Anonieme veteraan
De onrust de pijn het verdriet,
Waarom wordt het niet minder, waarom verlaat het mij niet.
Acceptatie dat het een deel van me is, valt niet altijd mee en waar komt het vandaan.
Het verleden, de dingen die ik heb gezien, gevoelt, geroken, ervaren, heb gedaan?
Bagatelliseren , het valt allemaal wel mee, het weg lachen of het ontladen met een traan,
Blijven door gaan in de dagelijkse dingen en dan maar het ontkennen van het bestaan?
Ik vind het moeilijk en het valt me ontzettend zwaar,
Het zijn niet de dreigingen, het is niet het gevaar.
Opzoek naar een stuk erkenning, dat is misschien het meeste waar ik naar zoek.
Het waren geen stoere tijden of iets voor in een romantisch boek.
Bewust erin staan en vrijwillig er naar toe gegaan.
Een gevoel van onzekere toekomst over mijn eigen bestaan.
Niet bang om wat komen gaat, maar wel de wil om te leven.
Maar aan de andere kant wel willen vechten voor je maten, bereid om alles te geven.
Schuld gevoelens over niet alles hebben kunnen geven,
Dat je ondanks de dingen zoals ze zijn gegaan, met een onvoldaan gevoel moet leven.
Wat als en had ik maar, heeft geen zin,
Schuldig voelen aan dingen waar ik niets aan kon doen evenmin.
Het was gewoon werk, het was gewoon de taak, eigen keuze dat hoor ik maar al te vaak.
Ook in eigen land kun je een ongeluk krijgen, gewond raken, die woorden geven een rare smaak.
Vervreemd raken van je omgeving en mensen om mij heen,
Proberen er over te praten maar uiteindelijk maar één gevoel, moederziel alleen.
Het begrip is ook moeilijk voor mensen die er niet bij waren,
Maar er voor elkaar zijn, een luisterend oor zonder allerlei inhoudsloze bezwaren.
Praten met mensen met wie ik er heb gezeten en zo mooi gezegd heb gediend
Met elkaar er over praten en er voor elkaar zijn, dat is een echte vriend?
Voor elkaar klaar willen staan zonder tegenprestaties of waarom
Dat is toch wel echte vriendschap en daar draait het toch wel om.
Het is een stuk van mijn verleden maar het hoeft er niet altijd over te gaan.
Gewoon de gemeende steun in elke zin van het woord en voor elkaar durven klaar te staan.
Door gaan en positief blijven in het leven is iets wat ik zal blijven doen
Ondanks de herinneringen, de gedachtes, en dingen van toen.
Maar het verleden laten rusten gaat niet door onrust pijn en verdriet
Ondanks genoeg mooie dingen in het verschiet
Tijd zal het nodig hebben dat besef ik me maar al te goed
Ik schrijf dit niet voor medelijden of een zielig gevonden blik
Dit doe ik voor rust in mijn lijf, voor de vrienden/dierbaren
Maar vooral de persoon IK