Belangrijk is vooral dat inzet in een missie en in gevecht raken in het bijzonder veel doet met een mens, altijd invloed heeft op de mentale (en fysieke) balans, je verandert als mens. Want ook al ben je er goed voor getraind als militair, vechten is en blijft toch het laatste middel wat je inzet om je doel te bereiken. Vechten doe je als alle anderen middelen om te overtuigen, falen.

Meestal komen militairen na deelname aan een missie weer goed in balans, samen met de mensen om hen heen. Een klein percentage heeft daarbij (langdurige) hulp nodig, heeft die balans niet meer in eigen hand.

Wat heel belangrijk blijkt te zijn, is belangstelling en aandacht vanuit de eigen nationale omgeving, logisch want inzet in een missiegebied vindt plaats door / uit naam van de eigen en/of internationale samenleving. “We doen het uit een groter belang”.

Het is mooi te zien dat er steeds meer belangstelling is in de maatschappij voor wat het betekent voor een militair en zijn/haar dierbaren om op missie te gaan. Maar die aandacht kan nog veel beter en breder; en dat is belangrijk omdat erkenning de brug vormt naar waardering en help om zorgbehoeften te dempen. Want iedereen zal begrijpen dat het als militair en als mens belangrijk is, dat er aandacht is voor en begrip bij het soms ongelooflijk complexe werk.

Ik roep de veteranen op hun verhaal te doen waar het kan. En de samenleving; nationaal, regionaal en vooral lokaal ook, daar het podium voor te geven!