussen de voertuigen van de infanterie compagnie. Het invoegen kost tijd en snelheid. We moeten voor Kandahar city enigszins op tempo zijn want je wilt niet kruipend door de stad. Daar zijn we kwetsbaar. Eenmaal aangekomen in Kandahar city hebben we een prima tempo en knallen de stad door.
Achter ons wordt vanuit de colonne een schot gelost. Een burger voertuig volgde de bevelen om aan de kant te gaan niet op en een voertuigcommandant loste een waarschuwingsschot. De burger begrijpt de subtiele hint. Heel wijs, volgende "waarschuwingsschot" was voor hem geweest. Klinkt misschien hard maar het risico van een suïcidebomber is te groot.
Zo denderen we door de stad. We hebben het tempo er goed in en de tankwagens leveren geen problemen op, valt me 100% mee. Ik had verwacht dat we iedere 5 km een pechgeval zouden hebben.
We passeren de Canadese base waar we gisteren onze laatste stop gehouden hebben.
Hier nu stoppen gaat niet. De totale lengte van de colonne is bijna 5km. De colonnecommandant besluit de colonne halt te laten houden op het laatste stuk overzichtelijk asfalt voordat we weer de vallei in rijden waar ik gisteren nog bijna een mortier gekopt had.
We houden even een break. Straks kunnen we niet stoppen omdat het terrein ons geen overzicht bied en eventuele Taliban veel mogelijkheden heeft om ons aan te grijpen. We zijn al een aantal uren aan het rijden dus even benen strekken is best lekker.
Pauze betekent niet dat we met z'n allen bij elkaar een peuk kunnen roken of in de zon kunnen gaan liggen. Dreiging is er altijd, 24/7. Pauze houdt nog steeds in dat je op ieder moment verrast kan worden door een actie van Taliban, in welke vorm ook. Altijd scherp blijven op je directe omgeving, heuveltoppen, vreemde objecten in de berm etc. Lokaal verkeer mag niet passeren en moet halt houden voor of achter de colonne.
Ze zijn het wel gewend en laten het gelaten gebeuren. Wij hebben de klok, zij de tijd.
De colonnecommandant geeft aan dat we weer voorwaarts gaan. Ik geef het voorste voertuig van mijn eenheid opdracht tempo hoog te houden om een goeie voorsprong te hebben op de rest. Dit zodat we meer tijd hebben om de omgeving in de vallei te verkennen. Eenheid 69 is aangevuld met een voertuig die ingericht is om radioverkeer van Taliban af te luisteren. Taliban gebruikt over het algemeen geen hi-tech middelen om te communiceren.
Er wordt gebruik gemaakt van simpele walkie-talkies, vliegers, handgebaren van heuveltop naar heuveltop of de GSM. Simpele middelen om berichten over een afstand over te brengen.
We naderen de vallei en ik krijg een melding van Foxtrot, het voertuig dat vijandelijk radioverkeer uitluistert. Taliban ziet ons rijden en bereid een aanval voor. Roger, hou me op de hoogte. Ik geef het bericht door aan de colonne commandant. Stoppen is geen optie. Tempo gaat iets omhoog. De tussenafstand tussen ons als verkennend element en de rest van de colonne geeft de colonnecommandant meer tijd om juiste beslissingen te nemen.
Wederom Foxtrot die zich meldt over de radio. Ze roepen over de radio dat ze met veel talibanstrijders zijn en wij de andere kant van de vallei niet gaan halen, 1 Talib geeft opdracht om alles gereed te maken. Ik geef het weer door. Ondertussen maak Ik veel afwegingen. De meldingen die we opvangen kan ook bluf zijn maar daar mag je niet vanuit gaan. Wanneer gaan ze aanvallen? Bij de volgende bocht? Of die daarna? Wat moeten ze gereed maken? Bermbommen, opstellingen, laatste schietgebedje?
Leuk en handig dat we ze kunnen afluisteren maar heel apart om te horen hoe iemand je dood gaat schieten terwijl je steeds dichterbij komt zonder dat je weet waar of wanneer.
Het terrein is voor ons nadelig, een pad tussen 2 heuvelruggen. Het uitzicht voor de komende 17km...
BOEM. Op 300mtr links van mijn voertuig slaat een mortier in. Vanaf dat moment breekt de pleuris uit. Vanaf de rechterflank worden we vanaf meerdere posities onder vuur genomen. Voor de colonne is omkeren geen optie meer. De tankwagens kunnen hier niet keren. Na korte communicatie met de colonnecommandant besluiten we om met mijn eenheid langs de flanken van de colonne mee te bewegen om het gevecht met de strijders aan te gaan. We houden halt om de colonne bij te laten trekken.
Stilstaand zijn we een makkelijker doel voor de talibs. We krijgen veel kogels om de oren. We beantwoorden met zoveel vuurgeweld dat de Taliban dekking moet zoeken. Ondertussen vallen er nog steeds mortieren in onze omgeving. Zodra we even stoppen met vuren komen er weer hoofdjes omhoog in de verte en beginnen ze weer te schieten. We beantwoorden met nog meer vuur en hebben inmiddels luchtsteun van een bommenwerper. Met een nauwkeurige bepaling van de locatie waar de mortieropstelling zich bevindt geven we de coordinaten door aan de bemanning van de bommenwerper.
We zien net onder de top van de berg een explosie. Het mortiersnest van de talibs is in ieder geval uitgeschakeld, incl talibs. Ondertussen is de colonne ons genaderd en rijden we naast elkaar op. Wij proberen ons te positioneren op zwakke plekken binnen de colonne. De mannen van de infanterie weten hoe te handelen maar de voertuigen van herstel, de monteurs die mee rijden om eventuele pechgevallen te helpen, en medisch personeel zijn niet getraind als wij. Hoe verder we de vallei inrijden hoe heftiger de weerstand toe neemt.
Op bepaald moment valt de colonne stil. Ik vraag om een sitrep (situatieraport) van mijn voorste voertuig. Het blijkt dat 1 van de tankwagens geschaard is en stil staat. De chauffeur ligt naast het voertuig. Geraakt in het hoofd.
Ondertussen zie ik de kogels inslaan voor mijn voertuig. Taliban snapt echt wel dat we nu kwetsbaarder zijn en ruikt zijn kans. We zijn continue in direct vuurcontact met ze.
Het moeten er een flink aantal zijn, moeilijk in te schatten. Ik hoor over de radio dat we versterking hebben gekregen van een Apache. In overleg met de colonnecommandant geef ik aan dat ze toestemming hebben om te vuren naar eigen inzicht.
Het lijkt wel oud en nieuw.
Ik was inmiddels uitgestegen en bestudeerde de omgeving, kijk naar de gezichten van de kerels om me heen. Zoekend of er angst zichtbaar was. Even een blik in de ogen van een infanterist in het voertuig achter me. Naast ons stond een vrachtwagen van herstel, even het portier open, hoe gaat het hier? Even duimpje omhoog naar de tankwagenchauffeur die met een tak een kogelgat in zijn trailer probeerde te dichten terwijl de diesel er rijkelijk uitliep.
Angst heb ik bij niemand gezien. De enige blikken die ik zag was die van getrainde collega's die er vol voor gingen. Hier en daar zelfs met een lach. Raar? Nee hoor.
Het schieten over en weer was nog steeds in volle gang. Inmiddels al 2 uur non-stop.
Aan de kop van de colonne was men bezig om de gewonde chauffeur uit de line of fire te krijgen om hem eerste hulp te kunnen verlenen. Ik krijg van mijn jongens door dat er een klein stukje hersens uit zijn hoofd hangt. Wtf moet je daar nog aan behandelen dacht ik nog. Ondertussen hadden we ook nog het probleem met de geschaarde truck. Wij zijn verkenners of infanteristen, druk met het afslaan van een hinderlaag. Het rijden van een vrachtwagen met trailer konden we niet... Laat staan 1 die geschaard is.
Ik trok het portier van het voertuig van herstel weer open. Kan jij vrachtwagen rijden, schreeuwde ik tegen de vent op de bijrijders stoel. Hij knikte ja en ik legde hem snel de situatie uit en vroeg hem naar voren te gaan. Daar zou 1 van mijn voertuigcommandanten hem opvangen. Hij moest de vrachtwagen van zijn plek rijden en blijven rijden tot we de ruimte hadden om hem met de rest van de colonne die er nog achter zat te passeren. De tankwagen zouden we dan achterlaten.
Betrokkene twijfelde geen moment en rende onder dekkingsvuur van ons langs de colonne. Korte tijd later kreeg ik de melding dat de gewonde Afghaanse chauffeur in een voertuig geladen was en de monteur aangekomen was bij mijn voorste voertuig. Het duurde niet lang voordat we weer in beweging kwamen.
Het vuren ging ondertussen onverminderd door. Aan onze zijde deed eenieder wat van hem verwacht werd en meer. Ik kan wel zeggen: daar zijn we op getraind en bla bla bla maar wanneer het er echt op aankomt moet maar blijken of het hersenpannetje van het individu het ook nog kan bolwerken. Ik geloof dat ieder Nederlands hersenpannetje binnen die vallei zich volledig inzette en dat eenieder ging voor goud. Van mijn kerels wist ik het al, de dood of de gladiolen. Intussen passeerde we de tankwagen. Achtergelaten door de held van de dag. De monteur zat weer op zijn eigen plaats. De cabine van de tankwagen toonde meerdere kogel gaten. De betreffende monteur had misschien geen besef hoe belangrijk zijn actie is geweest maar vriend, mocht je dit lezen, respect!
Na een paar km langzaam verplaatsen nam het vuurcontact ineens af. Hoeveel talibs we uitgeschakeld hebben is gissen. Dat wij er uitgeschakeld hebben is zeker.
De colonne bleef in beweging en wij namen onze positie op de kop weer in. Een medische evacuatie voor de gewonde Afghaan werd aangevraagd en vanuit mijn eigen eenheid kreeg ik sitreps over de status van materiaal. Wij hadden altijd gruwelijk veel munitie op de voertuigen maar we waren er bijna doorheen. 5 en een half uur non-stop vechten. Onder ons geen dode, geen gewonde.
Kort nadat we de vallei verlieten moesten we aan westelijke zijde van de route een heli landing site inrichten voor de medivac. Een blackhawk helicopter ingericht met medisch personeel kwam onder begeleiding van een Apache de gewonde halen. Het kleine stukje hersen was, door de druk in zijn hoofd, inmiddels een handje vol.
Nadat de Blackhawk opgestegen was vloog hij direct richting ons veldhospitaal op de base in Tarin Kowt. De Apache volgde maar voordat hij dit deed vloog hij naar de staart van de colonne om vervolgend heel laag over de gehele colonne te vliegen in de richting van de Blackhawk, kippenvel.
De stemming in de colonne was euforisch. Het was nog een flinke afstand naar de base dus het was van belang om scherp te blijven. Een bermbom was zo gelegd en wie weet waren er nog meer groeperingen die plannen hadden. Het tempo lag hoog maar we bleven waakzaam.
De colonnecommandant melde over de radio dat de Apache de route die wij nog moesten afleggen had verkend en geen bijzonderheden had waargenomen.
Aangekomen bij de base namen wij positie in aan beide zijde van de route. We lieten de colonne passeren om eventuele burgervoertuigen af te houden en de colonne ruimte te geven om de base rustig op te rijden. De onoverwinnelijkheid op de gezichten van de mannen terwijl ze ons passeerde was geweldig. Topdag.
Op het kamp aangekomen reden we gelijk door naar ons eigen afgesloten kampje. Daar aangekomen stond onze basevriend, een sergeant die onze radio's repareerde, voeding regelde maar ons ook iedere keer uitzwaaide en opving als we terug kwamen, ons op te wachten met koude frisdranken. Naast hem stond onze commandant. Ik werd al zuur toen ik hem zag. Lekker bezig geweest zei hij. Moet je ook eens proberen was het enige wat ik kon antwoorden.
Tijd voor een douche, tijd voor MSN.
Vandaag deel 2 van de opdracht. Same time, different place. Vandaag verplaatsen we terug naar onze base in Tarin Kowt, Uruzgan vergezeld door 28 tankwagens met brandstof, bestuurd door Afghaanse burgers.
We rollen weer voor het eerste daglicht de poort uit. De tankwagen, allemaal ouwe Mercedessen die 20 jaar geleden in Europa afgeschreven waren en daar aan hun 4de leven bezig zijn, staan gereed in een hold-up area net buiten de poort. Mijn eenheid rijdt de route op en de tankwagens zullen invoegen tussen de voertuigen van de infanterie compagnie. Het invoegen kost tijd en snelheid. We moeten voor Kandahar city enigszins op tempo zijn want je wilt niet kruipend door de stad. Daar zijn we kwetsbaar. Eenmaal aangekomen in Kandahar city hebben we een prima tempo en knallen de stad door.
Achter ons wordt vanuit de colonne een schot gelost. Een burger voertuig volgde de bevelen om aan de kant te gaan niet op en een voertuigcommandant loste een waarschuwingsschot. De burger begrijpt de subtiele hint. Heel wijs, volgende "waarschuwingsschot" was voor hem geweest. Klinkt misschien hard maar het risico van een suïcidebomber is te groot.
Zo denderen we door de stad. We hebben het tempo er goed in en de tankwagens leveren geen problemen op, valt me 100% mee. Ik had verwacht dat we iedere 5 km een pechgeval zouden hebben.
We passeren de Canadese base waar we gisteren onze laatste stop gehouden hebben.
Hier nu stoppen gaat niet. De totale lengte van de colonne is bijna 5km. De colonnecommandant besluit de colonne halt te laten houden op het laatste stuk overzichtelijk asfalt voordat we weer de vallei in rijden waar ik gisteren nog bijna een mortier gekopt had.
We houden even een break. Straks kunnen we niet stoppen omdat het terrein ons geen overzicht bied en eventuele Taliban veel mogelijkheden heeft om ons aan te grijpen. We zijn al een aantal uren aan het rijden dus even benen strekken is best lekker.
Pauze betekent niet dat we met z'n allen bij elkaar een peuk kunnen roken of in de zon kunnen gaan liggen. Dreiging is er altijd, 24/7. Pauze houdt nog steeds in dat je op ieder moment verrast kan worden door een actie van Taliban, in welke vorm ook. Altijd scherp blijven op je directe omgeving, heuveltoppen, vreemde objecten in de berm etc. Lokaal verkeer mag niet passeren en moet halt houden voor of achter de colonne.
Ze zijn het wel gewend en laten het gelaten gebeuren. Wij hebben de klok, zij de tijd.
De colonnecommandant geeft aan dat we weer voorwaarts gaan. Ik geef het voorste voertuig van mijn eenheid opdracht tempo hoog te houden om een goeie voorsprong te hebben op de rest. Dit zodat we meer tijd hebben om de omgeving in de vallei te verkennen. Eenheid 69 is aangevuld met een voertuig die ingericht is om radioverkeer van Taliban af te luisteren. Taliban gebruikt over het algemeen geen hi-tech middelen om te communiceren.
Er wordt gebruik gemaakt van simpele walkie-talkies, vliegers, handgebaren van heuveltop naar heuveltop of de GSM. Simpele middelen om berichten over een afstand over te brengen.
We naderen de vallei en ik krijg een melding van Foxtrot, het voertuig dat vijandelijk radioverkeer uitluistert. Taliban ziet ons rijden en bereid een aanval voor. Roger, hou me op de hoogte. Ik geef het bericht door aan de colonne commandant. Stoppen is geen optie. Tempo gaat iets omhoog. De tussenafstand tussen ons als verkennend element en de rest van de colonne geeft de colonnecommandant meer tijd om juiste beslissingen te nemen.
Wederom Foxtrot die zich meldt over de radio. Ze roepen over de radio dat ze met veel talibanstrijders zijn en wij de andere kant van de vallei niet gaan halen, 1 Talib geeft opdracht om alles gereed te maken. Ik geef het weer door. Ondertussen maak Ik veel afwegingen. De meldingen die we opvangen kan ook bluf zijn maar daar mag je niet vanuit gaan. Wanneer gaan ze aanvallen? Bij de volgende bocht? Of die daarna? Wat moeten ze gereed maken? Bermbommen, opstellingen, laatste schietgebedje?
Leuk en handig dat we ze kunnen afluisteren maar heel apart om te horen hoe iemand je dood gaat schieten terwijl je steeds dichterbij komt zonder dat je weet waar of wanneer.
Het terrein is voor ons nadelig, een pad tussen 2 heuvelruggen. Het uitzicht voor de komende 17km...
BOEM. Op 300mtr links van mijn voertuig slaat een mortier in. Vanaf dat moment breekt de pleuris uit. Vanaf de rechterflank worden we vanaf meerdere posities onder vuur genomen. Voor de colonne is omkeren geen optie meer. De tankwagens kunnen hier niet keren. Na korte communicatie met de colonnecommandant besluiten we om met mijn eenheid langs de flanken van de colonne mee te bewegen om het gevecht met de strijders aan te gaan. We houden halt om de colonne bij te laten trekken.
Stilstaand zijn we een makkelijker doel voor de talibs. We krijgen veel kogels om de oren. We beantwoorden met zoveel vuurgeweld dat de Taliban dekking moet zoeken. Ondertussen vallen er nog steeds mortieren in onze omgeving. Zodra we even stoppen met vuren komen er weer hoofdjes omhoog in de verte en beginnen ze weer te schieten. We beantwoorden met nog meer vuur en hebben inmiddels luchtsteun van een bommenwerper. Met een nauwkeurige bepaling van de locatie waar de mortieropstelling zich bevindt geven we de coordinaten door aan de bemanning van de bommenwerper.
We zien net onder de top van de berg een explosie. Het mortiersnest van de talibs is in ieder geval uitgeschakeld, incl talibs. Ondertussen is de colonne ons genaderd en rijden we naast elkaar op. Wij proberen ons te positioneren op zwakke plekken binnen de colonne. De mannen van de infanterie weten hoe te handelen maar de voertuigen van herstel, de monteurs die mee rijden om eventuele pechgevallen te helpen, en medisch personeel zijn niet getraind als wij. Hoe verder we de vallei inrijden hoe heftiger de weerstand toe neemt.
Op bepaald moment valt de colonne stil. Ik vraag om een sitrep (situatieraport) van mijn voorste voertuig. Het blijkt dat 1 van de tankwagens geschaard is en stil staat. De chauffeur ligt naast het voertuig. Geraakt in het hoofd.
Ondertussen zie ik de kogels inslaan voor mijn voertuig. Taliban snapt echt wel dat we nu kwetsbaarder zijn en ruikt zijn kans. We zijn continue in direct vuurcontact met ze.
Het moeten er een flink aantal zijn, moeilijk in te schatten. Ik hoor over de radio dat we versterking hebben gekregen van een Apache. In overleg met de colonnecommandant geef ik aan dat ze toestemming hebben om te vuren naar eigen inzicht.
Het lijkt wel oud en nieuw.
Ik was inmiddels uitgestegen en bestudeerde de omgeving, kijk naar de gezichten van de kerels om me heen. Zoekend of er angst zichtbaar was. Even een blik in de ogen van een infanterist in het voertuig achter me. Naast ons stond een vrachtwagen van herstel, even het portier open, hoe gaat het hier? Even duimpje omhoog naar de tankwagenchauffeur die met een tak een kogelgat in zijn trailer probeerde te dichten terwijl de diesel er rijkelijk uitliep.
Angst heb ik bij niemand gezien. De enige blikken die ik zag was die van getrainde collega's die er vol voor gingen. Hier en daar zelfs met een lach. Raar? Nee hoor.
Het schieten over en weer was nog steeds in volle gang. Inmiddels al 2 uur non-stop.
Aan de kop van de colonne was men bezig om de gewonde chauffeur uit de line of fire te krijgen om hem eerste hulp te kunnen verlenen. Ik krijg van mijn jongens door dat er een klein stukje hersens uit zijn hoofd hangt. Wtf moet je daar nog aan behandelen dacht ik nog. Ondertussen hadden we ook nog het probleem met de geschaarde truck. Wij zijn verkenners of infanteristen, druk met het afslaan van een hinderlaag. Het rijden van een vrachtwagen met trailer konden we niet... Laat staan 1 die geschaard is.
Ik trok het portier van het voertuig van herstel weer open. Kan jij vrachtwagen rijden, schreeuwde ik tegen de vent op de bijrijders stoel. Hij knikte ja en ik legde hem snel de situatie uit en vroeg hem naar voren te gaan. Daar zou 1 van mijn voertuigcommandanten hem opvangen. Hij moest de vrachtwagen van zijn plek rijden en blijven rijden tot we de ruimte hadden om hem met de rest van de colonne die er nog achter zat te passeren. De tankwagen zouden we dan achterlaten.
Betrokkene twijfelde geen moment en rende onder dekkingsvuur van ons langs de colonne. Korte tijd later kreeg ik de melding dat de gewonde Afghaanse chauffeur in een voertuig geladen was en de monteur aangekomen was bij mijn voorste voertuig. Het duurde niet lang voordat we weer in beweging kwamen.
Het vuren ging ondertussen onverminderd door. Aan onze zijde deed eenieder wat van hem verwacht werd en meer. Ik kan wel zeggen: daar zijn we op getraind en bla bla bla maar wanneer het er echt op aankomt moet maar blijken of het hersenpannetje van het individu het ook nog kan bolwerken. Ik geloof dat ieder Nederlands hersenpannetje binnen die vallei zich volledig inzette en dat eenieder ging voor goud. Van mijn kerels wist ik het al, de dood of de gladiolen. Intussen passeerde we de tankwagen. Achtergelaten door de held van de dag. De monteur zat weer op zijn eigen plaats. De cabine van de tankwagen toonde meerdere kogel gaten. De betreffende monteur had misschien geen besef hoe belangrijk zijn actie is geweest maar vriend, mocht je dit lezen, respect!
Na een paar km langzaam verplaatsen nam het vuurcontact ineens af. Hoeveel talibs we uitgeschakeld hebben is gissen. Dat wij er uitgeschakeld hebben is zeker.
De colonne bleef in beweging en wij namen onze positie op de kop weer in. Een medische evacuatie voor de gewonde Afghaan werd aangevraagd en vanuit mijn eigen eenheid kreeg ik sitreps over de status van materiaal. Wij hadden altijd gruwelijk veel munitie op de voertuigen maar we waren er bijna doorheen. 5 en een half uur non-stop vechten. Onder ons geen dode, geen gewonde.
Kort nadat we de vallei verlieten moesten we aan westelijke zijde van de route een heli landing site inrichten voor de medivac. Een blackhawk helicopter ingericht met medisch personeel kwam onder begeleiding van een Apache de gewonde halen. Het kleine stukje hersen was, door de druk in zijn hoofd, inmiddels een handje vol.
Nadat de Blackhawk opgestegen was vloog hij direct richting ons veldhospitaal op de base in Tarin Kowt. De Apache volgde maar voordat hij dit deed vloog hij naar de staart van de colonne om vervolgend heel laag over de gehele colonne te vliegen in de richting van de Blackhawk, kippenvel.
De stemming in de colonne was euforisch. Het was nog een flinke afstand naar de base dus het was van belang om scherp te blijven. Een bermbom was zo gelegd en wie weet waren er nog meer groeperingen die plannen hadden. Het tempo lag hoog maar we bleven waakzaam.
De colonnecommandant melde over de radio dat de Apache de route die wij nog moesten afleggen had verkend en geen bijzonderheden had waargenomen.
Aangekomen bij de base namen wij positie in aan beide zijde van de route. We lieten de colonne passeren om eventuele burgervoertuigen af te houden en de colonne ruimte te geven om de base rustig op te rijden. De onoverwinnelijkheid op de gezichten van de mannen terwijl ze ons passeerde was geweldig. Topdag.
Op het kamp aangekomen reden we gelijk door naar ons eigen afgesloten kampje. Daar aangekomen stond onze basevriend, een sergeant die onze radio's repareerde, voeding regelde maar ons ook iedere keer uitzwaaide en opving als we terug kwamen, ons op te wachten met koude frisdranken. Naast hem stond onze commandant. Ik werd al zuur toen ik hem zag. Lekker bezig geweest zei hij. Moet je ook eens proberen was het enige wat ik kon antwoorden.
Tijd voor een douche, tijd voor MSN.
Vandaag deel 2 van de opdracht. Same time, different place. Vandaag verplaatsen we terug naar onze base in Tarin Kowt, Uruzgan vergezeld door 28 tankwagens met brandstof, bestuurd door Afghaanse burgers.
We rollen weer voor het eerste daglicht de poort uit. De tankwagen, allemaal ouwe Mercedessen die 20 jaar geleden in Europa afgeschreven waren en daar aan hun 4de leven bezig zijn, staan gereed in een hold-up area net buiten de poort. Mijn eenheid rijdt de route op en de tankwagens zullen invoegen tussen de voertuigen van de infanterie compagnie. Het invoegen kost tijd en snelheid. We moeten voor Kandahar city enigszins op tempo zijn want je wilt niet kruipend door de stad. Daar zijn we kwetsbaar. Eenmaal aangekomen in Kandahar city hebben we een prima tempo en knallen de stad door.
Achter ons wordt vanuit de colonne een schot gelost. Een burger voertuig volgde de bevelen om aan de kant te gaan niet op en een voertuigcommandant loste een waarschuwingsschot. De burger begrijpt de subtiele hint. Heel wijs, volgende "waarschuwingsschot" was voor hem geweest. Klinkt misschien hard maar het risico van een suïcidebomber is te groot.
Zo denderen we door de stad. We hebben het tempo er goed in en de tankwagens leveren geen problemen op, valt me 100% mee. Ik had verwacht dat we iedere 5 km een pechgeval zouden hebben.
We passeren de Canadese base waar we gisteren onze laatste stop gehouden hebben.
Hier nu stoppen gaat niet. De totale lengte van de colonne is bijna 5km. De colonnecommandant besluit de colonne halt te laten houden op het laatste stuk overzichtelijk asfalt voordat we weer de vallei in rijden waar ik gisteren nog bijna een mortier gekopt had.
We houden even een break. Straks kunnen we niet stoppen omdat het terrein ons geen overzicht bied en eventuele Taliban veel mogelijkheden heeft om ons aan te grijpen. We zijn al een aantal uren aan het rijden dus even benen strekken is best lekker.
Pauze betekent niet dat we met z'n allen bij elkaar een peuk kunnen roken of in de zon kunnen gaan liggen. Dreiging is er altijd, 24/7. Pauze houdt nog steeds in dat je op ieder moment verrast kan worden door een actie van Taliban, in welke vorm ook. Altijd scherp blijven op je directe omgeving, heuveltoppen, vreemde objecten in de berm etc. Lokaal verkeer mag niet passeren en moet halt houden voor of achter de colonne.
Ze zijn het wel gewend en laten het gelaten gebeuren. Wij hebben de klok, zij de tijd.
De colonnecommandant geeft aan dat we weer voorwaarts gaan. Ik geef het voorste voertuig van mijn eenheid opdracht tempo hoog te houden om een goeie voorsprong te hebben op de rest. Dit zodat we meer tijd hebben om de omgeving in de vallei te verkennen. Eenheid 69 is aangevuld met een voertuig die ingericht is om radioverkeer van Taliban af te luisteren. Taliban gebruikt over het algemeen geen hi-tech middelen om te communiceren.
Er wordt gebruik gemaakt van simpele walkie-talkies, vliegers, handgebaren van heuveltop naar heuveltop of de GSM. Simpele middelen om berichten over een afstand over te brengen.
We naderen de vallei en ik krijg een melding van Foxtrot, het voertuig dat vijandelijk radioverkeer uitluistert. Taliban ziet ons rijden en bereid een aanval voor. Roger, hou me op de hoogte. Ik geef het bericht door aan de colonne commandant. Stoppen is geen optie. Tempo gaat iets omhoog. De tussenafstand tussen ons als verkennend element en de rest van de colonne geeft de colonnecommandant meer tijd om juiste beslissingen te nemen.
Wederom Foxtrot die zich meldt over de radio. Ze roepen over de radio dat ze met veel talibanstrijders zijn en wij de andere kant van de vallei niet gaan halen, 1 Talib geeft opdracht om alles gereed te maken. Ik geef het weer door. Ondertussen maak Ik veel afwegingen. De meldingen die we opvangen kan ook bluf zijn maar daar mag je niet vanuit gaan. Wanneer gaan ze aanvallen? Bij de volgende bocht? Of die daarna? Wat moeten ze gereed maken? Bermbommen, opstellingen, laatste schietgebedje?
Leuk en handig dat we ze kunnen afluisteren maar heel apart om te horen hoe iemand je dood gaat schieten terwijl je steeds dichterbij komt zonder dat je weet waar of wanneer.
Het terrein is voor ons nadelig, een pad tussen 2 heuvelruggen. Het uitzicht voor de komende 17km...
BOEM. Op 300mtr links van mijn voertuig slaat een mortier in. Vanaf dat moment breekt de pleuris uit. Vanaf de rechterflank worden we vanaf meerdere posities onder vuur genomen. Voor de colonne is omkeren geen optie meer. De tankwagens kunnen hier niet keren. Na korte communicatie met de colonnecommandant besluiten we om met mijn eenheid langs de flanken van de colonne mee te bewegen om het gevecht met de strijders aan te gaan. We houden halt om de colonne bij te laten trekken.
Stilstaand zijn we een makkelijker doel voor de talibs. We krijgen veel kogels om de oren. We beantwoorden met zoveel vuurgeweld dat de Taliban dekking moet zoeken. Ondertussen vallen er nog steeds mortieren in onze omgeving. Zodra we even stoppen met vuren komen er weer hoofdjes omhoog in de verte en beginnen ze weer te schieten. We beantwoorden met nog meer vuur en hebben inmiddels luchtsteun van een bommenwerper. Met een nauwkeurige bepaling van de locatie waar de mortieropstelling zich bevindt geven we de coordinaten door aan de bemanning van de bommenwerper.
We zien net onder de top van de berg een explosie. Het mortiersnest van de talibs is in ieder geval uitgeschakeld, incl talibs. Ondertussen is de colonne ons genaderd en rijden we naast elkaar op. Wij proberen ons te positioneren op zwakke plekken binnen de colonne. De mannen van de infanterie weten hoe te handelen maar de voertuigen van herstel, de monteurs die mee rijden om eventuele pechgevallen te helpen, en medisch personeel zijn niet getraind als wij. Hoe verder we de vallei inrijden hoe heftiger de weerstand toe neemt.
Op bepaald moment valt de colonne stil. Ik vraag om een sitrep (situatieraport) van mijn voorste voertuig. Het blijkt dat 1 van de tankwagens geschaard is en stil staat. De chauffeur ligt naast het voertuig. Geraakt in het hoofd.
Ondertussen zie ik de kogels inslaan voor mijn voertuig. Taliban snapt echt wel dat we nu kwetsbaarder zijn en ruikt zijn kans. We zijn continue in direct vuurcontact met ze.
Het moeten er een flink aantal zijn, moeilijk in te schatten. Ik hoor over de radio dat we versterking hebben gekregen van een Apache. In overleg met de colonnecommandant geef ik aan dat ze toestemming hebben om te vuren naar eigen inzicht.
Het lijkt wel oud en nieuw.
Ik was inmiddels uitgestegen en bestudeerde de omgeving, kijk naar de gezichten van de kerels om me heen. Zoekend of er angst zichtbaar was. Even een blik in de ogen van een infanterist in het voertuig achter me. Naast ons stond een vrachtwagen van herstel, even het portier open, hoe gaat het hier? Even duimpje omhoog naar de tankwagenchauffeur die met een tak een kogelgat in zijn trailer probeerde te dichten terwijl de diesel er rijkelijk uitliep.
Angst heb ik bij niemand gezien. De enige blikken die ik zag was die van getrainde collega's die er vol voor gingen. Hier en daar zelfs met een lach. Raar? Nee hoor.
Het schieten over en weer was nog steeds in volle gang. Inmiddels al 2 uur non-stop.
Aan de kop van de colonne was men bezig om de gewonde chauffeur uit de line of fire te krijgen om hem eerste hulp te kunnen verlenen. Ik krijg van mijn jongens door dat er een klein stukje hersens uit zijn hoofd hangt. Wtf moet je daar nog aan behandelen dacht ik nog. Ondertussen hadden we ook nog het probleem met de geschaarde truck. Wij zijn verkenners of infanteristen, druk met het afslaan van een hinderlaag. Het rijden van een vrachtwagen met trailer konden we niet... Laat staan 1 die geschaard is.
Ik trok het portier van het voertuig van herstel weer open. Kan jij vrachtwagen rijden, schreeuwde ik tegen de vent op de bijrijders stoel. Hij knikte ja en ik legde hem snel de situatie uit en vroeg hem naar voren te gaan. Daar zou 1 van mijn voertuigcommandanten hem opvangen. Hij moest de vrachtwagen van zijn plek rijden en blijven rijden tot we de ruimte hadden om hem met de rest van de colonne die er nog achter zat te passeren. De tankwagen zouden we dan achterlaten.
Betrokkene twijfelde geen moment en rende onder dekkingsvuur van ons langs de colonne. Korte tijd later kreeg ik de melding dat de gewonde Afghaanse chauffeur in een voertuig geladen was en de monteur aangekomen was bij mijn voorste voertuig. Het duurde niet lang voordat we weer in beweging kwamen.
Het vuren ging ondertussen onverminderd door. Aan onze zijde deed eenieder wat van hem verwacht werd en meer. Ik kan wel zeggen: daar zijn we op getraind en bla bla bla maar wanneer het er echt op aankomt moet maar blijken of het hersenpannetje van het individu het ook nog kan bolwerken. Ik geloof dat ieder Nederlands hersenpannetje binnen die vallei zich volledig inzette en dat eenieder ging voor goud. Van mijn kerels wist ik het al, de dood of de gladiolen. Intussen passeerde we de tankwagen. Achtergelaten door de held van de dag. De monteur zat weer op zijn eigen plaats. De cabine van de tankwagen toonde meerdere kogel gaten. De betreffende monteur had misschien geen besef hoe belangrijk zijn actie is geweest maar vriend, mocht je dit lezen, respect!
Na een paar km langzaam verplaatsen nam het vuurcontact ineens af. Hoeveel talibs we uitgeschakeld hebben is gissen. Dat wij er uitgeschakeld hebben is zeker.
De colonne bleef in beweging en wij namen onze positie op de kop weer in. Een medische evacuatie voor de gewonde Afghaan werd aangevraagd en vanuit mijn eigen eenheid kreeg ik sitreps over de status van materiaal. Wij hadden altijd gruwelijk veel munitie op de voertuigen maar we waren er bijna doorheen. 5 en een half uur non-stop vechten. Onder ons geen dode, geen gewonde.
Kort nadat we de vallei verlieten moesten we aan westelijke zijde van de route een heli landing site inrichten voor de medivac. Een blackhawk helicopter ingericht met medisch personeel kwam onder begeleiding van een Apache de gewonde halen. Het kleine stukje hersen was, door de druk in zijn hoofd, inmiddels een handje vol.
Nadat de Blackhawk opgestegen was vloog hij direct richting ons veldhospitaal op de base in Tarin Kowt. De Apache volgde maar voordat hij dit deed vloog hij naar de staart van de colonne om vervolgend heel laag over de gehele colonne te vliegen in de richting van de Blackhawk, kippenvel.
De stemming in de colonne was euforisch. Het was nog een flinke afstand naar de base dus het was van belang om scherp te blijven. Een bermbom was zo gelegd en wie weet waren er nog meer groeperingen die plannen hadden. Het tempo lag hoog maar we bleven waakzaam.
De colonnecommandant melde over de radio dat de Apache de route die wij nog moesten afleggen had verkend en geen bijzonderheden had waargenomen.
Aangekomen bij de base namen wij positie in aan beide zijde van de route. We lieten de colonne passeren om eventuele burgervoertuigen af te houden en de colonne ruimte te geven om de base rustig op te rijden. De onoverwinnelijkheid op de gezichten van de mannen terwijl ze ons passeerde was geweldig. Topdag.
Op het kamp aangekomen reden we gelijk door naar ons eigen afgesloten kampje. Daar aangekomen stond onze basevriend, een sergeant die onze radio's repareerde, voeding regelde maar ons ook iedere keer uitzwaaide en opving als we terug kwamen, ons op te wachten met koude frisdranken. Naast hem stond onze commandant. Ik werd al zuur toen ik hem zag. Lekker bezig geweest zei hij. Moet je ook eens proberen was het enige wat ik kon antwoorden.
Tijd voor een douche, tijd voor MSN.