Anoniem
We hebben elkaar leren kennen op de Koninklijke Militair School in Weert, ons voelde het zo goed dat we direct zijn gaan samenwonen in Deventer. Beide nog actief dienende militairen waarin A veel van huis was als Luchtmobiel genist, op dat moment werkzaam in Schaarsbergen.
De missie Irak draait op dat moment en A wordt gezet op de uitzending SFIR 5. Gezien zijn functie en de overname gaat hij met zijn groep twee weken eerder dan de rest.
Er waren op dat moment wel communicatiemiddelen naar het thuisfront maar gezien hij eigenlijk altijd tussen diverse kampementen rondtoerde met zijn mannen en vaak pas laat ergens aankwamen, op momenten dat het topdrukte bij de pc’s en telefoons was. Zo druk dat een kaartje of brief naar mij schrijven zelfs ook vergeten werd in alle drukte…
Al met al maakte hij van alles daar mee en vertelde soms wat maar niet veel. Een ongeluk met zijn mannen tegen een roadblok wordt gemeld, met 80km/per uur erin. Gelukkig mankeert niemand wat. De MB’s werden snel weer gerepareerd, want ja we moeten de routes veilig maken! En zo nog wat incidenten die komen en net zo hard weer worden vergeten, blijkt nu 12 jaar na terugkeer….
Er kwam een andere A terug uit Irak, snel boos, erg alert op alles langs de weg, de daken, geen hand in hand lopen want ja dan kan ik niet bij mijn Glock. Samen lepeltje lepeltje slapen is vervelend… Aangeven aan hem dat hij zo boos en agressief reageert thuis en in het verkeer leidden tot conflicten. "ik ben niet gek, heb nergens last van… onkruid vergaat niet”
Via mijn eigen commandant aangegeven dat het volgens mij niet goed gaat met mijn man. Hij dacht hetzelfde en regelde een gesprek bij maatschappelijk werkster van Defensie voor hem. Dat heb ik aan hem gegeven, heibel in de tent. Wie ik wel niet dacht dat ik was…
Hij is naar dat gesprek geweest, sta toch zo weer buiten was zijn mededeling. Uiteindelijk werd dat twee uur maar had geen vervolg.
A ging na zijn missie vrij vlot bij de Genie weg en ging bij schoolbataljon Luchtmobiel werken. Onze eerste werd geboren, helaas onverwachts 10 weken te vroeg waardoor hij op een NICU terecht kwam in Utrecht en er was onzekerheid over zijn prille leventje.
Helaas was de organisatie Defensie niet meewerkend of meedenkend. Er werd gezegd twee dagen vrij en de rest maar vakantiedagen. Gelukkig kon een maatschappelijk werkster van het ziekenhuis dat omzetten naar kortdurend zorgverlof, dank defensie.
Al met al is A twee weken vrij en onze zoon ligt 8 weken in het ziekenhuis. We gaan verhuizen naar Assen en A gaat naar de AMV-opleiding in Hollandsche Rading. Vier jaar intern aldaar en de tweede opkomst. Helaas word zij ook 8 weken te vroeg geboren met veel complicaties, echter de baas verwacht van mijn loyale militair dat er bepaalde kwalificaties gehaald worden voor de AMV-opleiding. Net bevallen, dochter op ic en zoonlief bij opa en oma gaat hij als ze een paar dagen oud is naar Hollandse Rading.
Daar sta je dan alleen voor je gevoel. Ik logeerde bij mijn ouders met mijn zoon. Het ging mis met onze dochter en gelukkig kon hij bij ons komen en had de opleiding daar begrip voor.
Hij slaagt voor de opleiding en is dus AMV’er en gaat werken bij Luchtmobiel in Assen. Veel weg, nog meer weg, 27 weken van het jaar op oefening en dan de weken gewoon op de kazerne. Ik werkte 32- 36 uur, deed een opleiding, regelde alles in het huishouden en financieel. Dat is er in de jaren zo ingegroeid. Ook dat ik zorgde dat alles gedaan was in huis als hij thuiskwam want dan kon hij ook even genieten van thuis zijn met de kids.
Uiteindelijk komt de rang Sergeant-Majoor in beeld. Dat zou mooi voor hem zijn na bijna 17 jaar bij de baas voor de toekomt. Hij miste echter nog een opleiding daarvoor en moest die gaan volgen. Echter de missie Turkije stond ook voor de deur. Maar goed je wil SM worden of niet dus 7 weken naar Weert.
Helaas nog een ziekenhuis opname van onze meid, de zoveelste maar goed… Vakantie eventjes tussendoor en dan opbouw cursussen voor de missie etc.
Twee dagen voordat hij het vliegtuig in gaat stappen meldt zijn commandant dat hij geen SM wordt... Zo trouw en loyaal als hij is stapt hij op dat vliegtuig maar o wat was hij teleurgesteld in Defensie.
In Turkije maakt hij dan ook een besluit, ik ga de dienst verlaten. Dan ben ik meer thuis etc en ga niet mijn diensttijd langs SGT1 blijven. Thuis draaide ik het gezin, werkte 32 uur deed een HBO-V opleiding en zorgde voor een dochter die ook niet goed in haar lijf zat. Ik deed mijn best maar de 20 ballen die ik in de lucht hield werden te veel, melde me ziek en stopte de opleiding.
Oké, gezin en ik overeind houden want hij zit daar ver weg zijn werk te doen als trouwe loyale militair. Helaas volgt er weer een ziekenhuis opname van onze dochter. Ik breek doordat mijn zoon (10 jaar) zegt “Mam, het hele gezin ligt uit elkaar, zusje en jij in het ziekenhuis, ik bij opa en oma en papa in Turkije”.
Dat was de druppel.
Beste Sitcen, beste BMW’er, laat mijn vent naar huis komen! Hij mag naar huis, wordt in het vliegtuig gezet naar Nederland. Zo goed als kwaad tracht ik voor zoonlief er nog wat feestelijks van te maken en ga met hem richting Schiphol. Spandoek daar uitprinten want hij is tenslotte al ruim vier maanden van huis. Als hij eenmaal thuis is stort ik in…
Mijn kaartenpakhuis had het begeven… Het vreemde was dat A voor 3 dagen nog retour had gemoeten voor het afhandelen en uitrotatie op Kreta. Gedoe, gebel en geregel met BMW etc. Hij mag die dagen ook nog thuis zijn…
Zijn besluit staat vast, hij gaat solliciteren. Verteld dat bij Luchtmobiel en daar kwam zelda ofzo in beeld, SGT. A u mag naar Ermelo, 19 jaar defensie, hoofdzakelijk luchtmobiel. In Ermelo moest hij de laatste maanden van zijn bijna 20 jaar durende loopbaan bij Defensie volmaken. Werd bedankt door mensen die hem niet zo goed kende met een schildje met verkeerde datums en zoals hij zegt, met een fles shampoo.
Levert zijn spul in, doet zijn GVT thuis uit, zet zijn kisten met de sokken erin en plunjebalen op zolder, legt zijn rode baret in de kast… en stapt de burger in… Vol goede moed gaat hij werken, loopt tegen zaken aan in de organisatie, irriteert zich, draait een ongezond rooster en word aangevallen op zijn werk waar hij zich veilig waande…
Hij werd naar huis gestuurd door collega’s en daar zat mijn grote stoere 1.93 lange vent met baard huilend op de bank met de mededeling “ik ben in stukjes gevallen als een puzzel. Mijn identiteit staat op zolder, ik weet wie ik ben als militair, maar wie is A?”
Er volgt een heel gebel met het Veteraneninstituut, Basis… dat liep niet goed en hij stortte steeds verder de afgrond in maar door schade en schande wijs geworden klimt deze vrouw in de telefoon en regelt hulp voor mijn militair. Gelukkig loopt de zorg nu en is hij na bijna 8 maanden op de juiste plek waar ze hem de juiste hulp kunnen bieden. We hebben nog een lange weg te gaan en met vallen en opstaan…
Mijn mening, help dat thuisfront wat meer in alle dienstjaren maar help ook die trouwe loyale militair die jaren keihard zijn best heeft gedaan… Ik denk zeker dat hij signalen heeft uitgezonden naar collega’s... ik zag ze wel maar van mij wilde hij het niet horen…
Ik hoop dat met mijn stukje verhaal iemand denkt he, dat herken ik…
Doe er wat mee in de organisatie Defensie… naar thuisfront en die loyale trouwe militair!!!!
