Terug kijken doet je beseffen waar je nu bent en als je dan ziet dat, ondanks wat er op je pad is gekomen door de jaren heen, je niet bent vergeten te genieten van alle mooie dingen. Dat je niet verhard bent of gefrustreerd maar nog steeds met de zelfde insteek voorwaarts gaat.
Sommige zullen dat bestempelen als niet slim. Want door de jaren heen heb ik echt wel geleerd dat wanneer het moeilijk wordt mensen afhaken. Maar nog meer, zodra je uit komt voor je mening of opstaat omdat je onrecht ziet, veel mensen eerst gaan inventariseren. Wat gaat mij dit kosten? Financieel, sociaal en emotioneel. En dat je dan helaas soms alleen komt te staan of met een fantastische harde kern.
Maar wanneer ik verander omdat de samenleving individueel wordt heb ik mezelf verloren. Dus zolang ik hier en daar een blauwe plek oploop of soms struikel betekent dat ik me nog steeds openstel voor alles en iedereen en dus durf op te staan voor iemand die het misschien niet meer kan en ik nog steeds fouten durf te maken om ervan te leren.
Ook op dit moment sta ik op. Keer op keer. Waarom??? Omdat het kan, omdat ik het kan.
Gisteren een gesprek gevoerd met een mooi divers aan veteranen en thuisfront. Daarbij het overheersende gevoel SAMEN. Samen moeten we het doen. Van overheid tot thuisfront. We kunnen van elkaar leren door heel simpel te luisteren.
Ik zie om me heen zoveel mensen met passie. De één met deskundige kennis, de ander met een bak aan ervaringsdeskundigheid.
Ik ben dan ook alleen maar een thuisfrontmuts, maar ik denk. Gooi dit in een blender en Tada de kennis vermenigvuldigd zich.
Niet het beschermen van je eigen ding maar juist in gesprek gaan met elkaar.
Wij doen het en zo zijn er meer. Wie volgt?
Plaats #samenvoorwaarts
