Robert Ghielen
Half 2007, op missie geweest in Afganistan. Dit was mijn eerste keer, zo ver weg. In dat gebied.
Richting het thuis front alleen maar mooie woorden, over dat er eigenlijk niets is. Alles verloopt zoals het "hoort".
En dan, na jaren, en meerdere missies kom je er dan toch achter. Je bent veranderd. En je gaat twijfelen over bepaalde dingen. Was het echt zo. Je droomt er over. Ook overdag zie je wel eens dingen. FUCK, en zo echt. Gaat niet goed...
Ik heb het er nooit over gehad, "de zaken" die erger waren dan ik kon beschrijven in woorden. Nu nog, heb ik daar moeite mee en noem het dan "mijn gebeurtenis".
En dan ga je bellen, naar de basis, en hang je weer op. Had gehoord dat ze konden helpen. Maar waarom? Voel me ok. En toch ook weer niet. Na drie keer gebeld te hebben, en weer opgehangen uit schaamte, belden ze terug. En toen is het allemaal gaan rollen.
Heb nu EMDR therapie en het helpt. Zover dat ik er iets opener over ben geworden, ben er nog lang niet. Vind dit alweer een hele overwinning voor me.
Ben nu bijna een jaar in behandeling en in het begin was het echt verschrikkelijk. Vele dagen met schaamte gevoel rond gelopen. Waarom ik? Dat vroeg ik me af. Zo erg was t toch niet. Maar ja, mijn hoofd, de gedachten, de reuk van daar, de beelden, steeds weer zie je ze opnieuw. En zo scherp. Zelfs dat je op bepaalde momenten plat op de grond ligt en dan ineens bedenk je je, FUCK, ik ben hier. Dan dringt het tot je door, dit is niet ok. Ook richting je familie, vrouw en kinderen. Ik ben veranderd. En dat weten ze maar ze staan naast me, nemen me zoals ik ben. Heb een vrouw die me vanaf het begin steunt, in alles. Daar ben ik trots op. En heel erg dankbaar voor. Zonder haar, nouja, er zijn wel eens andere gedachten geweest, dan zou ik hier niet meer hebben gestaan.
Het leven na een uitzending is voor vele anders dan voorheen. Zowel positief als negatief. We zoeken steun bij elkaar, en dat verdienen we, allemaal.
Ik ken er nu vele, mensen, veteranen met een verhaal. Allemaal verschillend en toch allemaal zo het zelfde. We zijn één, allemaal in ons eigen verhaal DE VETERAAN. Trots mogen we zijn, zeker.
RESPECT brothers, respect...
Nou, dit is een zeer korte versie van mij, mijn verhaal. En ja, ben trots op me zelf, ik ben een Nederlandse veteraan, en mijn naam mag er zeker in komen.
Dank, voor het lezen van een stukje, uit mijn verhaal , mvg Robert Ghielen.