Gevoel van machteloosheid terwijl opgeven geen optie is!

In 2008 liep alles op en top. Wij zouden op uitzending gaan, samen, naar dezelfde locatie, tegelijkertijd. Hoe ideaal, tot dat het voor mij niet door ging en ik ineens de rol van thuisfront in mijn schoenen geschoven kreeg. 

Makkelijk…Nou niet bepaalt. Nooit bedacht dat we dit onze naasten aandoen omdat wij willen doen waar we voor getraind zijn. Op dat moment niet wetende dat het gevoel eenzaamheid pas het begin zou zijn van de hobbelige rollercoaster ride die nog volgen zou.

De vervroegde thuiskomst kwam voor mij totaal onverwacht. Het was erg onwerkelijk in Eindhoven en er heerste een gemaakte blijheid, een gevoel dat nog zeker 2 weken is aangebleven. Toen kwam definitief de mededeling, “ik ga niet terug!” en werd het eerste hulpverleningstraject gestart.

Over een traject van nu totaal 8 jaar, totale machteloosheid! Niet bij gesprekken betrokken vanuit de MGGZ, Ruzie op ruzie op ruzie op ruzie die volgden. 

Maar opgeven is geen optie als je van iemand houdt! Dus ik heb mijn harnas aangedaan en ben ten strijde getrokken.

Hoe dan?

Door het schrijven van brieven/appjes, het aangaan van confrontaties. Hard op hard spelen, steeds directer en directiever, steeds gemener en dan bedoel ik ook echt gemeen! Ruzie op ruzie, steeds meer, steeds heftiger en over steeds kleineren dingen. Maar ik kon het niet winnen. Het was een onmogelijk en ongelijk gevecht. Ik was vol in de aanval terwijl hij veilig achter zijn dikke betonnen muur een volledig verdedigingswerk aan het inrichten was.

Ik ben verder gaan proberen omdat opgeven nog steeds geen optie was. Ik heb mijn boekje open gedaan bij mijn schoonouders. Verteld hoe de vork echt in de steel stak, in de hoop dat hun iets konden doen wat wel effect zou hebben. Hierop volgde uiteindelijk weer de gesprekken bij dezelfde MGGZ als de vorige keer.

Yes, weer hulp, maar weer geen oog voor mij en onze daadwerkelijke thuissituatie. Weer niet het gewenste effect. Het tegenover gestelde was een feit. Ik wilde nog harder knokken om mijn oude maatje weer terug te vinden, dus nóg meer ruzie op ruzie en steeds nóg gemener, MAAR met steeds minder tegenreactie! De muur werd hoger, de verdedigingswerken steviger en er werd aan een waanwereld gebouwd, compleet parallel aan die van de werkelijkheid. De gesprekken van de MGGZ hebben dit in eerste instantie juist gevoed. Wat ik ook probeerde, machteloos, ik raakte hem KWIJT! En het ergste, ik heb het zien gebeuren….

Ik ben gaan graven in het verleden, via collega’s die mee waren op uitzending. Ik heb alles na gelopen en met mijn gezond boeren verstand beredeneerd. Op zoek naar de oorzaak. Waar ben ik mijn maatje kwijt geraakt? Want daar ga ik hem vinden! Mijn hulppogingen thuis liepen steeds verder uit de hand, met 1 situatie, toen, als kers op de taart. Maatschappelijk werk benaderd, daar kreeg ik het advies te scheiden!

Via zijn ouders, mijn ouders, mijn zus, zijn ex, vorige collega’s. Iedereen herkende gedragsverandering maar niemand zag de ernst van de zaak en wist waar ik thuis echt mee te dealen had.

Zwanger van ons eerste kindje samen liep de emmer over. Weer aan de bel getrokken en JAWEL iemand gevonden die hem bereiken kon! Weer van start met een hulpverleningstraject. Nog steeds buiten mij om en met immense wachttijd! 

Geboorte van onze dochter zorgde voor escalatie (over machteloosheid gesproken) maar ook voor een einde van de wachtlijst. Sceptisch en kritisch heb ik mij hard gemaakt om bij evaluaties aanwezig te zijn. Het ging niet meer alleen om mij maar ook om de veiligheid van onze dochter! En met succes! 

Ik werd minimaal betrokkenheid en er werd een nieuw traject van min 1 jaar en gebruik van medicatie gestart. De rust keerde terug, langzaam maar zeker mijn vertrouwen en zo nu en dan kon ik zelfs van ons gezin gaan genieten. Tot de terugval, maar hier was een vangnet. Eentje die ook oog had voor mij en maar goed ook. Maar goed, het jaar ging voorbij,therapie werd beëindigd en medicatie gestopt. Zo, je hebt nu je rijbewijs, succes, nu mag je het zelf gaan doen. 

WAT?! ja echt!

Kwestie van tijd. Dit keer ging hij zelf terug, maar lag de kritische blik en het sceptische gevoel bij hem. Hij kreeg een keus, focussen op jezelf of focussen op je gezin.
Dit is voor ons het kantelpunt geweest. Het einde van de zoektocht. Einde van het 1 op 1 gevecht tegen elkaar. Gaat het nu ineens goed dan? Nee… zeker niet!!

Wat is er dan veranderd…Het perspectief van de situatie. 
Een mens maakt dingen mee, dingen die je veranderen maar die maken wie jij bent. Zo werkt dat in onze ogen ook met dit en dus hebben wij de handen ineengeslagen. Mijn maatje is er zeker nog wel, mijn maatje is alleen veranderd. Het is net als een update op je telefoon. De buitenkant is gelijk alleen werkt hij net even anders. Dat vergt oefening, om alle functies weer opnieuw onder de knie te krijgen.

Bij deze oefening krijgen we hulp. Hele goede hulp, jawel bij de MGGZ. Deze man heb ik hoog zitten. Hij weet ons te bereiken zoals we dat bij elkaar (nog) niet kunnen. Hij is zonder twijfel onze nieuwe beste vriend. Een gevecht MET elkaar, in voor en tegenspoed én met nieuwe gebruiksaanwijzing, SAMEN, voor onze toekomst SAMEN.

Boodschap:
Blijf niet te lang hangen in hoe het was, wat er is gebeurd en waar je naar terug zou willen. Accepteer dat ALLE ervaringen ons veranderen en dat de ene meer indruk en effect heeft dan de ander. Dat onze veteranen OK zijn zoals ze zijn. Zij hoeven niet te veranderen, maar moeten enkel leren omgaan met hun nieuwe update. En deze is de zoektocht waard! 

Is het dan rozengeur en maneschijn. NEE, maar oefening baard kunst! EN OPGEVEN IS GEEN OPTIE!

Succes en onvoorwaardelijke steun voor onze kanjers en hun thuisfront!

We hebben elkaar leren kennen op de Koninklijke Militair School in Weert, ons voelde het zo goed dat we direct zijn gaan samenwonen in Deventer. Beide nog actief dienende militairen waarin A veel van huis was als Luchtmobiel genist, op dat moment werkzaam in Schaarsbergen. 

De missie Irak draait op dat moment en A wordt gezet op de uitzending SFIR 5. Gezien zijn functie en de overname gaat hij met zijn groep twee weken eerder dan de rest. 

Er waren op dat moment wel communicatiemiddelen naar het thuisfront maar gezien hij eigenlijk altijd tussen diverse kampementen rondtoerde met zijn mannen en vaak pas laat ergens aankwamen, op momenten dat het topdrukte bij de pc’s en telefoons was. Zo druk dat een kaartje of brief naar mij schrijven zelfs ook vergeten werd in alle drukte… 

Al met al maakte hij van alles daar mee en vertelde soms wat maar niet veel. Een ongeluk met zijn mannen tegen een roadblok wordt gemeld, met 80km/per uur erin. Gelukkig mankeert niemand wat. De MB’s werden snel weer gerepareerd, want ja we moeten de routes veilig maken! En zo nog wat incidenten die komen en net zo hard weer worden vergeten, blijkt nu 12 jaar na terugkeer….

Er kwam een andere A terug uit Irak, snel boos, erg alert op alles langs de weg, de daken, geen hand in hand lopen want ja dan kan ik niet bij mijn Glock. Samen lepeltje lepeltje slapen is vervelend… Aangeven aan hem dat hij zo boos en agressief reageert thuis en in het verkeer leidden tot conflicten. “ik ben niet gek, heb nergens last van… onkruid vergaat niet” 

Via mijn eigen commandant aangegeven dat het volgens mij niet goed gaat met mijn man. Hij dacht hetzelfde en regelde een gesprek bij maatschappelijk werkster van Defensie voor hem. Dat heb ik aan hem gegeven, heibel in de tent. Wie ik wel niet dacht dat ik was… 

Hij is naar dat gesprek geweest, sta toch zo weer buiten was zijn mededeling. Uiteindelijk werd dat twee uur maar had geen vervolg. 

A ging na zijn missie vrij vlot bij de Genie weg en ging bij schoolbataljon Luchtmobiel werken. Onze eerste werd geboren, helaas onverwachts 10 weken te vroeg waardoor hij op een NICU terecht kwam in Utrecht en er was onzekerheid over zijn prille leventje. 

Helaas was de organisatie Defensie niet meewerkend of meedenkend. Er werd gezegd twee dagen vrij en de rest maar vakantiedagen. Gelukkig kon een maatschappelijk werkster van het ziekenhuis dat omzetten naar kortdurend zorgverlof, dank defensie. 

Al met al is A twee weken vrij en onze zoon ligt 8 weken in het ziekenhuis. We gaan verhuizen naar Assen en A gaat naar de AMV-opleiding in Hollandsche Rading. Vier jaar intern aldaar en de tweede opkomst. Helaas word zij ook 8 weken te vroeg geboren met veel complicaties, echter de baas verwacht van mijn loyale militair dat er bepaalde kwalificaties gehaald worden voor de AMV-opleiding. Net bevallen, dochter op ic en zoonlief bij opa en oma gaat hij als ze een paar dagen oud is naar Hollandse Rading. 

Daar sta je dan alleen voor je gevoel. Ik logeerde bij mijn ouders met mijn zoon. Het ging mis met onze dochter en gelukkig kon hij bij ons komen en had de opleiding daar begrip voor. 

Hij slaagt voor de opleiding en is dus AMV’er en gaat werken bij Luchtmobiel in Assen. Veel weg, nog meer weg, 27 weken van het jaar op oefening en dan de weken gewoon op de kazerne. Ik werkte 32- 36 uur, deed een opleiding, regelde alles in het huishouden en financieel. Dat is er in de jaren zo ingegroeid. Ook dat ik zorgde dat alles gedaan was in huis als hij thuiskwam want dan kon hij ook even genieten van thuis zijn met de kids. 

Uiteindelijk komt de rang Sergeant-Majoor in beeld. Dat zou mooi voor hem zijn na bijna 17 jaar bij de baas voor de toekomt. Hij miste echter nog een opleiding daarvoor en moest die gaan volgen. Echter de missie Turkije stond ook voor de deur. Maar goed je wil SM worden of niet dus 7 weken naar Weert. 

Helaas nog een ziekenhuis opname van onze meid, de zoveelste maar goed… Vakantie eventjes tussendoor en dan opbouw cursussen voor de missie etc. 

Twee dagen voordat hij het vliegtuig in gaat stappen meldt zijn commandant dat hij geen SM wordt… Zo trouw en loyaal als hij is stapt hij op dat vliegtuig maar o wat was hij teleurgesteld in Defensie. 

In Turkije maakt hij dan ook een besluit, ik ga de dienst verlaten. Dan ben ik meer thuis etc en ga niet mijn diensttijd langs SGT1 blijven. Thuis draaide ik het gezin, werkte 32 uur deed een HBO-V opleiding en zorgde voor een dochter die ook niet goed in haar lijf zat. Ik deed mijn best maar de 20 ballen die ik in de lucht hield werden te veel, melde me ziek en stopte de opleiding. 

Oké, gezin en ik overeind houden want hij zit daar ver weg zijn werk te doen als trouwe loyale militair. Helaas volgt er weer een ziekenhuis opname van onze dochter. Ik breek doordat mijn zoon (10 jaar) zegt “Mam, het hele gezin ligt uit elkaar, zusje en jij in het ziekenhuis, ik bij opa en oma en papa in Turkije”. 

Dat was de druppel. 

Beste Sitcen, beste BMW’er, laat mijn vent naar huis komen! Hij mag naar huis, wordt in het vliegtuig gezet naar Nederland. Zo goed als kwaad tracht ik voor zoonlief er nog wat feestelijks van te maken en ga met hem richting Schiphol. Spandoek daar uitprinten want hij is tenslotte al ruim vier maanden van huis. Als hij eenmaal thuis is stort ik in…

Mijn kaartenpakhuis had het begeven… Het vreemde was dat A voor 3 dagen nog retour had gemoeten voor het afhandelen en uitrotatie op Kreta. Gedoe, gebel en geregel met BMW etc. Hij mag die dagen ook nog thuis zijn… 

Zijn besluit staat vast, hij gaat solliciteren. Verteld dat bij Luchtmobiel en daar kwam zelda ofzo in beeld, SGT. A u mag naar Ermelo, 19 jaar defensie, hoofdzakelijk luchtmobiel. In Ermelo moest hij de laatste maanden van zijn bijna 20 jaar durende loopbaan bij Defensie volmaken. Werd bedankt door mensen die hem niet zo goed kende met een schildje met verkeerde datums en zoals hij zegt, met een fles shampoo. 

Levert zijn spul in, doet zijn GVT thuis uit, zet zijn kisten met de sokken erin en plunjebalen op zolder, legt zijn rode baret in de kast… en stapt de burger in… Vol goede moed gaat hij werken, loopt tegen zaken aan in de organisatie, irriteert zich, draait een ongezond rooster en word aangevallen op zijn werk waar hij zich veilig waande… 

Hij werd naar huis gestuurd door collega’s en daar zat mijn grote stoere 1.93 lange vent met baard huilend op de bank met de mededeling “ik ben in stukjes gevallen als een puzzel. Mijn identiteit staat op zolder, ik weet wie ik ben als militair, maar wie is A?” 

Er volgt een heel gebel met het Veteraneninstituut, Basis… dat liep niet goed en hij stortte steeds verder de afgrond in maar door schade en schande wijs geworden klimt deze vrouw in de telefoon en regelt hulp voor mijn militair. Gelukkig loopt de zorg nu en is hij na bijna 8 maanden op de juiste plek waar ze hem de juiste hulp kunnen bieden. We hebben nog een lange weg te gaan en met vallen en opstaan…

Mijn mening, help dat thuisfront wat meer in alle dienstjaren maar help ook die trouwe loyale militair die jaren keihard zijn best heeft gedaan… Ik denk zeker dat hij signalen heeft uitgezonden naar collega’s… ik zag ze wel maar van mij wilde hij het niet horen… 
Ik hoop dat met mijn stukje verhaal iemand denkt he, dat herken ik… 

Doe er wat mee in de organisatie Defensie… naar thuisfront en die loyale trouwe militair!!!!

‘Ik ga naar een ver land, het is maar voor even’, zei hij tegen haar, de liefde van haar leven.

‘Ik ben daar met een goed doel voor ogen, ik ben er zo weer’, zei hij “goedmakend” tegen haar, keer op keer.

‘Dit is waar ik voor heb getraind, dit is waar ik het voor doe’. Ze staat volledig achter hem, ook al maakt zoveel alleen doen haar soms zo moe.

‘Dit is waar ik van hou, dit is mijn doel, zei hij tegen haar. Ze begrijpt zijn gevoel.

‘Met mijn “brothers in arms”, sta ik daar met trots’, zei hij tegen haar. Hij is haar rots.

‘Ik zal je steunen, ondanks dat ik het moeilijk vind’, zei zij tegen hem terwijl ze huilde als een kind.

‘Ik zal op je wachten, en je met open armen ontvangen’, zei zij tegen hem, met al haar verlangen.

‘Ik ga naar een ver land, het is maar voor even’, zei jij tegen mij, DE LIEFDE VAN MIJN LEVEN.

Met een gevoel van trots, waar mijn man voor staat, heb ik dit gedicht geschreven. Hij is mijn rots in de branding, de man waar ik verliefd op werd, en nog steeds ben!

Hij is de vader van mijn kinderen. Hij is, de liefde van mijn leven.

Ruim anderhalf decennium heb ik deel uit mogen maken van de organisatie Defensie. Een gedeelte bij de Landmacht, inclusief uitzending naar Afghanistan en een gedeelte bij de Marechaussee. 

Twee volwaardige krijgsmachtdelen onder dezelfde vlag maar een hele andere taakstelling. Daar waar de Landmacht over het algemeen expeditionair is georiënteerd, werkt de Marechaussee vooral binnen de eigen grenzen van het Koninkrijk. Ik zeg met opzet ‘algemeen’ en ‘vooral’ want beide onderdelen leveren hun mensen en materiaal aan buitenlandse missies en opdrachten. 

Elke missie en opdracht met hun eigen dynamiek, gevaarzetting en omgeving.

Nu mijn loopbaan binnen Defensie vrijwillig tot een einde komt, komt het moment van afscheid ook dichterbij. En dat afscheid valt onverwacht zwaar, hoewel het ook een kans biedt. Zwaar omdat je afscheid neemt van een organisatie, een ‘way of life’, waar je min of meer mee bent opgevoed, waarin je je netwerk hebt opgebouwd en vrienden hebt gemaakt. 

Maar toch een kans, misschien nog wel het meest omdat je aan het einde pas ziet hoe mooi en waardevol het allemaal is geweest en hoe het een mens kan vormen tot de man of vrouw die hij of zij nu is. Dat geldt in ieder geval wel voor mij. 
Geen mens neemt mij deze herinneringen af. Met een goed gevulde rugzak ga ik een nieuwe uitdaging aan. 

Toch heeft het werken bij Defensie een schaduwzijde. Een zijde die we vaak afdoen als ‘het hoort erbij’ of ‘niet zeuren maar doorgaan’. Zorgen dat je scherp blijft en niet verdwaald in de duisternis is vaak makkelijker gezegd dan gedaan. En toch spreek ik de wens uit dat wij, veteranen, ongeacht Kmar, KL, KLu of KM, elkaar ondersteunen, elkaar dragen daar waar nodig, elkaar opvangen en elkaar recht in de ogen aan kunnen kijken en verhalen kunnen delen. Want praten helpt. 

Heb begrip en toon interesse in elkaars achtergrond. Een collega die 7 maanden van huis is geweest maar geen ‘kogels om de oren’ heeft gekregen, heeft zijn of haar uitzending misschien net zo vervelend beleefd als iemand die 4 maanden is weg geweest en meerdere TIC’s te verduren heeft gekregen. Het is allemaal een kwestie van perceptie. 

De collega van de KMar die dagelijks te maken krijgt met zware ongevallen, reanimaties, rug aan rug staat met zijn of haar maatje bij een grote vechtpartij, de onderlaag van de samenleving te zien krijgt en elke werkdag met een zwaar vest en lang wapen op een luchthaven rondloopt om die ene terrorist te spotten, verdient in mijn ogen net zoveel respect als de KL’er die overzee zijn uitzendingen heeft gedraaid en helaas zijn portie geweld en dood mee heeft moeten maken. De KM’er die maanden lang op een schip midden op zee de piraterij bestrijdt verdient net zo veel respect als de KLu’er die op missie zorgdraagt voor het inzet gereed houden van F-16’s en Apache’s en daarmee misschien al wel tientallen levens heeft gered van onze eigen collega’s en bondgenoten. 

Wij zijn Defensie, wij zorgen voor vrede en veiligheid, overal en altijd. Draag dat uit, ongeacht het uniform. Doe het niet voor de baas maar voor je maatje, je buddy en je vrienden, die zijn het allemaal stuk voor stuk waard. 

Alle stations, hier Romeo. Bedankt voor de samenwerking. Het was mij een genoegen. Romeo uit.

Hij is weg

Hij is weg, al een poos.
Herinner mij er even aan waarom ik voor hem koos.
“Je wist van tevoren waar je aan begon” of, “je weet dat je hem missen kon”.
Klopt, het is niet altijd fijn. Maar als ik nu 1 ding mocht wensen, dan is het om bij hem te zijn.
Het positieve van het missen van hem, is dat ik dat gevoel bij niemand anders herken!

We begonnen met z’n 2-en en zijn nu met 5!
Liefde, boosheid, polonaise aan m’n lijf.

Hij is weg. En ik ben alleen.
Nou ja, met nu 3 meisjes om me heen.
Maar hij, hij is er niet.
Alles alleen moeten doen, met liefde, boosheid, blijheid en verdriet.

S’avonds, als mijn hectische dag eindelijk stopt en mijn rustmoment daar is. 
Is hij het, de liefde van mijn leven, die ik weer mis.
Daarom zet ik maar gauw Netflix op.
Even het gemis, het gevaar dat hij loopt, uit m’n kop.

M’n dag eindigt en daar komt de slaap. Morgen eerst de kids klaarmaken voordat ik mezelf én mijn moed weer bij elkaar raap.

Ik ben een doorzetter, ik kan dit. Altijd lachen, een praatje, een knuffel…maar lichamelijk en geestelijk niet “fit”.

“Je hebt er zelf voor gekozen” of “nog even en hij is weer thuis”.
Aaaaah hou je mond, frustraties…maar wéér Netflix op de buis.

Hij is weg en ja ik heb het af en toe f*cking zwaar.
Maar ik laat het niet zien. Het gaat goed, echt waar!

Zijn missie is daar en mijn missie is hier. 
Zorgen voor de kids, het eten koken en tijd voor vertier.
Ik red het prima ook al is het wel zwaar.
Nog heel eventjes ben ik hier en hij daar..

De laatste weken is mijn leven, als getraumatiseerde veteraan, in een rollercoaster van hoop en vertrouwen terecht gekomen. Hoop voor de toekomst en vertrouwen in de toekomst.

Als eerste was er een gesprek ( niet eens een discussie) over is PTSS te genezen. Kan men op een gegeven moment PTSS-vrij door het leven. Ik heb ja-stemmers gehoord en ik heb nee-stemmers gehoord. Ik heb deze vraag ook uitgezet bij een ervaringsdeskundige, zijnde oud-commando, zijnde therapeut, zijnde hulpverlener. Ik ben heel benieuwd wat zijn reactie zal zijn.

Een antwoord ontvangen op 12 mei 2017:

Is PTSS te genezen? Kan je PTSS-vrij door het leven?

Het eenvoudige korte antwoord en volledig overtuiging van mij is:

– Nee het is niet te genezen, want het is geen ziekte!!

– Het zijn namelijk onverwerkte ervaringen en die zijn wel te verwerken!!

– En ja je kunt PTSS vrij door het leven.

– Men heeft Onverwerkte ervaringen

– Dit zet zich vast in al je cellen en dat noemen wij Shock

– Hierover kom een Overtuiging over jezelf

– En daardoor schiet je in je Overlevingsmechanisme!

Men geeft de problemen een plaatsje, Maar deze problemen zijn er op de achtergrond nog steeds!

De oplossing = Verwerk het probleem d.m.v. regressie & reïncarnatie, ayahuasca.

Natuurlijk zijn er ook andere therapieën maar daar geloof ik zelf niet zo in, mijns inziens is dat teveel gericht op cognitieve gedragstherapie dus bewust worden en angstreductie!

Als je het dus een plaatsje geeft of reduceert dan is het dus niet weg en je leert er mee om te gaan, ik vind dat je er niet mee om moet leren gaan maar het moet gaan verwerken en ontschokken dus je celletjes moet weer vrij zijn van angst, boosheid en verdriet.

( Bovenstaande is een mening, gelijk een ieder zijn of haar eigen mening mag hebben)

Vraag je het direct op de man af aan mij? Nee, ik denk van niet. Althans, mij is het niet gelukt. Ik ben eind 2009 voor de tweede keer genezen verklaard door een psychologe. Ik heb nog steeds momenten dat ik een korte flashback krijg. Een geluid, een geur, hoe iemand kijkt of doet…. Alleen dit zijn hele korte momenten die ik dan ook weer vrij snel achter me kan laten. Sommige zaken duren wat langer dan anderen.

Zo heb ik een ervaring met een ontiegelijke stank in een opvangtehuis voor geestelijke gehandicapten in Bosnië. Ik ben hier in 1993 geweest. De stank die mij daar toen overviel heb ik 23 jaar in mijn neus gehad. Wat ik ook deed ik kreeg het er niet uit. Als er iets stonk of sterk rook, zat ik gelijk weer met in gedachten daar. Naar mate de jaren ( vanaf 2009 ) verstreken kon ik stank beter en beter handelen, maar mijn gedachten gingen altijd naar Bosnië. Tot vorig jaar!

Een collega ging op vakantie naar Sarajevo en ik heb hem gevraagd of hij, als hij de tijd had, het tehuis wilde bezoeken. Gewoon eens kijken of het nog bestond en hoe het er nu was. Na zijn vakantie hebben we een afspraak gemaakt en heeft hij me verteld hoe het er nu was. Inderdaad, het bestaat nog steeds. Als eerste liet hij me weten dat het er niet stonk.

Toen ik dit hoorde, was het net alsof er een knop in mijn neus omgezet werd. Ik heb letterlijk daarna bij stank of een sterke geur geen flashback meer gehad naar het tehuis. Als je dit leest zou je kunnen zeggen: Ja PTSS is te genezen. Ware het niet dat dit voorbeeld maar een heel klein dingetje is binnen alle ervaringen die ik toen daar heb opgedaan.

Ik zit naar het programma “De reünie“ op televisie te kijken. Het gaat over een brand op een jongensinternaat in België, ruim 40 jaar geleden. Veel jonge jongens zijn in die brand omgekomen en de overlevenden hebben na 43 jaar een reünie. Al heel snel rollen er tranen over mijn wangen. Ik voel intense pijn in mijn lijf. Mijn lief kijkt me aan en komt naast me zitten.

Ze vraagt: “ wat is er?” Ik kan bijna niets zeggen en al huilend wijs ik naar de televisie en zeg: “Die pijn.” “Hun pijn is het zelfde als jouw pijn toen?, vraagt mijn lief. Ik kan alleen maar knikken. Ze zegt verder niets en zit zwijgend naast me. Schouder tegen schouder. Na een paar minuten voel ik de rust weer in mijn lijf terug komen en met betraande ogen kijk ik mijn lief aan en zeg: “Dank je wel schat.”

Als je dit leest zou je kunnen zeggen: Nee, PTSS is niet te genezen. Ware het niet dat dit voorbeeld maar een heel klein dingetje is binnen alle ervaringen die ik toen heb opgedaan.

Ondertussen komt de rollercoaster langzaam op gang. Wat me al die jaren niet is gelukt, rust en acceptatie vinden, lukt me ineens wel. Ineens? Nee niet ineens, dat is zo gegroeid door alle inspanningen die ik doe. Voor anderen maar zeker voor mezelf, voor mijn thuisfront. Zo sta je op het bevrijdingsfestival 2017 in Den Bosch en praat je met kinderen van 11 -12-13 jaar tot aan een oudere dame die benieuwd was waar mijn buttons ( medailles ) vandaan komen.

Ik kan me nog een gesprek herinneren met twee dames die werkzaam zijn in een internationale woongemeenschap voor de wat oudere medemensen. Door het internationale karakter krijgen ze veel verhalen over vroeger te horen. De tweede wereldoorlog wordt regelmatig ten sprake gebracht en hoe men die als kind heeft ervaren. Ook de strijd in Indonesië is een vast terugkerend item. Ook wat het juk van de Japanse bezetting heeft veroorzaakt. De twee dames worden wel begeleid en krijgen een vorm van opleiding hoe om te gaan met dit soort verhalen en het daarmee gepaard gaande gedrag. Hoe anders is het dan bij andere organisaties bedenk ik me ineens. Ik ben in ieder geval wel blij dat er bij hen aandacht aan gegeven wordt. In de loop der jaren heb ik steeds vaker gemerkt en geleerd dat het delen van ervaringen, ja ook de negatieve, een positieve uitslag kunnen bewerkstellingen.

Zo kwam ik enige tijd geleden in contact met de vrouw van een veteraan, waar het helemaal niet goed mee ging. Ik heb me altijd vast gehouden aan de opmerking van; ik ben geen hulpverlener en geen therapeut. Ik deel mijn ervaringen en wat mij geholpen heeft, betekent niet automatisch dat het ook een ander helpt. Ik doe dan ook in principe geen één-op-één gesprekken. Om één of andere reden, eigenlijk niet belangrijk waarom iets gebeurt, ben ik het gesprek blijven aan gaan.

Ik merkte dat ze erg op zoek was naar antwoorden. Antwoorden die verklaarden waarom haar man bepaalde gedrag laat zien. Waar komt dat gedrag vandaan? Ze deelde ook haar gedrag wat zij liet zien als reactie op het gedrag van haar man. Voor mij was geen enkele reactie of gedraging waar ze over sprak vreemd. Herkenning ten top. Regelmatig vroeg ik haar dan ook of ze het over mij had of over haar man.

Op een gegeven moment vond ze een aantal dingen die ik deed of juist niet deed zeer positief. Zinnen: Jij durft zaken bij de naam te nomen, jij draait er niet om heen. Dat geeft zoveel duidelijkheid, lekker hoor. Je bemoeit je ook niet met mij. Ik mag mijn ding doen, ik mag zeggen en je houdt het dan heel neutraal wat reacties betreft. Ook zo lekker dat je geen adviezen geeft. Ik weet je mening hier over: Wat voor jou werkt wilt niet zeggen dat dat ook voor mij werkt. Je ziet en hoort hoe sterk ik ben en je bent dus ook niet bang dat ik instort.

Deze terugkoppeling heeft me wel aan het denken gezet. Kan ik dan toch neutraal gesprekken voeren zonder mijn mening te geven, maar gewoon bij de ervaring blijven. Dit alles overdenkend ben ik ook mezelf eens een spiegel gaan voor houden. Ik zag ineens welk gedeelte ik van het mens zijn nog mistte. Ik zit lekker in mijn vel, ik hou van het leven en van heel veel wat ik allemaal op het pad tegenkom. Ik zal altijd naar de inhoud van mijn glas zoeken en niet naar wat er al uit is. Als je dan te horen krijgt dat ze steeds beter beeld krijgt van haar situatie en daardoor volgende stappen kan plannen/ nemen, denk ik: ”Yes, hier doen we het voor. Dit geeft mij energie om door te gaan.”

Als klap op de vuurpijl wordt ik gevraagd of ik samen met anderen een stand wil bemannen op de Veteranendag in Zutphen. Met gelijkgestemden, zoals Freebird69, mogen we onze visie uitdragen. Wat doen we en waarom doen we het op onze manier. Hebben wij de oplossing voor alle problemen die er nog spelen? Echt 1000% niet. Kunnen zaken verbeterd worden? Echt 1000% wel.

Thuis zien ze wat dit alles met me doet, op een positieve manier. Ik krijg ook de ruimte om te doen. Net een nieuwe lezing mogen plannen. Nummer 115 sinds 2011. Het netwerk groeit met de week en dus kunnen we per week ook meer betekenen voor anderen, maar ik kan het niet alleen. Ik heb laatst tegen iemand gezegd wat vooruit gaan is. In mijn beleving is vooruit gaan: Elke week een centimeter vooruit is ook vooruit.

Er is niets mooier dan gids te zijn tijdens mijn levensreis van hoop en vertrouwen….

In 2003 leerde ik mijn toenmalige vriend kennen. Kort na onze ontmoeting melde hij zich aan bij defensie, na een traject van keuringen werd hij dan eindelijk aangenomen. Zijn AMO was in Seedorf hier door kwam hij meestal alleen in de weekenden thuis en door de weeks sliep hij binnen. De ene oefening werd afgerond en de volgende stond alweer klaar. Na zijn AMO kwam hij bij zijn parate eenheid terecht waar de oefeningen uiteraard gewoon doorgingen, logisch een militair moet getraind blijven.

Ik vond het lastig maar vond mijn draai erin. Toen we gingen samenwonen kregen de oefeningen toch nog wel een andere last want ik was in die periode dan helemaal alleen thuis, geen ramp maar wel vervelend. Elke keer weer aftellen naar het einde van die oefening. Na al die oefeningen kwam het echte werk…een uitzending naar Afghanistan.

Jeetje wat heb ik soms doodsangsten uitgestaan, berichten die je op het nieuws hoorde destijds maakten het er niet beter op.

Wanneer die deurbel ging voelde ik het lood in mijn benen..want je weet maar nooit wie er voor je deur stond…de dag van terugkomst is met geen pen te beschrijven…

Ondanks de spanning, angsten, eenzaamheid en onzekerheden die het leven met een militair met zich mee bracht voelde het wel vertrouwd. Het was een aparte wereld, met aparte mensen. Ik denk dat je dit aan niemand kan uitleggen en dat alleen íemand die hetzelfde heeft meegemaakt het zal begrijpen.

Kort na de uitzending werd mijn relatie verbroken en nam ik als partner dus ook afscheid van het leven met defensie. Ik heb het echt gemist en het heeft even geduurd tot ik dat gemis niet meer voelde.

Altijd heb ik het enorm grote respect voor militairen gehouden, dat zal ook nooit veranderen.

Inmiddels ben ik weer terug in het leven met defensie door mijn relatie met een actief dienend militair. En het voelt alsof ik er nooit uit ben geweest.

…..maar die onzekerheid is soms om gek van te worden. Ik ga op korte termijn op uitzending..( shit, nee meen je niet!) Nee ik ga toch niet….(pfieuw) maar toch hou je in je achterhoofd er rekening mee dat het zo weer kan veranderen. En nu…..is dag 4 aangebroken van een aantal weken durende oefening. Bah bah en bah het went denk ik nooit.. het is maar een oefening, maar toch leef je weer naar het moment toe van thuiskomen. Je leven draait echt wel door, maar die afwezigheid van mijn partner loopt er toch wel als een rode draad doorheen. Dat gemis…

Maar hey, het hoort erbij en hoe dan ook…

Ik sta altijd achter, naast of voor hem, waar ik nodig ben…ook al is het vaak ontzettend stom en kan ik defensie soms wel vervloeken…

Groetjes van een zwangere huismuts

Van een topdag naar een klote dag. Die gene die het me uit kan leggen mag het roepen. Ik zie de oorzaak van de omslag niet.

Waar gaat het heen en wat mag je van de mensen die dicht bij je staan verwachten? Mensen die alles voor je over hebben en iedere keer de shit te verduren krijgen. Wat levert het ze op? Een goeie periode? Hoelang? Jaren, een maand of is het morgen weer raak? Wat doe ik ze aan. Ik heb niet gekozen voor mijn probleem maar krijg de juiste handvatten niet gevonden. Mag ik het geduld verwachten van mijn naasten dat ze maar begrip blijven tonen? Zou ik zelf die kracht hebben als ik in hun schoenen zou staan? Ik ben er bang voor…

Wat drijft ze om de armen open te houden en iedere keer opnieuw met mij voorwaarts te gaan. Begrip te tonen en zichzelf weg te cijferen. Wordt het inmiddels niet tijd dat ze een streep trekken en kiezen voor zichzelf, geluk en een toekomst zonder gezeik en ellende. Een toekomst zonder iedere keer geconfronteerd te worden met teringzooi waar zij geen debet aan hebben. Zitten wachten op een beterschap die maar niet lijkt te komen.

Het gaat beter, ik begin mijn weg te vinden. Wat een vette bullshit, het is kut met peren. Therapie loopt al een aantal jaar. Ik ben midden 40, moet ik mijn leven lang om de 3 weken praten om te denken dat het vooruit gaat?

Dat gaat het niet.

Ik ben niet negatief, ik zie het aan mijzelf. Nog belangrijker, ik zie het aan degene waar ik van hou. Dat zijn de echte slachtoffers.

Ik wil veel. Ik wil voorwaarts. Ik wil dat ze trots zijn omdat ik op de berg staat en niet omdat ik halverwege blijf steken maar toch een leuke poging heb gewaagd.

Jammer joh maar toch tot de helft, trots op je….

Ik blijf vechten maar ben ook eerlijk. Komt het moment dat ook zij realiseren dat dit het is dan is loslaten ook liefde en kan ik alleen maar begrip opbrengen en ongelofelijk dankbaar zijn.

6 april 2009. Een bijzondere dag in op Kamp Holland, Afghanistan. Vandaag is mijn verjaardag en word 23 jaar. Net zoals elke dag zijn we druk bezig om de rotaties zo soepel mogelijk te laten verlopen. Grote groepen militairen komen hun PGU bij ons inleveren. Bij de meeste een grijns van oor tot oor. Zij mogen lekker naar huis.

Plunjebalen worden in de pallets gelegd en de datamatrix stickers worden geplaatst op de buitenkant van de pallet. Ik zorg ervoor dat de papieren toestand voor het vliegtuig in orde zijn. De avond breekt aan en we gaan gezellig met zijn allen een hapje eten in de eetzaal. Altijd even weer leuk om alle gezichten te zien die je al een tijdje tegenkomt.

Na het eten gaan we meestal even zitten bij de Echo’s met een Mountain Dew of een bakje koffie, even met de collega’s de dag bespreken en een potje kaarten kan natuurlijk niet ontbreken. Maar vandaag is het anders als anders dus geen Echo’s maar gewoon naar de Fab. We zijn onder gebracht op het Viper kamp. Afgesloten van de rest van kamp Holland. Even gauw op de computer kijken of er nog leuke berichtjes zijn binnen gekomen voor mijn verjaardag want ja, ik ben vandaag wel jarig.

Jarig in Afghanistan. Vanavond bel ik wel even naar huis, eerst even gezellig zitten met de collega’s om mijn verjaardag te vieren. Een dag van vreugde.

Dat moment van vreugde was in 1 seconden voorbij. Een zware klap en een enorme drukgolf dreunde dwars door onze fab heen. Het gevoel dat iemand mij bij mijn keel greep benauwde mij. Even was het muisstil. Tot de verschillende alarmen galmde over het kamp. Ik ga even gauw om de hoek kijken van onze fabstraat, een grote donkergrijze/zwarte paddenstoel komt boven de fab uit. Toen wist ik zeker, dit is goed mis.

Er komen mensen binnen gerend. Een officier die helemaal de weg kwijt is komt huilend naar binnen gerend. Het is niet goed, het is niet goed. Verschrikt kijk ik op en kan even niet beseffen wat er allemaal op dat moment gebeurd. We zitten hier nog wel even vast. Dus we besluiten de taart aan te snijden. Leuk taart maar die krijg ik niet meer door mijn keel en hij wordt weggegooid in de dichtstbijzijnde prullenbak. Na een tijdje krijgen we weer een alarm. Allclear. Yes! We mogen gaan en dat werd tijd want ik moet toch echt even naar de natte fab…

Mijn buddy en ik lopen richting de eetzaal. Daar recht tegenover is er blijkbaar wat aan de hand. Een grote groep militairen staan er te kijken. Na mate ik dichterbij kom zie ik een stuk hout omhoog steken vanuit de natte fab. De achterkant is volledig weggeslagen en tevens een gedeelte van de zonneweide, waar mensen lekker kunnen ontspannen. Overal zitten enorme gaten in de Hesco’s en je voelt de paniek bij de mensen.
Mensen die rondrennen en kijken of hun mensen er allemaal wel zijn. Op dat moment galmt weer het verschrikkelijke alarm over de base. Dit stukje ben ik helemaal kwijt, ik weet wel dat ik helder wordt op het moment dat ik midden in de eetzaal geduwd wordt. Au, mijn schouder doet wel erg pijn. De deuren sluiten en de eetzaal zit vol met militairen. De gezichten van de mensen kijken verdwaald, als een konijn die in de koplampen van een auto kijkt, niet wetend wat er gebeurt. Shit, ik ben mijn buddy kwijt. Ik schreeuw door de eetzaal en gelukkig zie ik al gauw mijn buddy tussen de mensen doorschieten. De tijd verstrijkt.

De klappen buiten klinken hard en dichtbij..

Ik ga zitten en de gedachten die op dat moment door mijn hoofd spelen “ik ben vandaag jarig maar als ik dat allemaal zo hoor is dit de dag dat ik mijn leven niet meer zeker ben”. Nog steeds heb ik het gevoel of mijn keel wordt dicht geknepen. De knallen klinken nog steeds erg dichtbij. Marloes kap! Hou op jezelf gek te maken, het komt allemaal goed. We besluiten om te gaan pokeren… uuh ja leuk maar waarmee want ja alles ligt in de Fab, oh kijk, zakjes zout en peper en het pokeren kan beginnen.

Ik weet niet hoelang ik opgesloten heb gezeten in de eetzaal maar het duurde gigantisch lang. Hoe ik naar mijn fab ben gekomen, geen idee. Aangekomen in de fab wilde ik het liefst even bellen met mijn moeder en de rest van de familie. Even zeggen dat alles goed met mij is. Maar helaas, afgesloten van de buitenwereld. Ik wil gaan slapen maar dat wil niet. Het gevoel dat mijn keel dichtgeknepen wordt is er nog steeds. Wat is dat toch? wat benauwd mij zo…

De volgende dag is een dag net zoals alle andere dagen in Tarin Kowt. Naar de eetzaal om te ontbijten en dan gauw richting de tent om maar weer PGU in orde te maken wat het gebied uit gaat of het gebied in komt. Al gauw stapt de majoor naar mij toe, Marloes bel even naar huis en zeg even dat alles goed is…

Het moment dat je je ouders aan de lijn krijgt is hartverscheurend tot op de dag van vandaag. Het bericht dat tijdens GTST over het beeldscherm tevoorschijn komt heeft mijn familie op dat moment diep geraakt.
Kamp Holland onder vuur. Meerdere gewonden, waarvan 1 vrouw.

Liefs Marloes

Lest We Forget..

Waarom marcheer je nog steeds oude man
met op je borst de medailles van ’t gevecht
Waarom rouw je nog steeds oude man
om vrienden die je toen ter ruste hebt gelegd
Waarom glanzen je ogen nog steeds oude man
als de signaalhoorn zijn geluid verspreid,
Waarom huil je nog steeds oude man
om gebeurtenissen uit een ver verleden tijd.

Herdenken en vrijheid vieren!

4 en 5 mei. Het zijn bijzondere dagen. In mijn herinnering altijd al geweest. Mijn (over) groot opa zat in het verzet en mijn oma is geboren op de dag dat de oorlog uitbrak in Amsterdam.

Zo liep mijn (over) groot opa mee op de Waalsdorpervlakte of stond hij op de Dam, onderscheiden door koningin Juliana. “Oorlogsverhalen” werden aan ons als kind zijnde al verteld.
Boeken moesten we lezen en we zijn naar heel wat monumenten geweest om te herdenken. 

Ik herdenk op 4 mei, net als iedereen. We herdenken alle mensen, waar ook ter wereld, die slachtoffer zijn geworden van oorlog en geweld en voor onze vrijheid hun leven hebben willen geven, ook voor mij. Mensen die wij liefhadden en zij ons…

Ik denk jou en ik lief jou, elke dag, net als jij mij ……. Omdat jij slachtoffer bent en leeft en omdat je voor veiligheid hebt gezorgd, ook voor mij. Je hebt je leven gegeven aan je passie en beroep. Je leeft nog maar je overleeft het leven. Ik wil jou niet herdenken, ik denk en ik lief jou…..nu.

Jij herdenkt de momenten van intens verdriet om wat je hebt gezien en waar je bent geweest, elke dag. Het brak je leven in twee delen, wie je bent en wie je was. Je herdenkt het in geluiden, dromen, beelden in je hoofd…elke dag. Overleven…..Wordt er ook aan jou gedacht? Wordt er geluisterd….wordt er gezien?

Ik denk en vind van niet. Jij leeft nog….maar ben je er ook? Wie heeft daar aan gedacht? Wie denkt er aan jou……..heeft weet van jouw verdriet en geeft jou je leven terug……Ik denk jou en lief jou……en wil me niet bedenken dat ik jou ook hoef te herdenken.

Ik bedenk me niet om te vertellen hoe het is, of hoe het voor jou maar ook voor mij ooit was. We herdenken om niet te zwijgen over wat er is gebeurd…..maar om zichtbaar te maken wat de mensen die wij liefhadden voor ons hebben gegeven…..zodat het nooit vergeten wordt….Waarom vergeten we dan wel het nu……waar jij leeft en overleeft in een zwijgende stilte…….er niet wordt geluisterd naar de signalen die ik afgeef omdat ik jou zo lief….omdat we denken dat het er niet is, omdat we het niet zien…..want jij leeft toch? Ik denk en bedenk dat we zijn vergeten om aan jou te denken toen het kon en nodig was…….

Ik denk jou en lief jou…..Nu!

Ik ben op patrouille in Bosnië met een specifieke opdracht.

“Ga in de omgeving patrouille rijden en kijk eens hoe de situatie is. Hoe het gaat tussen de strijdende partijen. We hebben wat informatie gekregen dat de spanningen aan het op lopen zijn, alleen we horen het graag uit eerste hand.” Zo gezegd, zo gedaan. Ik merk aan mezelf, terwijl ik me klaar maak om te vertrekken, dat ik nu al geconcentreerd ben. Mijn wapens controleren, mijn noodrantsoenen controleren, watervoorraad controleren, extra autocheck. De collega’s die met mij meegaan volgen de zelfde procedure. Ik denk dat deze concentratie extra gevoed wordt, doordat we naar een onbekend gebied moeten en een opdracht moeten uitvoeren waar we niet voor getraind/ opgeleid zijn.

In het begin loopt de patrouille rustig en vinden er geen extreme bijzonderheden plaats. Het feit dat een persoon zijn AK47 doorlaadt en op mij richt, is al niet meer bijzonder. Het is nog elke keer goed afgelopen en dat zal nu ook wel weer het geval zijn. Met minachting in mijn ogen kijk ik hem aan. Hij krijgt een sarcastische glimlach op zijn gezicht, laat zijn wapen zaken en loopt weg.

Na verloop van tijd komen we in een dorp aan. We worden vrij snel omringd door de plaatselijke bevolking. Op het moment dat we ons voertuig uitstappen hoor ik schoten en fluiten de kogels om de oren. Gelukkig schrik ik hier niet meer van. In de voorgaande maanden heb ik me een overlevingstechniek eigen gemaakt die ik nu kan toepassen. Ik heb mezelf aangeleerd: ik hoor een schot, voel geen pijn, is dus mis en ik ga rustig in dekking of verder met mijn werk. We gaan met ons voertuig achter een paar huizen staan. Waarom niet veiliger als het kan?

Opeens komt een moeder naar ons toe en geeft mij een baby. Ik kijk naar de kleine en zie dat die ziek is. Voordat ik kan reageren is de moeder weg en komt even later weer terug met een tweede baby. Ze vraagt of wij de twee baby’s willen meenemen naar veiliger gebied, want er zijn signalen dat hun dorp binnenkort aangevallen zou worden en dat niemand het dan zou overleven. Als de twee kleintjes weg zijn, dan hebben ze tenminste een kans.

O shit, nu kom ik voor een dilemma te staan.

Als wij op missie gaan krijgen we te maken met “Rules of Engagement”. Zeg maar spelregels bepaald door de VN. Eén van deze regels is dat wij geen lokale in onze voertuigen mee mogen nemen. Mogen verplaatsen. De tegenpartij zou ons zomaar kunnen beschuldigen van partijdigheid, beschuldigen van etnisch zuiveren.

Daar is het dringende verzoek van een moeder met twee zieke baby’s en daar zijn de Rules of Engagement. Wat moet ik doen? Ik ben militair en volg de Rules of Engagement of ik ben mens en neem de moeder met de twee zieke baby’s mee naar een ziekenhuis.

Ineens werd ik me bewust van een belofte die ik mezelf heb gedaan. “Wat er ook gebeurt, wat ik ook moet doen, wat ik ook NIET mag doen, ik blijf mezelf en zal niets aan mijn identiteit veranderen.”

Uiteindelijk besluiten we, na onderling overleg, dat de we de moeder en twee zieke baby’s mee zullen nemen en naar een ziekenhuis zullen brengen. Op weg naar het ziekenhuis moeten we nog een wegblokkade van de tegenpartij van de moeder passeren. Deze groep van ruim veertig personen zullen ons niet zomaar laten vertrekken met hun “vijand”. Terwijl een collega in overleg is met de commandant van de groep, komt één van hen naar mij toegelopen en richt zijn wapen op mij. Zonder na te denken trek ik mijn eigen wapen en richt op hem. Ik zal geen seconde twijfelen om hem neer te knallen als hij me daartoe dwingt. Al is het het laatste wat ik doe in deze wereld. Hij kijkt me strijdvaardig aan, steekt zijn middelvinger op, draait zich om en loopt weg. Langzaam verberg ik mijn wapen weer in mijn holster.

Na geruime tijd onderhandelen mogen we dan toch het gebied verlaten met de moeder en de baby’s. Even later zetten we de moeder en baby’s af bij het ziekenhuis en gaan wij terug naar het hoofdkwartier. Zoals gewoonlijk moeten wij na elke rit/ actie verslag uitbrengen. Ik doe mijn verslag bij een officier en deze begint mij uit te foeteren. “Wie denk jij wel dat jij bent? Billy the Kid? Wie heeft jou toestemming gegeven om de Rules of Engagement te negeren? Ben jij moeder Theresa?”

Totaal uit het veld geslagen, dat gebeurt echt zelden tot nooit, kijk ik vol verbazing wat langzaam over gaat in walging naar de officier. Ik laat hem uit razen, draai me om en loop weg zonder een woord te zeggen. Iemand die bij het minste of geringste de schuilkelder induikt. Iemand die nooit een voet buiten het hoofdkwartier zet durft zo te keer te gaan tegen mij. Ik besefte op dat moment niet welk effect dit op mij zou hebben.

Jaren later durfde ik in Nederland geen keuzes meer te maken in mijn werk. Stel dat ik weer moet kiezen. Straks maak ik de verkeerde keuze en word ik weer veroordeeld. Jaren lang heb ik me het volgende afgevraagd: De persoon die de Rules of Engagement volgt is dat een betere militair dan mij? Ben ik een beter mens dan de militair die de Rules of Engagement volgt?

Gelukkig heb ik inmiddels geleerd en ben ik gaan inzien, dat het allerbelangrijkste is dat ik, met welke keuze dan ook, achter de keuze sta. Dat het mijn keuze is, dat ik mijn identiteit niet wil verliezen. Ik heb ook geleerd om niet zomaar te veroordelen over keuzes die hij of zij heeft gemaakt. Als ik de achterliggende motivatie van een keuze weet, zal ik een oordeel vormen.

Ik heb geleerd om iedereen de ruimte te geven en het krediet te geven dat men naar eer en geweten heeft gehandeld. Jullie snappen natuurlijk dat ik nooit vrienden ben geworden met die officier. Ik hoop dat hij zijn reageren eens onder de loep gaat bekijken en dan beseft dat het verkeerd was. Jammer dat hij het toen nog niet wist, dan had ik er tenminste geen vijftien jaar last van gehad.

Mijn gezin heeft nooit gesnapt waar het vandaan kwam dat ik geen keuzes meer maakte. Op mijn werk hebben ze nooit gereageerd op mijn gedragsverandering. Gelukkig ben ik gegroeid en deel deze ervaring met anderen om ze te laten inzien: “Inderdaad er zijn spelregels, maar er kunnen gebeurtenissen plaats vinden waardoor de spelregels misschien niet opgevolgd kunnen worden.”

Ik snap mijn voorbeeld is aan de extreme kant, maar dat wilt niet zeggen dat er geen gebeurtenissen plaats vinden in het normale leven waarbij keuzes gemaakt moeten worden. Waarbij men voor een dilemma komt te staan. Laten we een mening vormen nadat de bijzonderheden bekend zijn. Het zit misschien wel heel anders in elkaar dan men denkt. Keuzes, gedragsveranderingen…. niets moeilijker dan daar een open en eerlijk oordeel over te krijgen. Veroordelen is veel makkelijker en geeft de kortste weg.

Er werd me nog wel eens naar het hoofd geslingerd dat ik maar moest vertrekken als ik dacht dat “het” ooit nog zou worden als vroeger of dat “hij” zich zelf nog ooit zo terug zou vinden….

Als ik toen beter had geweten, had geweten wat ik nu weet? Dan had ik hem kunnen voorbereiden op precies hetzelfde, nee ik ben niet meer wie ik was en zal dat ook nooit meer worden.

Dat is meteen ook de tip die ik mensen wil meegeven, die nu nog vechten voor wat het waard is en hier misschien wel meelezen op zoek naar een steuntje in de rug. Verwacht je dat het weer word zoals het was? Dan denk ik dat ik er goed aan doe je de tip te geven dit streven los te laten.

In de jaren die achter ons liggen gingen we samen door het stof “mijn veteraan” en ik. Gaandeweg de rit meer mensen tegen dan met ons, de trein raasde door en de mensen die we dachten nodig te hebben stapte af op het moment dat de trein even niet zo hard raasde. Ik neem niemand iets kwalijk, en weet dat ook ik mijn handen niet in onschuld mag wassen, want ik veranderde in rap tempo. Toen zonder het echt te beseffen en als ik nu terugkijk? Weet ik dat het moest, om mezelf, ons gezin en niet op de laatste plaats “mijn veteraan” erdoorheen te slepen, de kar te trekken, blijven functioneren in de waanzin die ons leven soms was.

Als de storm hier was uitgeraasd, de auto weer van het plein geraced was en ik weer opzoek ging naar mezelf, de rust waar ik wel eens over schrijf vond ik mezelf nog wel eens terug in de spiegel van onze badkamer…… de plek waar ik een nat washandje door mijn gezicht haalde omdat het me rustig maakte, even tijd voor mezelf om zo meteen weer paraat te staan voor onze zoon, ons leven, mijn leven…. even slikken en weer doorgaan omdat ik dat van mezelf moest….. sterk zijn!

Soms staarde ik minuten lang naar mijn spiegelbeeld om te ontdekken dat er alweer een stukje van mezelf verdwenen was, nee het leven leek even totaal niet op hoe ik het me had voorgesteld, sterker nog….. soms was het alles dat ik niet wou. Complete waanzin, verdwaald in een explosie van emoties die er soms uit moesten, samen de weg kwijt, want ook ik was de makkelijkste niet. Uit pure wanhoop, frustratie en ook woede, wie denk je verdomme wel niet te zijn om ons leven steeds weer op de kop te zetten?

Gelukkig leerde ik anders kijken, leerde ik het te zien als een revalidatieproces, hij ernstig ziek en ik? De mantelzorger, degene die hier alles op zijn pootjes hield, het even overnam, zonder klagen, want niemand die het begreep en in stilte, bang om veroordeeld te worden…. wij met ons tweetjes tegen de rest van de wereld om er uiteindelijk achter te komen dat we samen niet meer hetzelfde zijn, maar gelukkig wel een weg hebben kunnen vinden om samen verder te gaan.

Op zoek naar een nieuwe weg die we samen kunnen bewandelen, met een verleden waar we veel van geleerd hebben, over onszelf, elkaar en de mensen om ons heen, ja zelfs van de mensen die gaande weg de rit afstapten…. we hadden ze niet nodig, we flikten het samen! En al is het soms nog moeilijk, ik zou niet eens meer willen zijn wie ik was en nee, dat hoeft hij ook niet…. onze basis is ondanks alles sterker dan ooit…. we weten dat we samen heel veel aankunnen en dan ook nog instaat zijn om een nieuw leventje op te bouwen zelfs als er alleen nog brokstukken over lijken te zijn…..

Deze site spoort me aan om op te schrijven wat er al zolang in mijn hoofd zit, voor mezelf, maar zeer zeker ook voor de mensen die hier meelezen of reageren…. het zal vast niet het laatste stukje zijn dat ik schrijf en ik hoop oprecht dat het voor wie dan ook een steuntje in de rug is….

nee het wordt nooit meer hetzelfde, maar geloof me… er komt een dag waarop je trots bent op wat het geworden is……

Je wilt militair worden. Je doet je best om door keuringen heen te komen, je ziet beelden op de tv en je hoort over het avontuur.. Je bent gemotiveerd en je denkt de wereld aan te kunnen en te kunnen verbeteren.. je wilt iets doen voor anderen etc. etc. De V.N. ( Verenigde Naties) je krijgt een blauwe helm, baret en of pet en een hoedje op je hoofd en een wapen met duidelijke instructies, dat je dat ding alleen mag gebruiken, wanneer er aantoonbaar op jouw gevuurd wordt..

Maar dan zie je dingen en maak je dingen mee, die twijfels oproepen op het moment dat je op die missie bent dan pas merk je dat hoeveel wapens je ook hebt, dat je handen eigenlijk gebonden zijn en je voor je gevoel, de mensen, die je kwam beschermen, een soort van voor de gek houdt met beloftes, die je hoopt te kunnen waarmaken, maar eigenlijk ook weet dat het niet waar te maken is, omdat je gebonden bent aan de regels, die men elders ver weg voor je maakt.

Je bent militair, je zou VREDE brengen en bescherming geven, maar waar zijn zij, die, die besluiten maakten ? Daar sta je dan, ver weg van iedereen, niemand die ziet, wat JIJ ziet, niemand die hoort wat jij hoort en beloftes die niet waar te maken zijn, omdat je wacht op dat groene licht.. Machteloosheid en dan klinkt er die opdracht, wacht op bericht en doe niets of het bericht met het bevel, terug trekken ! Die vertwijfeling, kun je thuis en daar aan de mensen niet uitleggen.. Jij kent nu twee werelden, die wereld , waar jij vandaan komt, je thuis en de wereld waar je bent, en waar je hebt staan liegen met de leugens, waarin je zelf hebt gelooft, omdat ze zo mooi klonken zoals men het je had toe gezegd..

Het gevoel van het gebied moeten verlaten, terwijl jij je werk daar goed hebt willen doen, maar niet hebt kunnen waarmaken.. Thuis krijg je een medaille, maar daar heb je mensen in de steek gelaten en niet je best kunnen doen zoals je dat wilde.. Je bent gewond, al dan niet lichamelijk en thuis wordt je overspoeld met vragen, kritiek en complimenten.. Een Groene missie, zoals IFOR,SFOR,KFOR ,ISAF etc. is vaak niet anders, misschien mocht of moest je daar wel je wapen gebruiken en dan moet je weg, omdat het bevel zo klinkt, maar jij bent nog niet klaar en toch moet je gehoorzamen..

Je neemt dat deel van dat leven mee terug en je zoekt een antwoord op de vragen die anderen je stellen en die je zelf ook hebt.. Je zit thuis met je lichaam, maar je geest is nog in dat gebied.

Denk goed na, je zet een stap in een leger cultuur neer, die je niet vooruit kunt zien, en je kunt er herinneringen aan over houden die je laten lachen, maar ook kunnen laten huilen, en zeker als je dan hoort van, hen, die dat leven niet kennen, en dan maar oordelen over wat JIJ gedaan hebt of niet hebt gedaan, omdat het niet KON of MOCHT. Je bent nu een veteraan, een persoon die twee werelden kent. Je krijgt te maken met bank oordelers mensen die niet die werelden kennen, maar wel een mening denken te hebben en je zeggen dat jij er zelf voor gekozen hebt en dus dat het je eigen schuld is.. en daarom mag jij niet klagen over de problemen, de oorlog die in je hoofd doorgaan..

Weet dan, dat JIJ wel die gene was die weet hoe het er was en dat jij gedaan hebt, wat er in jouw macht lag. Wees TROTS, dat jij de stap hebt durven maken, om te gaan en te doen wat anderen vinden dat gedaan moest worden, maar zelf niet het lef hadden, om dat te doen.. Vervloek jezelf niet, en vervloek ook hen niet, die niet weten wat ze zeggen, ze weten immers niet beter, dan wat zij zien op het journaal, en wat niet op het journaal kwam, wel heeft plaats gevonden, op de momenten dat de cameras er niet bij waren.. Jij hebt de missie volbracht, maar niet vergeten.. Er heen gaan en later, terug trekken is dan ook niet jouw beslissing geweest, maar het bevel dat uitgevoerd moest worden en JIJ hebt gehoor gegeven aan dat bevel. Je hebt een eigen mening je eigen gedachten, maar je bent wel trouw en op jouw kan het land bouwen, laat het land en de natie er dan ook nu voor je zijn, en laat hen beseffen dat jij diegene was, die de wens tot uitvoer bracht. Mensen heb Respect voor hen die doen en ga niet aan de kant staan of oordelen over hoe het anders moe(s)t. Wie dat wel doet, moet zelf de handen uit steken en gaan, en dan pas snappen ook zij wat de Veteraan bedoeld, met de tekst : Missie volbracht, maar NIET vergeten !

Een Bosnie – veteraan en drager van de Draaginsigne Gewonden , trots met een dubbel gevoel.

Kort voordat ik in Januari 2009 op uitzending naar Afghanistan vertrok heeft er bij mij in huis een brand gewoed. Om de gevolgen van de brand enigszins op te lossen en de schade te laten herstellen kreeg ik 2 weken uitstel van vertrek. Mijn groep vertrok en ik bleef nog in NL.
In die 2 weken heb ik het maximale gedaan om zoveel mogelijk zaken te regelen maar het moment van vertrek was snel daar. Ondanks het feit dat mijn ouders volledige steun gaven aan mijn vrouw bleef de thuis situatie door mijn hoofd spelen. Geen moment was ik bezig met de uitzending.
Daar stond ik, op Eindhoven airport. Het moment was daar. Alleen, mijn groep zat immers al 2 weken op kamp Holland en vanuit de moedereenheid was niemand gekomen om afscheid te nemen. Als het thuis maar goed gaat…
Normalerwijs zou bij aankomst in Tarin Kowt een overdrachtsperiode plaatsvinden met mijn voorganger. Echter, door mijn delay had ik mijn voorganger gemist en mocht ik, deels met hulp van mijn eigen groep, mijn eigen overdracht doen. De club draaide al op volle toeren. Het was druk. Een dag eerder waren 2 Australiërs omgekomen bij een vuurgevecht.
Dit was een harde reality check. Gelijk vol aan de bak en op dag 2 in de houding tijdens het afscheid van 2 omgekomen collega’s.
Op het einde van er 1ste week stonden we opgesteld voor de commando overdracht van de nieuwe commandant ISAF, Generaal Middendorp. Ongeveer 10 minuten in de overdrachtceremonie en er klonk een luide knal. Uit de richting van Tarin Kowt (TK) steeg een zwarte rookwolk op. Uit alle porto’s kwamen meldingen binnen en wij, als inlichtingen eenheid moesten ons asap melden op onze werklocatie.
Onderweg naar mijn kantoor werd ik ingehaald door pick-ups van het Afghaanse leger. De laadbakken gevuld met doden en gewonden. Vele lichamen verbrand. Een man hing met zijn benen buiten boord en het leek of de broek de lichaamsdelen op zijn plek hield. Het bleek een zelfmoordaanslag op het politiebureau van TK.
21 doden en vele gewonden.
In de periode die volgde werd kamp Holland met grote regelmaat bestookt met raketten. In de 7 maanden die ik er gediend heb zijn we 46x beschoten waarvan 16 in het kamp zijn gevallen. De overige vielen in de buiten ring, net naast het kamp.
Na een werkdag op 06-04-2009 was ik met mijn Buddy Andre naar de eetzaal geweest. Het was postdag mijn buddy en ik besloten onze afterdiner peuk niet op onze gebruikelijke plek, op het bankje voor chalet 3, te roken maar om direct naar de post te gaan. We hadden de helikopter die de post kwam brengen zien landen dus konden we gelijk even helpen sorteren.

Post sorterend hoor ik om 18:32 een knal/ gerommel. Ik loop de container uit en zeg nog lachend “weet niet wat er omviel maar iemand moet dit opruimen”. Buiten de container kijkt iedereen elkaar aan. Op de Hesco wal (muur om het kamp) staat een knul te wijzen en gilt: INCOMMING!!!!!!

In een draai zoek ik mijn collega’s en roep: INCOMMING KAMP!!! Het alarm op het kamp gaat af en iedereen begint te rennen voor een veilig heenkomen.
Zo snel als ik kan ren ik naar de dichtstbijzijnde gepantserd onderkomen, de Echo’s.
Aangekomen bleek de deur al afgesloten en besluit, springend over diverse obstakels, naar de slaapvertrekken te sprinten.

Al rennend zie ik waar de raket is ingeslagen. Doucheruimte chalet 3, enkele meters van waar we normalerwijs onze peuk roken. Ik zie gillende collega’s en medics die me toeroepen dat ze de situatie onder controle hebben en ik dekking moet zoeken.

Aangekomen in het slaapvertrek pak ik de telefoon en bel naar mijn werklocatie van een inlichtingeneenheid om mijn collega’s door te geven dat ik oke ben. Men vraagt of ik kan bevestigen dat de raket op het kamp is gevallen. Correct, sta er 25mtr vanaf. Mij wordt gevraagd te blijven waar ik ben en alles te melden wat ik waarneem.

Over het kamp klonk het mass scale alarm. Een geluid die je niet wilt horen, helaas de 2de keer voor mij. Het alarm betekend dat iedere medic zich moet melden op de ziekenboeg om assistentie te verlenen. Overal zag je mannen en vrouwen richting de ziekenboeg (role2) rennen. Vanuit de staf kwamen bewapende mannen de plaats van inslag bewaken.

Naast mij stond op dat moment de bedrijfsmaatschappelijk werker. Op zijn porto kwam een bericht binnen. U bent gewenst op de role2 wegens 5x WIA en 1x KIA.
Er kwam een tolk onder het bloed binnen en vroeg of ik iemand had gezien om vervolgens weer naar buiten te rennen.
Na 4 uur aan de telefoon gestaan te hebben werd het all clear gegeven. Ik besloot direct naar mijn werklocatie te gaan maar niet voordat ik een bezoek aan de Dixi had gebracht. Ik stond amper in de Dixi en er volgde weer een harde knal. Al vloekend en tierend ging ik door met afwateren. Ik had er compleet schijt aan en was er helemaal klaar mee. Nadat ik klaar was ben ik naar de werklocatie van de staf gewandeld om daar dekking te zoeken. Ik was af. Doodop en kon niet meer.

Mijn Buddy, Andre, en ik realiseerde ons heel goed dat als wij onze gebruikelijke rookplek hadden gebruikt hadden we tot de slachtoffers behoord.

In de resterende periode heb ik binnen mijn eigen eenheid 2 gewonde collega’s te betreuren gehad. Kort voor mijn vertrek kwamen er weer 2 Australiers om. Hoeveel gewonden zij te verduren hebben gehad weet ik niet meer. Ben snel gestopt met tellen. Gelet op het feit dat ik half Australisch ben raakte het me diep.

Na thuiskomst kreeg ik al snel last van flash-backs en bleef de uitzending herbeleven. Ik besloot hulp in te schakelen en melde mij bij de psycholoog om het te bespreken. Enkele weken later melde ik mij weer en bleken mijn gegevens onvindbaar. Opnieuw de procedure in…

Kort hierop werd mijn psycholoog overgeplaatst en kreeg ik te maken met een opvolger en een bekend klinkend probleem… dossier weer verdwenen.
Het grote gebrek aan nazorg voelt als een schop in de rug.
en hoe het nu met mij gaat?
Redelijk. We hebben de grote stad ingewisseld voor een klein dorpje onder de rook van Zwolle.
Mijn gezin is nu het belangrijkste voor mij en heb me handen vol aan 3 mooie dochters maar de oude ben ik niet meer. Zal ik denk ik ook niet meer worden…

R.W.J Hagenbeek
Kpl 1bd
Huzaren Hurzaren van Boreel.

Deze site per toeval ontdekt…. “mijn” veteraan die me tagde in een van jullie berichten. Een bedankje voor onze prachtige zoon en mij….

Inmiddels een jaar “therapie vrij” een klein gebaar voor wie het niet begrijpt, voor mij??
Alweer een grote stap “voorwaarts”. Want schaamte…. maakte plaats voor “trots”. Wij flikte het…. hij flikte het….

En zo is het “ineens”, nou ja, niet ineens maar ik kan mij die dag herinneren als de dag van gisteren. Alweer 13 jaar geleden dat ik de kazerne poort van Oirschot kwam binnen lopen!

We waren nog niet bij het kleedpunt geweest en ik had mijn “burger” nog aan zonder naamplaatje maar het eerste wat mijn Luit zei was: “met een leuk bekkie en vriendjespolitiek kom je hier niet ver meisje”. Welkom bij de landmacht als dochter zijnde van. Dochter van een infanterist. Één die heel wat uitzendingen op zijn naam heeft staan. Een vader die er meer niet dan wel was. Een vader die iedere keer weer “anders” thuis kwam dan dat hij wegging. Als ik op mijn jeugd terug kijk dan kan ik niet anders dan vreselijk veel respect hebben voor mijn moeder. Zij is immers degene die alles thuis draaiende hield met een bizar groot aanpassingsvermogen. 

Ik weet nog dat mijn vader een keer van een uitzending terug kwam en op zaterdagavond zei “voor 22.00 thuis”. Hahaha, lachte ik hem dan uit “dat is 5 jaar geleden ouwe, wel bij de les blijven” en weg was ik. Dat aanpassingsvermogen had dus ook mijn vader nodig, alleen was hij er maar een paar dagen. Voor hij het wist kon hij zich weer druk maken om zijn werk.
Dat “werk” van hem heb ik vaak vervloekt. Ik miste hem vreselijk als hij er niet was en ik maakte mij ook erg zorgen of en hoe hij terug zou komen van missies.Waarom dan hetzelfde gaan doen?Een vraag die ik daarna veel hoorde. Ik wilde heel graag de andere kant van de medaille meemaken. Ik wilde weten waarom hij verliefd was op zijn werk, want zo voelde het. Ik begreep het niet. Hoe kan je het je familie aandoen om zoveel van huis te zijn? Al die scheidingen die daarop volgden.
Het percentage onder militairen is vele malen groter. Het was gewoon wachten op. Hoe kan je het jezelf aandoen? Na elke missie wederom van de leg. Niet “normaal” kunnen functioneren. In een sociaal isolement zitten. Ik begreep het niet en misschien daarom wel. Ik wilde begrijpen waarom ik ben opgevoed zoals ik ben opgevoed. Waarom het zo zwart/ wit was in zijn ogen.Dus liep ik precies 13 jaar geleden als meisje de kazerne poort door en liep ik er 8 jaar later als vrouw met zware rugzak weer uit. Een rugzak vol met antwoorden maar ook met nieuwe vragen. Zonder spijt want als de tijd terug gedraaid zou worden zou ik dezelfde keuze maken want ik kan niet anders zeggen dan dat ik trots ben.Trots op het feit militair te zijn geweest. Trots op het feit dat ik een Veteraan ben. Trots op dochter zijnde van….

De onrust de pijn het verdriet,
Waarom wordt het niet minder, waarom verlaat het mij niet.

Acceptatie dat het een deel van me is, valt niet altijd mee en waar komt het vandaan.
Het verleden, de dingen die ik heb gezien, gevoelt, geroken, ervaren, heb gedaan?

Bagatelliseren , het valt allemaal wel mee, het weg lachen of het ontladen met een traan,
Blijven door gaan in de dagelijkse dingen en dan maar het ontkennen van het bestaan?

Ik vind het moeilijk en het valt me ontzettend zwaar,
Het zijn niet de dreigingen, het is niet het gevaar.

Opzoek naar een stuk erkenning, dat is misschien het meeste waar ik naar zoek.
Het waren geen stoere tijden of iets voor in een romantisch boek.

Bewust erin staan en vrijwillig er naar toe gegaan.
Een gevoel van onzekere toekomst over mijn eigen bestaan.

Niet bang om wat komen gaat, maar wel de wil om te leven.
Maar aan de andere kant wel willen vechten voor je maten, bereid om alles te geven.

Schuld gevoelens over niet alles hebben kunnen geven,
Dat je ondanks de dingen zoals ze zijn gegaan, met een onvoldaan gevoel moet leven.

Wat als en had ik maar, heeft geen zin,
Schuldig voelen aan dingen waar ik niets aan kon doen evenmin.

Het was gewoon werk, het was gewoon de taak, eigen keuze dat hoor ik maar al te vaak.
Ook in eigen land kun je een ongeluk krijgen, gewond raken, die woorden geven een rare smaak.

Vervreemd raken van je omgeving en mensen om mij heen,
Proberen er over te praten maar uiteindelijk maar één gevoel, moederziel alleen.

Het begrip is ook moeilijk voor mensen die er niet bij waren,
Maar er voor elkaar zijn, een luisterend oor zonder allerlei inhoudsloze bezwaren.

Praten met mensen met wie ik er heb gezeten en zo mooi gezegd heb gediend
Met elkaar er over praten en er voor elkaar zijn, dat is een echte vriend?

Voor elkaar klaar willen staan zonder tegenprestaties of waarom
Dat is toch wel echte vriendschap en daar draait het toch wel om.

Het is een stuk van mijn verleden maar het hoeft er niet altijd over te gaan.
Gewoon de gemeende steun in elke zin van het woord en voor elkaar durven klaar te staan.

Door gaan en positief blijven in het leven is iets wat ik zal blijven doen
Ondanks de herinneringen, de gedachtes, en dingen van toen.

Maar het verleden laten rusten gaat niet door onrust pijn en verdriet
Ondanks genoeg mooie dingen in het verschiet

Tijd zal het nodig hebben dat besef ik me maar al te goed

Ik schrijf dit niet voor medelijden of een zielig gevonden blik
Dit doe ik voor rust in mijn lijf, voor de vrienden/dierbaren
Maar vooral de persoon IK

Defensie selecteert op geschiktheid, je moet het maar kunnen. Terecht het vraagt enorm veel inzet, loyaliteit, kennis en passie om een goede militair te zijn. Partner zijn van een militair vraagt precies hetzelfde, een keuze.

Defensie gaat over maatjes zijn, blindelings op elkaar kunnen vertrouwen onder alle omstandigheden breng je elkaar weer thuis, hoe dan ook. Verbondenheid, bundelen van krachten en samen een missie volbrengen. Winst en verlies wordt gedeeld. Een militair is loyaal aan defensie, hoe dan ook.

Als thuisfront ben je loyaal aan defensie en aan je partner, hoe dan ook. De maanden voorafgaand aan een missie ben je loyaal aan je militair. Het betekent dat de spaarzame tijd die je samen doorbrengt ook dan in het teken staan van defensie. Regelen van alles wat er strakjes moet blijven doorgaan, polissen, het grote nabestaande boek, benodigde spullen, allemaal in het teken van de komende missie. Weten dat je militair veel en vaak niet thuis is omdat er geoefend moet worden. Voor de militair de start van een missie, voor het thuisfront een afscheid.

Het is een keuze om achter je militair te staan, trots te zijn op wat jouw militair gaat doen, trots op zijn kracht en bereidheid om de veiligheid van anderen te verdedigen. Trots dat je daar als thuisfront een steentje aan bij mag dragen. Een keuze en een goede.

De voorbereiding betekent dat je als thuisfront wordt geconfronteerd met afscheid nemen, zonder de garantie dat jouw militair thuiskomt. Loyaliteit, vertrouwen, passie en enorm veel inzet. Weten dat je strakjes alleen beslissingen moet nemen, niet kunt overleggen, maar dat het thuis wel door moet blijven gaan. Verdriet van ouders, verdriet van kinderen, vrienden….en steeds sta jij daar je mannetje als thuisfront, hoe dan ook.

Dat wordt ook bevestigd door je omgeving, immers het was je keuze om met een militair te leven en dus gaat hij op missie. Niet zeuren dus….

Een keuze dus. Waarom kiest een militair voor zijn thuisfront? Omdat hij weet dat het thuisfront hem steunt, weet dat hij van huis kan gaan en dat het daar goed verloopt als hij er niet is. Hij weet dat zijn kinderen veilig zijn en dat het thuisfront sterk genoeg is om overeind te blijven staan, onder alle omstandigheden. Loyaliteit, verbondenheid en vertrouwen. Hij weet dat er op hem wordt gewacht, hij krijgt post, pakketjes, alles om maar betrokken te blijven bij thuis. En hij weet ook dat mocht het toch mis gaan het thuisfront zorgt voor alles wat er dan nodig is.

Defensie vraagt veel van een militair, een militair vraagt veel van zijn thuisfront en het thuisfront geeft veel. Defensie vraagt loyaliteit, altijd ter beschikking staan voor, ook als het thuisfront daarmee iets inlevert. Loyaliteit, verbondenheid. Allemaal keuzes….Hoe beter mijn militair voorbereid is op zijn missie hoe groter de kans dat mijn militair veilig thuiskomt en daar ga je als thuisfront maar al te graag voor.

Defensie bepaalt veel voor het thuisfront, het thuisfront weinig voor defensie. De militair leert allerlei vaardigheden aan, alles gericht op het zo optimaal kunnen opereren in een onveilig gebied en om je maatjes te beschermen. Nee je vertelt je thuisfront niet over wat je allemaal meemaakt, dat deel je met je maatjes. Dat het thuisfront nieuwsbeelden ziet waar de inhoud niet om liegt is tegenstrijdig aan de berichten van je militair: Maak je geen zorgen, het gaat goed, alles is onder controle. En vervolgens zorgt het thuisfront er voor dat alle zorgen en vragen van kinderen, ouders en omgeving worden weg genomen want jouw militair vertelt dat het goed gaat. Gewenste antwoorden waar je als thuisfront niets mee kunt. Maar zolang je militair het overleeft, overleef jij het als thuisfront ook. Defensie is saamhorigheid, wij, het thuisfront is alleen en jij. Een keuze…..

Wat absoluut nooit een keus is, niet van defensie, niet van de militair en ook niet van het thuisfont is het moment dat het wel misgaat en er wel aan je deur wordt gebeld. Nooit, nooit, nooit, in geen enkele omstandigheid. Het is wel een keuze om dan loyaal te blijven aan defensie, je militair en jouw verantwoordelijkheid als thuisfront.

De betrokkenheid van defensie was groot toen het mis ging. Defensie was aanwezig, overal. Defensie bepaalde waar mijn militair behandeld zou worden, tot ik als thuisfront zelf graag inspraak had omdat er meer was dan alleen mijn militair. Er waren kinderen, er was werk en ik wilde mijn maatje graag dichtbij ons thuis kunnen bezoeken. Defensie was loyaal, luisterde en we bundelden de kracht om onze militair weer op de been te krijgen. Defensie stelde een bezoekregeling op: wekelijks elke dag 3 collega’s thuis op bezoek. Betrokkenheid en terecht. Maar was dat ook in het belang van het thuisfront? Nee, thuis was veilig terrein, even geen defensie…..thuis bepaalt defensie niet hoe de dingen gaan. Kleine barstjes…….

De wereld van mijn militair speelde zich thuis af……niet meer op locatie bij defensie. Voorbereidingen op operaties, onderzoeken, tegenslagen, zorgen over het herstel en de toekomst van mijn maatje….. De loyaliteit vanuit defensie bleek niet zo vanzelfsprekend meer toen de gevolgen langzaam aan steeds duidelijker werden. Ja ik heb wel gemeld dat er van alles veranderde in het gedrag van mijn maatje…..keer op keer.

De loyaliteit van defensie hield op bij een brief op de deurmat:

We betreuren de situatie en wensen u veel geluk in de toekomst. De militair wordt door defensie ondersteund en begeleid in zijn verdere herstel.

Hoogachtend………

Herstel? Toekomst? Thuisfront?

Waar was de loyaliteit, de betrokkenheid? En vooral wie was er nu voor het thuisfront? En hoe kwam mijn militair veilig thuis? Mijn militair is achter gebleven op een slagveld van verdriet, mis communicatie en het ontkennen van zijn thuisfront.

Mijn militair woont alleen, mijn militair is eenzaam, mijn militair is geen militair meer, mijn militair krijgt geen stoel als burger binnen defensie. Mijn militair heeft het overleefd maar komt niet thuis……..afscheid.

Deze militair zegt dat het goed met hem gaat, niet omdat het zo is maar deze militair heeft geleerd om gewenste antwoorden te geven, onder alle omstandigheden zijn mannetje te staan……tot het wél mis ging en defensie geen antwoorden had. Niet voorbereid was op de gevolgen, het verdriet en de gevolgen voor deze militair, die zijn missie niet af kon ronden.

Deze militair is niet meer loyaal aan of betrokken bij zijn thuisfront. Deze militair is boos omdat zijn thuisfront wél loyaal is gebleven aan haar keus om betrokken te zijn en blijven, onder alle omstandigheden. Dit thuisfront draagt wel de verantwoordelijkheid om haar militair hoe dan ook veilig thuis te brengen. Deze militair is boos omdat dit thuisfront wel aangeeft dat het niet goed gaat. Dit thuisfront staat alleen en zorgt er onder alle omstandigheden voor dat het niet omvalt. Defensie toont zich niet betrokken, is niet loyaal en heeft niet gezorgd dat mijn militair is hersteld. Defensie accepteert de gewenste antwoorden van de militair, het is zijn keuze………

Is dit de keus van mijn militair? Nee, zeker weten van niet…….het ging wél mis …..geen keuze maar het gebeurde wel. Was het mijn keuze als thuisfront? Nee…zeker weten van niet…….maar wél een keuze om mijn maatje weer thuis te brengen. Alleen, als thuisfront…….zonder de loyaliteit , betrokkenheid en inzet van defensie. Was het een keus van defensie? Nee zeker weten van niet, maar het was wel een keuze om het thuisfront niet te horen en niet in te grijpen toen het nodig was.

Mijn militair kwam wél thuis, maar het was een afscheid en het ging wél mis. Maatjes, vertrouwen, loyaliteit, krachten bundelen en er voor zorgen dat we allemaal veilig het front kunnen verlaten om naar huis te gaan……..daar stond en sta ik voor als thuisfront…..alleen…..defensie gaf niet thuis…..

Ik heb wel een missie, hoe dan ook, onder alle omstandigheden ook als het mis gaat.

10 Jaar geleden, dinsdag 9 Januari 2007, stuurde ik de volgende email naar familie en vrienden:

“AFSCHEID NEMEN IS EEN BEETJE DOODGAAN….heb ik ooit eens geleerd op school. Zo erg is het nog niet, maar hartverscheurend en echt fysiek misselijkmakend is het wel.

Half 2007, op missie geweest in Afganistan. Dit was mijn eerste keer, zo ver weg. In dat gebied.
Richting het thuis front alleen maar mooie woorden, over dat er eigenlijk niets is. Alles verloopt zoals het “hoort”.
En dan, na jaren, en meerdere missies kom je er dan toch achter. Je bent veranderd. En je gaat twijfelen over bepaalde dingen. Was het echt zo. Je droomt er over. Ook overdag zie je wel eens dingen. FUCK, en zo echt. Gaat niet goed…

Ik heb het er nooit over gehad, “de zaken” die erger waren dan ik kon beschrijven in woorden. Nu nog, heb ik daar moeite mee en noem het dan “mijn gebeurtenis”.En dan ga je bellen, naar de basis, en hang je weer op. Had gehoord dat ze konden helpen. Maar waarom? Voel me ok. En toch ook weer niet. Na drie keer gebeld te hebben, en weer opgehangen uit schaamte, belden ze terug. En toen is het allemaal gaan rollen.
Heb nu EMDR therapie en het helpt. Zover dat ik er iets opener over ben geworden, ben er nog lang niet. Vind dit alweer een hele overwinning voor me.Ben nu bijna een jaar in behandeling en in het begin was het echt verschrikkelijk. Vele dagen met schaamte gevoel rond gelopen. Waarom ik? Dat vroeg ik me af. Zo erg was t toch niet. Maar ja, mijn hoofd, de gedachten, de reuk van daar, de beelden, steeds weer zie je ze opnieuw. En zo scherp. Zelfs dat je op bepaalde momenten plat op de grond ligt en dan ineens bedenk je je, FUCK, ik ben hier. Dan dringt het tot je door, dit is niet ok. Ook richting je familie, vrouw en kinderen. Ik ben veranderd. En dat weten ze maar ze staan naast me, nemen me zoals ik ben. Heb een vrouw die me vanaf het begin steunt, in alles. Daar ben ik trots op. En heel erg dankbaar voor. Zonder haar, nouja, er zijn wel eens andere gedachten geweest, dan zou ik hier niet meer hebben gestaan.Het leven na een uitzending is voor vele anders dan voorheen. Zowel positief als negatief. We zoeken steun bij elkaar, en dat verdienen we, allemaal.Ik ken er nu vele, mensen, veteranen met een verhaal. Allemaal verschillend en toch allemaal zo het zelfde. We zijn één, allemaal in ons eigen verhaal DE VETERAAN. Trots mogen we zijn, zeker.
RESPECT brothers, respect…Nou, dit is een zeer korte versie van mij, mijn verhaal. En ja, ben trots op me zelf, ik ben een Nederlandse veteraan, en mijn naam mag er zeker in komen.
Dank, voor het lezen van een stukje, uit mijn verhaal , mvg Robert Ghielen.

Halverwege het jaar 2007 komt er op de opsroom (TFU3 ), base Tarin Kowt een bericht binnen van de AMV-er (algemeen militair verpleegkundige) van het peloton op de White compound, Chora. Het klinkt nogal verontrustend omdat hij aangeeft dat er 6 à 7 man van het peloton behoorlijk ziek zijn, enkelen zelfs zo ziek dat ze met een infuus in de arm op bed liggen.

Zoals al gezegd waren we na het rijden van een korte afstand maar 8 uur later op de White compound in Chora aangekomen waar ik direct door de AMV-er,Bas, werd begroet. Bas zat een beetje met zijn handen in het haar omdat hij met zo’n beetje alle patrouilles in de omgeving van Chora mee moest maar tevens de zorg had voor een stuk of 6 behoorlijk zieke militairen. Bas nam me mee om me allereerst naar mijn slaapplek te brengen waarbij het direct al op viel dat het gebouw waarin geslapen moest worden behoorlijk overbevolkt was. Ik kreeg een plekje toegewezen op een kamertje van ik schat 4 M2 waar al 2 personen sliepen maar er kon nog net een veldbedje bij en als je een slaapplek hebt dan mag je niet klagen.

Na kennis gemaakt te hebben met de de commandant en de rest van het peloton was het tijd om een rondje te maken over de compound. De White compound werd gehuurd van de gouverneur van het gebied die zelf zijn intrek genomen had in een aangrenzende quala.

Wat direct al opviel was dat de normale infrastructuur van waterleidingen en rioleringen allemaal defect waren en zo konden dus de douches, wastafels en toiletten in het gebouw niet gebruikt worden. Buiten het gebouw was door militairen een poging gedaan om zo goed als mogelijk sanitaire voorzieningen zoals toiletten, een wasbak en douches te maken. Echter de werking van deze “bouwwerkjes” had inmiddels alweer zijn functionaliteit verloren. De douche gemaakt van pallets werd weinig gebruikt. Men moest er naartoe met een fles water om zich te douchen en dat was het dan. De toiletten bestonden uit een ouwe kapotte dixi, een ijzeren kast en een houten bouwwerk waar in bij alledrie een halve afval ton stond waarin men kon poepen (en vooral niet plassen!). Dagelijks werd dit door de “poepverbrander” van de dag met een mengsel van benzine en diesel aangestoken om zo na lang roeren in deze smurrie te verbranden.

Aan de achterzijde van het gebouw stond een wasbak behorende bij een “mariniersdouche” waar iedereen zich dagelijks kon wassen, scheren en tandenpoetsen. Het nadeel van de wasbak was dat de afvoer kapot was en het vuile water onder de wasbak wegliep wat natuurlijk veel ongedierte zoals vliegen en muggen aantrok. Het was duidelijk, ik kon de volgende dag niet mee terug in het konvooi. Hier moest echt iets gebeuren. Boven op het dak van het gebouw stond een grote betonnen bak waarin het leidingwater terechtkwam om de douches en wastafels van het gebouw mee te voorzien. Zelden heb ik zulk dood en vies water gezien. Dit had te maken dat de waterleiding die de bak moest vullen niet meer werkte en dit water er waarschijnlijk al maanden bij een temperatuur van 45 graden in stond.

Ik had testen meegenomen om water te kunnen testen en na het testen bleek dat er voldoende ziekmakende bacteriën in dit water zaten om een heel leger lam te leggen.

Op het kampje stonden ook nog 2 containers met water en voeding. Met ieder konvooi werden ze opgetopt met vers voedsel en water. Er waren echter klachten over de koelcontainers want ze koelden bijna niet meer. Na een blik in deze containers geworpen te hebben was het wel duidelijk waarom deze containers niet zo goed meer koelden. Ze zaten namelijk van boven tot onder en van links naar rechts stampvol met voeding en vooral water waardoor een goeie luchtcirculatie eigenlijk niet meer mogelijk was. Het was dus duidelijk, ook hier moest iets aan gebeuren.

S’avonds maar even met Bas gaan zitten en een plan gemaakt om de volgende dag maar eens flink aan de slag te gaan om de situatie wat te gaan verbeteren. Bas vertelde me ook nog dat de situatie aan de overkant, waar de Afghaanse militairen ook een kampje “de Brown compound” hadden nog schrijnender was en daar ook Nederlandse collega’s rondliepen om deze Afghanen te begeleiden en op te leiden.

HPG op Chora , White Compound deel 3.

Vandaag gaan we beginnen met het aanpakken van het hygiëne probleem op de White compound.

Het peloton gaat de deur uit voor een voet patrouille in de omgeving van Chora. Het blijft toch altijd spannend om in deze omgeving de deur uit te gaan met het risico op een confrontatie met onze Taliban boefjes of het risico van een bermbom. Bas en zijn chauffeur hebben besloten vandaag mij te helpen met het verbeteren van het kamp.

Allereerst maar eens even gaan kijken bij de koelcontainers. Direct wordt duidelijk dat de oorzaak vooral ligt in het feit dat de containers veel te vol zijn en er bijna geen luchtcirculatie meer mogelijk is. Kortom, dat wordt containers uitpakken. Hierbij blijkt ook al snel dat er vooral veel vers spul weggegooid moet worden omdat het verrot is of te warm is geworden. Leuke anekdote hierbij is dat naast verrot fruit en groenten de pakjes kaas volledig gesmolten zijn en we hier toch nog wat aan hebben. Bas heeft namelijk een patiënt met een ernstige oorontsteking maar heeft geen olie om de ontsteking op te lossen. Goede raad is in dit geval niet duur want met een spuit en naald wordt wat vrijgekomen olie uit de kaas pakjes gezogen om vervolgens in het oor van de zieke te druppelen. Dit blijkt prima te werken en de militair is van zijn probleem af. We noemen dit dan maar medisch “battle damage repair”.

Verder met het uitpakken van de containers. Achterin de containers blijken grote hoeveelheden met flessenwater te staan die al ruim de expiratiedatum voorbij zijn. Alles wordt uit de container getrokken en vervolgens wordt deze weer netjes ingepakt met de spulletjes die nog wel prima bruikbaar zijn.

Uiteindelijk werken de koelcontainers weer zoals ze behoren te werken en zitten we met een overschot van ongeveer 1000 L flessenwater. Een oplossing voor dit overschot is snel gevonden omdat dit water perfect te gebruiken is als douche en waswater. Na enkele uren werken bij een temperatuur van + 40 graden zijn we klaar met de containers en kunnen we verder gaan met het volgende probleem.

De toiletten. Zoals ik eerder vertelde bestonden de toiletten uit een oude ijzeren kast, een houten bouwwerk en een totaal “gare”plastic dixi met in alle 3 een halve oliedrum om in te poepen. De 3 toiletten stonden op een betonnen ondergrond en bij een nadere inspectie zat onder 1 van de toiletten een betonnen deksel. Na enig wrikwerk kwam de betonnen deksel van zijn plaats en wat blijkt!! Onder de grote betonplaat zit een zo goed als lege septic tank!! Geweldig , nu kunnen we tenminste een echt toilet bouwen op een septic tank die we eventueel wanneer deze vol is leeg kunnen laten zuigen. Met een goeie handwas voorziening ernaast zal de hygiëne op dit kamp een geweldige sprong vooruit maken.

Bas en zijn chauffeur gaan direct pallets, hout, jute en gereedschap regelen en we slaan stevig aan het bouwen. Al snel merken we dat we enthousiast worden en voor we het weten staat ons nieuwe toilet met ernaast een handwas installatie, inclusief zeep en desinfectievloeistof. Zelfs in deze primitieve omstandigheden is het dus mogelijk om van niets iets te maken.

Na deze zeer productieve dag is het goed om even te gaan rusten en plannen te maken voor de volgende dag. In de avonds ga ik nog even met Bas langs bij onze collega’s op de Brown Compound waar ook de Afghaanse militairen verblijven. De hygiëne hier blijkt nog slechter te zijn dan op de White Compound en er zijn dan ook veel Afghanen ernstig ziek en liggen ook hier aan het infuus om de hoeveelheid vocht die er met de diarree uitvliegt weer aan te vullen. Pfff , morgen gaan we weer verder met andere projecten.

Gelukkig zijn onze infanteristen ook allemaal weer veilig binnen.

Zoals gezegd in het vorige deel heeft “de Toiletgroep”een grondige opknap beurt gehad en moet er gekeken worden naar een fatsoenlijke douche waaronder de mannen na terugkomst van patrouille het zand van zich af kunnen spoelen. Tot op dit moment bestaat de douche uit een emmer met gaatjes die onder de trap van Wachtpost 2 (WP2) is opgehangen.

De bedoeling van deze douche was “neem een fles water mee, gooi een beetje over je heen , zeep je in en doe de rest in de emmer en je kunt je afspoelen”. Vandaag gaan we kijken of dit beter kan en zeker met iets meer privacy want de vloer van WP2 bestaat uit gaatjes plaat en de wacht kijkt zo naar beneden mee. We hebben bij de betonplaat met septic tank eronder een locatie gevonden voor een douche. De Bevo (bevoorradingsgroep) zal het uiteindelijk niet leuk vinden maar ook hiervoor gebruiken we wederom een aantal palletboxen en jute om een douche met kleedruimte te fabriceren, na weer een aantal uren zwoegen is ook dit gelukt en staat er een “kekke”douche.

Nog even een stuk afvoerslang maken aan de wastafel en we zijn van de vieze modderpoelen onder onze sanitaire gelegenheden verlost. Omdat er toch nog wat tijd over is gaan we direct maar even op het binnenterrein van het gebouw aan de gang met het ophangen van flessen desinfectiemiddel en het verbeteren van de “grijpvoorraad” voedsel opslagplaats. Dagelijks wordt er voor het aantal personen aanwezig op de compound een voorraad voedsel neergezet waar men het die dag mee moet doen. Deze voorraad bestaat meestal uit Nederlandse WOL pakketten (Warm, Ontbijt, Lunch) maar kan ook bestaan uit Amerikaanse MRE’s. Uiteraard vindt de een dit lekkerder en de ander dat maar wat ik zie is dat het vooral een grote puinhoop is in de dozen en men overal maar wat uittrekt!

Daar komt ook nog bij dat ik even met mijn hogere niveau in Nederland moet gaan overleggen of en zo ja, hoelang de maaltijden goed blijven in een container waar het overdag zo’n 60 graden+ in wordt. Samen met Bas besluit ik om de verdeling van het voedsel even wat gestructureerder te laten verlopen door alle pakketten al zoveel mogelijk uit te pakken en soort bij soort te leggen. Hierna gaan we ons nog even bezig houden met een goeie afvalverwijdering en verbranding en dit op te nemen in een schema. Uiteraard is het voor iedereen op de compound duidelijk hoe om te gaan met de hygiëne en voeding maar kom maar telkens weer terug van een afmattende patrouille. Dan schieten deze zaken er soms bij in.

Wat wel duidelijk wordt is dat het helpt want er komen geen zieken meer bij en de eerste beginnen alweer op te knappen en kunnen weer mee naar buiten.
Op de Brown compound, het kampje van de Afghanen, schiet het niet erg op met de hygiëne. Het is ook bijna onbegonnen werk. Hiervan later nog wat foto’s.

Gelukkig is ook vandaag iedereen weer veilig terug gekomen van de patrouilles.

Thuisfront als buurtjes en vrienden.

Voor mij was dit allemaal nieuw. Nog nooit zo dichtbij een gezin gestaan waarvan de partner op uitzending was.

Bijna elke dag ff een bakkie doen, kletsen over van alles en nog wat en natuurlijk over Dennis. Gelukkig konden de kinderen ook goed met elkaar en hebben volgens mij ook veel besproken. Ook wij kregen af en toe een mail van Dennis met foto’s. De jongens en ik lachen om zijn dikke baard!!

De angst beklemt me,al maanden beseffend dat Afghanistan geen 2x Bosnie is,

jouw ken ik en vertrouw op je,weet dat je vertrouwen heb in je collega’s maar je wereld daar om je heen?
Het gevoel van ik wil je zien,ik wil je vast houden kon ik niet meer los laten,het gevoel werd steeds sterker en wist ik moest naar je toe daar kon niemand me meer in tegen houden,Pa begreep het en zei als je dit voelt moet je gaan.
Daar stond ik dan voor jullie raam niemand geloofde het ….. je deed de deur open …..
je gezicht ….. weet nog wat je toen zei en ik kon alleen maar zeggen …. ik kan je zo niet laten gaan …..

Daar gaan we