Mariska
Wie gaat we mee op reis? 2007/2008 we gaan volop in de voorbereiding van de uitzending naar afganistan. Wij als gezin staan hier achter en weten dat het echt niet makkelijk gaat worden. Maar met de lieve mensen om je heen moet het te doen zijn. Het wennen aan het weg zijn van papa vooral voor de kleinste komt ruimschoots aanbod. Zoals het ook wel genoemd word een uitzending voor een uitzending. Deze uitzending vergelijken met de vorige valt snel af, deze keer ben ik niet zwanger. Dus een blanco papier een gaan. Vooraf schat je ook als partner de risico's in en deze zijn aanzienlijk. Daarmee de moeilijkste vraag aan Dennis die ik ooit gesteld heb " schrijf asjeblieft drie brieven voor elk kind 1 waarin je uitlegt waarom je deze keuze maakt en hoeveel je van ze houd" een rare vraag in veel ogen wel. Maar geloof me de handleiding nabestaande liet niet veel ruimte voor gevoel, en was ook niet iets wat ik in drieën kon delen als het noodlot toe zou slaan. Mijn insteek was niet meer dan dat ze iets zouden hebben wat duidelijkheid zou geven en nog van meer betekenis dat ze iets zouden hebben wat ze bij hun hart konden dragen voor de rest van hun leven. Dit heeft Dennis voor mij en de kids gedaan. Ze stonden in een mapje in de computer, ik heb ze nooit gelezen en we hebben ze na de uitzending gewist. Het was gelukkig niet nodig geweest maar rust gaf het mij wel. Ook heeft dennis op de school van de meiden een spreekbeurt gegeven, want toen woonden we in Friesland en niet meer in de militaire woonenclave zeven, dit om een beetje begrip te creëren naar de meiden. Dit heeft hun zeker geholpen.
Dennis ging weg met een klein clubje 15 man, hierdoor hoorde ze niet bij het grote onderdeel wat op dat moment in afganistan aanwezig was. Dus de communicatie die vanuit defensie geboden werd was op minimale gronden van toepassing op hun club. Dit heeft Dennis en een beetje mij doen besluiten om te kijken of het mogelijk was om in ontspannen sfeer als club en aanhang bij mekaar te komen, dit heeft voor wie er behoefte aan had leuke fijne contacten opgeleverd. En ook fijn om te weten wie de jongens zijn waar je man mee weggaat. Het vertrouwen was er.
Afscheidfeest ongeveer 1 week voor zijn vertrek op onze manier, met rot geintjes als joh als ik niet meer terug kom is dit beeldje voor jou en voor jou is dat schilderijtje. Niet iedereen kon het waarderen maar het was onze manier om er mee om te gaan.
De nacht van het afscheid, wij hadden samen besloten dat we niet mee gingen naar Eindhoven, Dennis zou twee weken eerder vertrekken als de rest van zijn club en dan zou ik daar met de kids toch maar verloren staan. Afscheid nemen op commando waarna ze moeten opstellen in jou gezichtsveld sloeg ik graag over, dus dit deden we thuis op onze manier geslapen zover mogelijk op de bank met zijn tweetjes om vier uur s'nachts de kinderen wakker gemaakt en nog even stevig geknuffeld. Met natuurlijk de onderlinge weddenschap wie huilt het eerst ik of Dennis. Maar als je kinderen intens verdriet hebben is zo een weddenschap snel verloren. Hij werd opgehaald dus laatste kus en knuffel bij de deur en de woorden van mij "pas op jezelf, dan pas ik op het zooitje hier". De aftrap van 22 lange weken......