Ferry Roosendaal
10 Jaar geleden, dinsdag 9 Januari 2007, stuurde ik de volgende email naar familie en vrienden:
"AFSCHEID NEMEN IS EEN BEETJE DOODGAAN....heb ik ooit eens geleerd op school. Zo erg is het nog niet, maar hartverscheurend en echt fysiek misselijkmakend is het wel.
Om iets over negen is Susan aan werken, drie kwartier eerder heb ik afscheid genomen van de kinderen.
Er zijn al heel wat traantjes gevallen en met het typen van dit bericht zijn mijn ogen ook niet droog. Het verdriet van Robin en Susan zo oprecht en zo intens, dat het me echt enorm veel pijn doet om te vertrekken. [...]. Fleur ziet iedereen huilen en droogt bij iedereen de tranen. Die heeft nog niet in de gaten wat er allemaal aan de hand is. [...]
Daarom ben ik blij dat het er nu eindelijk van komt. Het echte aftellen is begonnen en elke nacht die we hebben geslapen is een dag dichter bij mijn terugkeer."
Tot zover.....
9 Januari 2007 is de dag dat ik voor 6,5 maand naar Afghanistan vertrok. Mijn 3e en wat later zou blijken, mijn laatste uitzending.
Deze uitzending had ik voor geen goud willen missen, maar ik hoef hem ook nooit meer mee te maken. Gelukkig heb ik tot op de dag van vandaag nog geen last van een trauma, tenzij je mijn korte lontje in het eerste jaar na de uitzending meetelt. Mijn ervaringen tijdens deze uitzending heeft me ook doen besluiten om defensie te verlaten.
Op 22 Juli landde ik op Eindhoven en zat mijn uitzending erop.
30 November 2007, was mijn laatste dag bij Defensie. Een dag later begon ik bij Mars. Vandaag heb ik nog steeds de bijnaam "de soldaat" en wordt er nog regelmatig gerefereerd aan mijn diensttijd.
Waarom dit berichtje op mijn tijdlijn?
Er zijn in afgelopen 10-15 jaar ruim 25.000 Nederlandse militairen actief geweest in Afghanistan. Tot op de dag vandaag! Gelukkig is het overgrote deel van deze mensen goed uit hun uitzending(en) gekomen. Maar er zijn honderden, zo niet duizenden oud-collega's (ook mensen waarmee ik nauw heb samengewerkt), die nog steeds last hebben van hun uitzending.
Ik vind het belangrijk dat "men" zich daar bewust van is. Dat de politieke keuzes die zijn en worden genomen, enorme impact hebben op het leven van elke betrokken militair en zijn/haar gezin. Vraag maar aan Suus wat ze vond van de mensen die tegen haar zeiden: "Daar heeft 'ie toch voor gekozen."
Ik heb mijn fair-share bijgedragen, ben blij dat ik het allemaal heb meegemaakt. Het heeft me gemaakt wat ik nu ben.
Natuurlijk heb ik er toendertijd "voor gekozen", maar dat maakt de opoffering nog niet vanzelfsprekend. En dat zal niet alleen voor mij gelden, maar voor veel, zo niet alle militairen, die vandaag nog worden uitgezonden.