Dennis
...er lag weer een opdracht klaar.
We gingen niet zelfstandig op pad maar samen met een infanteriecompagnie en een eenheid bataljonsverkenners. De opdracht was een verplaatsing van Tarin Kowt naar een grote base in Kandahar. Een route van 300km wisselend van geitenpad tot asfalt. In Kandahar stonden 28 tankwagens met ieder 20.000ltr diesel op ons te wachten die wij moesten begeleiden naar onze base in Tarin Kowt.
Achteraf gezien is het compleet bezopen om zo'n colonne door het gebied te laten rijden maar hier zal vast een goed plan achter gezeten hebben.
We hebben er in ieder geval zin in. Morgen voor het eerste licht vertrekken we. De kaartstudie wijst uit dat het een mooie route is. We krijgen de benodigde intell over onder andere het terrein en recente gebeurtenissen in de omgeving van de routes. 69 rijdt voorop met een ruime voorsprong op de overige eenheden. Op deze wijze verkennen we zowel de route als de omgeving voor de achterop komende eenheden. We controleren de uitrusting, bepakken de voertuigen en gaan naar de heavy weapon range om alle wapens te checken. Eind van de middag staat alles gereed voor vertrek. Na het eten nog even een heads-up met de team commandanten. Iedereen meldt zijn bijzonderheden en eventuele intell wordt nog gedeeld. De avond gebruik ik verder nog met het nalopen van mijn deeltaak in de opdracht en het nalopen van de route. Voor het slapen toch nog even op MSN. Het internet, waar we overigens voor moeten betalen, is weer ruk dus MSN is kort maar toch Mariska even gesproken. 23:30 lig ik in de ruktube.
Eetzaal is vroeg geopend voor ons dus voor vertrek ontbijten en zakken vullen voor onderweg. Op weg naar de opstelplaats rijden we zonder licht. Dit doen we om eventuele Taliban op de heuvels rond het kamp niet te waarschuwen over onze rit. Door domme pech rijdt 1 van onze voertuigen in een greppel. Het voertuig raakt beschadigd en voor vertrek zijn we al 1 auto kwijt... spullen overladen op de rest van onze voertuigen en personeel zoveel mogelijk verdelen. De chauffeur neemt mijn plaats in en ik spring op de commandantenplek van een Fennek. Mijn buddy blijft op ons voertuig. Klote zooi maar het is niet anders. 04:30 staan we met de voertuigen opgesteld in volgorde van verplaatsing. Wederom alle commandanten weer even bij elkaar voor de laatste briefing. De colonnecommandant is relaxed, wekt vertrouwen en maakt net als de rest een zekere indruk. Dat is een goed begin.
04:45 rolt eenheid 69 als eerste de poort uit. OPS hier eenheid 69, van de base in het net. De OPS beantwoordt mijn radiobericht met "Roger, succes uit.
De tussenafstand tussen ons en de eerstvolgende eenheid is groot genoeg dat we voor hen als waarschuwend element kunnen dienen in geval van gevaar en klein genoeg dat ze snel bij kunnen trekken indien hulp bij ons gewenst is.
Het eerste deel van de route bestaat uit asfalt en gaat redelijk vlot. Wanneer het asfalt ophoudt is de zon inmiddels ook aanwezig. Temperatuur loopt weer flink op. De onverharde route slingert op een gegeven moment een vallei in waarbij de kwaliteit van het pad steeds slechter wordt. In een vallei ben je als eenheid kwetsbaar vanwege heuvels aan beide zijde van de route. Oogjes open. Vrij snel passeren we een politiepost. Alles lijkt rustig. De verplaatsing door het terrein gaat langzaam. Wederom een politiepost. Hier loopt de lokale hermandad als paniekerige mieren door elkaar en schieten richting de heuvelkam oost van van de route. Ik geef het door aan de colonnecommandant en laat ze halt houden.
Mijn voertuigcommandanten positioneren hun voertuigen en ik loop richting de politiepost om uit te vinden waar de ellende vandaan komt. Op dat moment zit mijn buddy achter de radio en heeft hij mij niet in het zicht.
Er klinkt in de verte een klap gevolgd door gefluit in de lucht. Mortiervuur in onze richting. Normale reactie is plat op de grond en wachten op de inslag. Bij mij niet. Ik luisterde naar het gefluit en bleef staan. Tijdens het fluiten keek ik nog naar de boordschutter van mijn voertuig en haalde mijn schouders op. Fuck it.
Het gefluit hield op, korte stilte gevolgd door de inslag, een beste klap op 100 meter voor me direct achter een rotsblok van een meter hoog. Ik kon er alleen om lachen en liep weer naar mijn voertuig. Compleet zieke reactie.
Aangekomen bij het voertuig hoorde ik mijn Bud roepen over de radio. Alles oké Bud, no worries. Ongelofelijk stomme actie. Ik had dekking moeten zoeken maar het interesseerde me geen reet dat ik geraakt kon worden. Was misschien al een indicatie dat er iets mis was. Wat als ik wel geraakt was? Wat hadden de gevolgen geweest voor mijn kerels, de opdracht en mijn thuisfront.
Na de inslag van de mortier werd het rustiger in de directe omgeving en zette we de rit voort. Langer blijven staan leverde ook steeds meer gevaar op voor de eenheden achter ons. We schoten lekker op en kwamen op een kleine Canadese base aan. De eerste en enige pauze. De colonnecommandant was tijdens het oponthoud op de hoogte gehouden van de situatie maar uiteraard werd op de rust locatie het eerste deel van de route besproken.
Na een uurtje weer onderweg voor de laatste 70km met als laatste stuk dwars door Kandahar. Voor dit laatste deel zouden we luchtsteun krijgen van een Apache om ons in de stad te voorzien van extra ogen in de lucht. Het liep voorspoedig tot Kandahar.
Het tempo was opgevoerd en de eenheden waren dichterbij elkaar. Dit omdat we de airsupport van de Apache alleen in een bepaalde tijdsperiode hadden. Tijd is tijd en te laat is pech.
We gingen linksaf en na 200 mtr realiseerde ik me dat ik een stomme fout had gemaakt. We waren een afslag te vroeg afgeslagen en hielden halt om de voertuigen zo snel mogelijk te keren. Op dat moment hield de rest van de colonne halt en melde een voertuigcommandant van de bataljonsverkenners dat ik verkeerd gereden was.
Iets wat je niet wilt op dat moment was verkeerd rijden, amateur. Boos op mezelf reageerde ik over de radio richting de voertuigcommandant dat ik dat wel in de gaten had gevolgd met nog enkele oerhollandse kreten over hem, zeer onprofessionele houding van mezelf. Had niet mogen gebeuren.
De opgelopen vertraging viel mee en op tijd voor de airsupport kwamen we bij de rand van Kandahar stad. Na enkele maanden woestijn is het rijden in een stad hele andere koek. De colonne reed dichter op elkaar maar de tussenafstand was wel dusdanig dat bij een aanslag op 1 van de voertuigen de ander niet geraakt kon worden. Gas er op en voorwaarts. Burger voertuigen werden gedwongen aan de kant te gaan, de boordschutters hadden ogen te kort om de omgeving af te scannen. Daken, deuren, ramen en zijstraten. Bijrijders scande de voetgangers, auto's, fietsers, achtergelaten materialen langs de weg. Allemaal hand op het wapen, vinger langs de trekker en gereed om direct te reageren indien nodig.
Na het verlaten van het centrum volgde het laatste stuk naar airbase Kandahar, de bestemming.
Op de base aangekomen volgde een korte evaluatie en kregen we een slaapplek voor de nacht. Even douchen en daarna de bevelsuitgifte voor de volgende dag. De rit terug naar Tarin Kowt met de tankwagens.
Na de bevelsuitgifte waren we vrij om de base te gaan verkennen. Een mega kamp waar veel nationaliteiten gelegerd waren. Pizzahut, burgerking, echo's ijshockeypit, basketbalveld. Alles was aanwezig. In het canadahouse was een guitarhero avond waar mijn Bud de Canadezen heeft laten zien hoe je gitaar speelt op de Xbox. Uitstekende avond maar wat een contrast met ons kamp in Tarin Kowt. 'S avonds in bed de route keer op keer nagelopen.
Ik ga niet de verkeerde afslag nemen...